افق های مه آلود
به وطنم
در افق های مه آلود
صورتت هنوز پیداست
کوچه های نمناک
مرا به شهر عشق ها می برند
در شهری که با گرمای ما
درهایش بافته شده …
و قفل های سرخ رنگ عشق را
با کلید های محبت
به آن آویخته ا‌ند
و عطر انسانیت ،
آرامش را به مردم هدیه میکرد .
آن وطن کجاست ؟
هما طرزی
نیویورک
۴ مارچ ۲۰۱۵
قالب شعر – مخمس
توبه شکن
——
گر شیشــــه ای قلب من شکستی خیر است
از چنگ رضـــــای عشق رستی خیر است
همـــــــراهی رقیـــب من نشستی خیر است
با من تـــــو اگر عهــــد نه بستی خیر است
پیمانـــــه زدی و بــــــــاده مستی خیر است
—————————————-
هـــر چنـــــد ز خاطـــــرت فراموش هستم
هجـــــــر تو کشیـــده لیــــک خاموش هستم
دیوانـــه و رنــــد و مست و مدهوش هستم
آری ز فـــــراق تــــــــو سیــــه پـوش هستم
خوش باش اگــــر غیــــر پرستی خیر است
—————————————-
حـــــــالا تو اگر شــــاًن و کــــــلاهی داری
بر عــــــرض کـــلام خــــود گــواهی داری
بــــر زندگـــی یی خــــودت رفـــاهی داری
کی ســـــوی غـــریب خــــود نگاهی داری
گر هرچه که بودی هرچه استی خیر است
—————————————-
تو یـــــــار عزیـــــز و نیــــک خویم بودی
تـــــو هــــــر نفســـــی ز آرزویـــــم بودی
جــــام مـــــی و بـــــاده و سبــــــویم بودی
بـــــاور نه کنی؟ تـــــو آبـــــــــرویم بودی
گر تــــــــار وفــای خود گسستی خیر است
—————————————-
این سینـــــــــــه فـــــــــــراق تو تحمل دارد
ســـــــوی تــــــــــو رسیــــــــدنم توکل دارد
این زندگــــــــــی گـــــاه، گــــاه تحول دارد
از تــــــار نــــــــگه دو دیـــــده ام پُـل دارد
چون خواب اگــــر ز دیده جستی خیر است
—————————————-
هـــــــرکه ز تو گفت، شخ کمــــــانی کردم
صــــد جــــای دل از غمــــت نشانی کردم
بر بــــــاد تمامـــی نـــــــو جـــــوانی کردم
این عمــــــری بهـــــار خـود خزانی کردم
گر عایـــــل این بلنـــــد و پستی خیر است
—————————————-
محمـــود اگـــــــــــر ز هجر خود خم کردی
روزی خــــوش و شادمـــــــانی ماتم کردی
هم عیـــــــد و بـــــرات را محـــــرم کردی
این زنــــــدگی داغــــــــــدار و مبهم کردی
ای توبه شـــــکن، توبه شکستی خیر است
شاعر: احمد محمود امپراطور
شاعر : زنده یاد استاد صابر هروی . فرستنده : محترمه ادیبه صابر هروی
عید قربان
عید قربان آمد و حالم سخت زار و بر هم است
در چنین روزی دلم آغشتهٔ درد و غمست
گر پذیرد جان خود را می کنم بهرش فدا
شرم دارم زانکه ن قد جان ، پیش او کم است
عید آن به تا کنار او بیاسایم دمی
حالیا ز افسردگی بر دل مرا صد ماتم است
از برای عید هر کس جامهٔ نو می خرد
جامهٔ من وصله دار و کیسه ام بی درهم است
بی وجود یار یارب چون کنم این عید را ؟
دل پر از خون و یخن چاک و دو چشمم پر نمست
در بساط عید ( صابر ) گریه اش آذین بود
عمر ها شد طفل اشک دیده مارا همدمست .
