مــــــیهـنــــم !
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
عبدالکریم (خشنود هروی) کهدستانی)
مقیم شهر کییف-اوکرائن.
مورخه ای ۵ – ۱۲ – ۲۰۱۱
مــــــیهـنــــم !
تاریخ نشر چهار شنبه ۱۶ قوس ۱۳۹۰ – هفتم دسامبر ۲۰۱۱
خواستمت بینم ، چوآن یک لاله زا ر
سبز وخُــــرّم درّه ود شت ،کُهســا ر
بُلبُـــــلان چهچه زنان ،صدها هزا ر
هر طرف در بـــــوستان، وقت بها ر
جای آن خُــــــرسندی، بردل تیرغـم
گرتـــــوهرسوبنگری! جــور وستـم
هـــــیچ یک زآرمــا ن تــو برجا نشد
اینچنیـــن ظُــلم وستـــــم امــحاء نشد
***
عهد آ نبــــود،تا کنم بس خـــــد متت
هم دوصد چنــد ان بسا زم عِـــزّتت
تاکنــــند آن دیگــران ،هـــم حُرمتت
الگـــــــوی گردد بعــا لــم،شوکــتت
با تا ئسف،این فـــضا پرشُـــــد زسَم
خشک شـــدازآنغضب ،آن چاه ویَم
کوریی چشـــم ملــــل ،بینــــا نشــد
کس،براین یک مَعضله آشنـــا نشُد
***
من مُربّی بـــــود ه،باعـــــــزم متین
خادم خــــلق ووطن،هم عِــلم ود ین
صاحبِ عقــــل وخرد،خُــلق حَسین
در دلــــــم هرگز نبوده،ذرّه کـــــین
الحـــذر! ازجاهلی،کآ ورده غـــــم
هریک از ما ، داریم آن درد والــم
یک طبیــبی ، بهــــرما پیــــدا نشُد
هم دلی ،آ شُـــفته وشیــــــدا نشُــد
***
قتـل ما کردنـــد دونان هــم،باالغـرض
سلطه برجا میکنند،درطــول وعرض
کَسب آزاد یت،بما گــــردیده فـــــرض
بشنوید! یاران من ،اینگــــــونه عرض
عقــــــل بگریخته، ومهر گردیده کـــم
ما نه ایم،درجُستجوی درک وفــــــــهم
اشک وآه مـــا ،به آن اســــــــماء نشُد