صابر هروی
بغلان – افغانستان
عید قربان سال ۱۳۳۰
عید قربان
ای وطندار عید قربان شد قربانت شوم
صدقه‌ی حال خراب و چشم گریانت شوم
نی به خوانت نقل و بادام و نه هم جلغوزه‌ی
سفره‌ی خالی ز نان و چشم حیرانت شوم
نی خریدی جامه‌ی عیدی به فرزندان خود
مفلس و درمانده هستی من پریشانت شوم
عید سالی میرسد تا خنده و شادی کنیم
این وطندارم بخند تا من غزل خوانت شوم
سفره ات خواهم پر از نقل و نبات و دشلمه
آیم آن روزی چنین تا آنکه مهمانت شوم
ای وطن آباد خواهم، دشمنت زار و ذلیل
این دعا از دل کنم هم من ثنا خوانت شوم
محمد اسحاق ثنا
ونکوور کانادا
۵ جون ۲۰۲۵
تنهایم
به رسم زندگی چرخم به داغ بی کسی هایم
بساط غم بدل دارم فشانم تا به رویایم
جهان خواب است و من بیدار و غرقم درتمنای
خیال عاصیم غرق وصال آرزوهایم
چه خوش بخشیده رویای شکوهی باغ دل هردم
چه باشد جز مراد دل بگو، ای غمِ ، که تنهایم
چرا دردست تقدیرم ؟ جهان پررنگ ونیرنگ است
به تلخی های شیرین اش رها در فکر فردایم
بخواهم یا نخواهم من ، غرورم سهم زهر گشته
تن بیچاره‌ام پیچم به درد و رنج شبهایم
عالیه میوند
فرانکفورت
۱۵ می ۲۰۲۵
چه بودم ؟
۱۰۱ الف
مجویید مجویید ، که من نیستم اینجا
نیابید نیابید ، دگر نی من و نی ما
قلم مرد به دستم ، نه بودم و نه هستم
چه آزادم و مستم ، نه زشت است نه زیبا
بسوزید در آتش، هر آن جلوه ء عشقم
که نی جلوه دگر است ، نه پیمانه نه مینا
مچینید مچینید ، گل از خاطره هایم
که چون لاله رمیدم ، نه دشت است و نه صحرا
گذارید گذارید ، من بی سر و پا را
که زان ضربه ء محکم ، نه سر مانده و نی پا
بخوابید بخوابید ، که در خواب ببینید
یکی بود و یکی است، یکی رفته ز دنیا
سپارید سپارید ، مرا در تهء خاکی
گلی نی به چپ و راست ، نه پایین و نه بالا
بپرسید بپرسید ، خدا را که چه بودم ؟
دمی از نفس صبح ،دمی از شب یلدا
شکیبا شمیم رستمی
عیدِ پر از درد و ماتم!
این چه عیدی‌ست یارب ، اشک در چشم گداست
سفره‌ها خالیست و دل ها پر از سوز و نواست
کودکی بی مادر افتاده به خون نیمه جان
بر لبش لبخند مرده ، دیده‌اش در کربلاست
آسمان خون بار و خاکِ کوچه ها رنگ فناست
هر طرف نعره‌ی دردی ، هر صدا فریاد ماست
نانی از دل نیست باقی ، اشک نان آور روان
عید در خانه‌ی مظلومان ، غم افزون و جفاست
مادری در کنج شب ، با چشم تر می گریدی
طفل او بی گور مانده ، این عذاب بی جزاست
ای خدای کعبه ، اینجا کوچه ها محراب نیست
گرچه تکبیراست جاری، بوی خون ازکربلاست
طفلِ معصومان ما در خون خود غلطیده‌اند
ناله‌شان خاموش و دنیایش پُر از شور و صداست
دستی اگر بالا رود، از درد و حاجت می رود
سفره‌ها خالیست و دل ها پر از زخمِ جفاست
این چه عیدی‌ست یارب، کاین همه اشک و عزاست
در دل هر مادری، داغی ز فرزندش به جاست
شهر ، بی لبخند مانده ، عید بی آوازه شد
خنده‌ها خاموش وهر دل، تشنه‌ی مهر و وفاست
در منای عشق دیگر ذبح نَفس افسانه شد
عاشقان در خون تپیدند، بی‌گناه و بی‌صداست
عید اگر روزِ خلیل است و فداکاریِ ناب
پس چرا در کلبه‌ی دل، زخم و آه بی دواست؟
عیدِ پُر ازدرد و ماتم، عید قربان است وبس
دردل هر خانه‌ای، داغی ز فرزندش بجاست
انوری فکری
اطلاعیه
هموطنان گرامی ، دوستان عزیز ،همکاران محترم
قلمی و سایر خواننده گان محترم سایت ۲۴ ساعت!
بدینوسیله به اطلاع شما عزیزان رسانیده میشود
که ۲۴ ساعت از امروز سوم جون ۲۰۲۵ تا
دوشنبه نهم جون ۲۰۲۵ نسبت معاذیری نشرات
ندارد ، ضمن آرزوی صحتمندی ، سرافرازی و
کامگاری همه عزیزان بدینوسیله فرا رسیدن عید
سعید قربان را نیز پیشاپیش خدمت همه شما
و خانواده های معزز تان تبریک وتهنیت گفته ایام
خوشی را برایتان آرزومندیم.
ایام بکام و سعادتمندی همگام همه شما باد.
باعرض حرمت
مسئولین سایت ۲۴ ساعت
محمد مهدی بشیر
و
قیوم بشیر هروی
محملُ لیلی
ای خوش آن لحظه که یار آید و هجران گذرد
صبحِ صادق بدمد ، شامِ غریبان گذرد
نکهتِ یاسمن و لاله بیارد ز چمن
گر صبا از برِ آن غنچهُ خندان گذرد
خاکِ صحرا بشود سُرمهّ چشمُ مجنون
تا دمی محملِ لیلی ز یبابان گذرد
بنگر زاهدِ خود بین که بهنگامِ سحر
جامِ می در کف و از کوچهّ رندان گذرد
آنکه عهد بسته که ترکِ می و ساغر بکند
چشمِ ساقی چو بدید،از سرِ پیمان گذرد
ساربان را برسانید خبر از ابرِ سیه
کاروان را مکن آشفته که باران گذرد
مشو آزرده زگفتارِ حسودان دلِ من
روسیاهی به ذغال مانده، زمستان گذرد.
مریم نوروززاده هروی
بیست و هشتم می ۲۰۲۵
از مجموعهُ”پاییز”
هلند
شوق کعبه
به دل نوری ز تو پیدا شد ایدوست
مقام خانه ات زیبا شد ایدوست
به مکه رفته و اشکی بریزم
به دنیا کعبه ات یکتا شد ایدوست
صدای لبیک که از دل ها بلند است
که یارب گفتن مولا شد ایدوست
دل از هر چیز فانی پاک کردم
همان لحظه که دل شیدا شد ایدوست
مقام پاک ابراهیم و هاجر
کلام عشق و هم تقوا شد ایدوست
نگه کرد آن نبی حق به فرزند
ز لبخندش یقین پیدا شد ایدوست
نپرسید از پدر چون و چرا شد
فقط گفتا که فرمان خدا شد
گرفت آرام چون موجی به ساحل
که تسلیم بر حدیث کبریا شد
به زیر چاقوی بابای عزت
فتاده در رهی فرمانروا شد
خدا گفتا قبول کردم عزیزت
که این قربان حق یک ابتلا شد
ازان روز شد مناسک بهر حجاج
که ذبح گوسفندان در منا شد
صفا و مروه را سعی پیاپی
چنین رسمی ز هاجر بهر ما شد
به طوف کعبه اش دیوانه گشتم
به شوق کعبه اش دل مبتلا شد
هوای ما و من از سر بیرون رفت
دلم ببریده از هر ماسوا شد
طواف کعبه بر ما فضل رب شد
چنین طاعت ز دیوان ادب شد
عرفات جای توبه جای زاریست
اجابت بر دعای مکتسب شد
نیایش های شب در مزدلفه
قبول توبه را در روز و شب شد
قبول درگهی حق گشته توبه
که خاک سر به صد ها بولهب شد
چو شیطان گشته مغرور از تکبر
به شیطان لعین خشم و غضب شد
ز سنگ جمره ها شیطان گریزد
چنین کار عجیب بر بوالعجب شد
بیا ای طیبه مهمان حق باش
که عید از بهر مهمانی طلب شد
طیبه احسان حیدری
سیدنی – آسترالیا
امید و حسرت
باشد گهى چو یار ز دردم خبر شود
مرهم به زخم دل ز پى نیشتر شود
باشد گهى که درک کند درد سینه را
وز سینه درد دل بزداید ثمر شود
باشد گهى که روشن از الطاف او دو چشم
وز مهر او چو آینه لوح بصر شود
عمریست در خیال محال وفاى او
خوش باورانه سر همه شام و سحر شود
عمریست مرغ دل شده پر پر ز خواهشش
باشد تفقدش چو به بى بال و پر شود
من در امید و حسرت آن دم به انتظار
باشد گهى چو یار ز دردم خبر شود
شیبا رحیمی
آتش بجان تو
آتش زدی بجان من آتش بجان تو
پر دود شد جهان من آتش بجان تو
گفتم بسوز شام مرا نه که جان من
جان سوخت نه شبان من آتش بجان تو
یک آسمان ستاره ی من دود شد گریخت
خالیست آسمان من آتش بجان تو
کوه غمم نسوختی و سوختی ز غم
یک مشت استخوان من آتش بجان تو
آتش بجان تو که از ین گفته سوختم
آتش بر این زبان من آتش بجان تو
فاروق فارانی
۱۹۹۲
شهر آخن آلمان
شاعر : زنده یاد استاد صابر هروی – فرستنده : محترمه ادیبه صابر صادقیار
به دیکتهِ دگران !
کی گفته بود ؟ بیایید انقلاب کنید ؟
به جور و شتم و ستم ملک را خراب کنید ؟
کی گفته بود بیارید جنگ مذهب و قوم
هرانچه بوده و نابوده نقش آب کنید
کی گفته بود زنید آنقدر به راکت و توپ
که طفل و پیر و زن و مرد را کباب کنید
عنان کشور خود را به اجنبی بدهید
به ( دیکته دگران ) رهبر انتخاب کنید
کی گفته بود ز کشتار بی حساب و ستم
ز دین و امر خدا سخت اجتناب کنید
کی گفته بود شما نا عفیف های فضول
که ادعای عفاف و زن و حجاب کنید
شما که اهل عمارت به مملکت نشدید
کی گفته بود که ایجاد اضطراب کنید
شما بخاطری با توپ و تانگ آمده اید
که استخوان و رگ و گوشت آسیاب کنید .!!!!
صابر هروی
نور شب
به غربت
از نور خورشید دزدیده ام
و به بازوان شب بخشیده ام
تا باران عشق را
در سینه اش بکارد
و صبحگاهان به زمین هدیه کند
شاید
غربت را از یاد بریم …
هما طرزی
نیویورک
۲۹ جنوری ۲۰۱۵
آزارزمــا نــه
زمــــا نـه بســکـه آزارم نـمـــودی
زعـمـرخــویـش بیــزارم نـمـــودی
نکـردی یک نظــرازروی شـفـقـت
به ملک غیرچه قَدر،خوارم نمودی
همچـو شیشـه
دل من گشته نازک همچو شیشه
زهـجــران وطـن پُرغـم همـیشه
خــدایــا! دشـمـنــان میـهـنــم را
بکــن راهـی دوزخ بـــرهمـیشه
لا مکــان
خـداونـدا! کــریمی،لا مکــانی
به هرجا حاضرو ناظر،عیانی
همه مخلــوق عـا لـم آفــریـدی
همـــه نـابــــود،آ نـاً میـتــوانی
کــریم ورحیــم
دانم که کریمی ورحیمـی یا رب
این حا لت زارما توبیـنی یا رب
تا چنـد بُـوَد ملـت مـا زیر سـتم؟
ازلطف وکرم نما،کریمی یا رب
داکتراسدالله حیدری
۲۴جولای ۲۰۰۸
سیدنی – آسترالیا
حسرت دیدار
به یادت من سرودم شب سحر شد
طلوع صبح عشقم پر گهر شد
نهفته بر دلم مهرت هویدا
که آن خلوتگه دل پر ثمر شد
نگاهت گاه گاهی راز می گفت
به یک مژگان زدن دل دربدر شد
نمی دانم چه کردی با دل من
شکوه شهر دل زیر و زبر شد
بساط گل به لب دارم برایت
به باغی دل گلم رنگ دگر شد
سفر کردم به باغِ آرزو ها
نهال عشق من هم بی ثمر شد
از آن روزیکه دل از من گرفتی
چراغ زندگی رنگ دگر شد
سرا پا حسرت دیدار کردم
به یادت این دلم خون جگر شد
عالیه میوند
فرانکفورت
۱۲ می ۲۰۲۵
مخمورِ خُرافات
…
شیرین نکند پرسان از تلخى اوقاتم
جان کُشته ء کِشتِ او در بازى دل ؛ ماتم
یک سوى غم هجران یک سو ستمِ دوران
من ماندم و حیرانى محکومِ مکافاتم
خالى شده ام از خود وز الفت بیگانه
پُر گشته به هر پیمان پیمانهِ اوقاتم
گیرایى زرق و برق کردست مرا درگیر
در خواب و خیالِ خوش مخمورِ خُرافاتم
سرگشته ء دیوانه در مسجد ومیخانه
نه رندِ خراباتى نه اهلِ مناجاتم
نه دانشِ والایى نه بینش بینایى
بنگر به نماى من کَز خیلِ جماداتم
روشنگر بد آیین دین پروربى دانش
از زعمِ خودش هرکس فرموده مجازاتم
جنگ است و زهرسو فیر ازچار طرف یورش
دردا که مرا کشته؛ کمبود مهماتم
ویروس جفا ى زر در ترکِشِ نادانى
با فکر تهى دیریست درمانده ء آفاتم
….
نورالله وثوق
۲۷ می ۲۰۲۵
مـلـــک شـــیـــــرا ن
ســــرزمـیــن پــــا ک ا فـــغــــا ن ، یــــا د بـــا د
یــا د بــا د،آ ن مــلـــک شــیـــرا ن ، یــا د بـــا د
لـــوگـــروغـــزنـی، بــد خــشــــا ن و هـــــرا ت
هـــم جـــلا ل آ بـــا د ولــغـــمــا ن ، یـــا د بـــا د
د ره هــــــای ســــبــــزو شــــــــا دا ب وطــــــن
مـــیــــله رفـــتــن هـــا ی پـغــمـا ن ، یــا د بــا د
دا مـــن ســــا لـــنــــگِ زیــــبـــا ی ِ و طــــــــن
آ ن لـــب د ریــــا ی خـــنــجــــا ن ، یـــا د بـــا د
روزنــــــوروزو مـــــــزا ر شـــــــا ه د یـــــــن
هـــــم گــــل ســـرخ ِمــــزا را ن ، یــــا د بـــــا د
مَــه ســیـمـا یــا ن ِمــیـهـــــن را چـــــه شــــد ؟
نـــرگـــــس مــســـــت غـــــزا لا ن ، یــا د بـــا د
روز دهــــقــــا ن وتــــمــــا شــــــا هـــــا ی آ ن
بــــزکشــــی هــــا ی ســـمــنـگـا ن ، یــا د بـــا د
حــیــدری مـــجــنـــون کــــوی و بــــرزنــــــش
نــا لــــهء شـــــب زنــــده دا را ن ، یــــا د بـــا د
پوهنوال داکتر اسدالله حیدری
١٢ فبروری ٢٠٠۶
سیدنی – آسترالیا
نذر نگار
پاییز عمر خود را با تو بهار سازم
دار و ندار دل را نذر نگار سازم
از تار و پود هستی لانه به کوه دلدار
چون بلبل غزلخوان در شاخسار سازم
دارم امید در دل شامی مرا بیابد
روشن ز اشک شادی من شام تار سازم
باشد اگر شبی او در بسترم سر آید
بر زیر مقدم او جان را نثار سازم
کامی اگر بیابم در شامگاه هجران
اوصاف وصل او را تا صد هزار سازم
یارب اگر شبی او جان را طلب نماید
صد جان بی “امان” را تقدیم یار سازم
امان قناویزی
فرانکفورت – آلمان
سخاوت کن
سخاوت کن که دنیا را بقا نیست
جوانمردی کم از جود و سخا نیست
ز تو خیری که بر خلق خدا شد
دعای خیر خلق از تو جدا نیست
دلآرامی که داشت این خوی عادت
به نزدش ناز و عزت ناروا نیست
ببار از ابر قلب خود تواضع
تواضع از وجودت ما سوا نیست
چراغی باش در هر ظلمت شب
که بی نورت درین خانه جلا نیست
یقین دارم که بخشش خصلت تست
که جز بخشش هنر نزد شما نیست
ترحم کن تو ای فرزانه روشن
به قلبت غیر نیکی مدعا نیست
به هر کس میرسی شادی بیفزا
که جز خوبی سزاوار شما نیست
به هر کس مهر و لبخندی ببخشا
که راهی بهتر از مهر و وفا نیست
بده دستت که دستت بر فشارم
که این پیشه کم از هفت اولیا نیست
ببین ای طیبه در نور رحمت
به جز خوبی دیگر نقشی سزا نیست
طیبه احسان حیدری
سیدنی – آسترالیا
از خامشی ات فریاد
ای میهن رستمزاد ، فریاد بکش فریاد
از پشت زدت شغاد، فریاد بکش فریاد
رفتست ترا آرش، وان مولوی ی سرکش
نی “رابعه” و “بهزاد”، فریاد بکش فریاد
این سیل خراشیدت ، توفنده بپاشیدت
بنیاد شدت برباد، فریاد بکش فریاد
ای کام تو تلخ از درد، شیرین تویی و دلسرد
مرده ست ترا فرهاد، فریاد بکش فریاد
در بندی و خاموشی از یاد فراموشی
تا آنکه شوی آزاد، فریاد بکش فریاد
ای کوه گران صبر بر خیز بسان ببر
هر بند تن ات بگشاد فریاد بکش فریاد
تو قصه ی هر گوشی اکنون ز چه خاموشی
از خامشی ات فریاد، فریاد بکش فریاد
فاروق فارانی
۱۹۹۲ آلمان
عـقــا ب شـکسـتــه پــــر
چـرا نـه روی مـرا ، بـر دیــا ر خــود بـا شـــــد
چـرا نـه هـر قـد مـم، بهـر یـا ر خـود بــا شــــــد
عـذا بِ غـر بت وهجــرا ن مـن ، بود تــا کــــی؟
د لــم همــیشــه بفــکـر نــگـار خود بــا شــــــد
زعــا شــقـا ن ســــرا پـــردهء وطـــن هســتـــــم
مـرا بهشــت زمیــن، لا لـه زا ر خـود بـا شـــــد
مـن آ ن عقــا ب شکســته پـرم، کـه د ر فـُرقــت
د لـش بـه پـر زد ن، کــوهســا ر خـود بــا شــــد
کجـا روم، بــه کـی گـویــم، زد رد بــی وطـنــی
بــه ملک غــیر کـرا ا خــتـیـا ر خـود بــا شــــد؟
بــه شهرها ی وطـن رفـتــه ، سـرزنـم هــرســـو
به خا ک خود همه کـس، شهریـا ر خـود بـا شــد
چه خـوش بکـشور خـود، جا ن خـویش بسپـا رم
کــه تربـت وکــفــنم، ا ز د یـا رخــود بـا شــــــد
ا گـــرکــه لـطــف خدا، حــید ری شـــود یـا رت
غــم وســرور تو، پــیــش تبــا رخــود بــا شــــد
داکتر اسدالله حیدری
١٣فبروری ٢٠٠۶
سیدنی – آسترالیا
شاعر : زنده یاد استاد صابر هروی فرستنده : محترمه ادیبه صابر صادقیار .
اشک ریزان
بیدل از کوی تو ای دیباچهٔ دل میروم
با دل خویش آمدم ، پیش تو بیدل می روم
حیرت و افسوس بگرفتست سر تا پا مرا
عقل و هوشم یک قلم گردیده زائل میروم
آمدم در آرزویت ، آرزو ها خاک شد
چون نشد بر حال من لطف تو شامل می روم
آمدم تا عقده های من برویت وا شود
کرده ای حال دلم را سخت مشکل می روم
دوش گفتی :ناله کم کن ، ورنه میرنجم ز تو
جان من بهر خدا این رشته مگسل می روم
از تغافل خانه اش رخت سفر بستم ولی
اشک ریزان ( صابرا ) منزل به منزل می روم .
صابر هروی
بغلان ۱۳۳۵
صدای با د
به وطنم
میروم بسوی خانه ای
که در آن گل کاشتیم
خانه ای که :
نسترن میرقصید ،
و زنبق میخندید ،
شکوفه های آلبالو و زرد آلو
بهم عشق میورزیدند
و صدای با د
با برگ ها آشتی بود
و ما تولد عشق را
هر لحظه شاهد بودیم
و محبت …
غنچه ها را به آغوشش میفشرد
و زندگی آغازی داشت
سبز و زیبا
و در امتداد باغ
من و تو به او پیوسته بودیم
همیشه شاد و همیشه سبز …
هما طرزی
نیویورک
۲۹ جنوری ۲۰۱۵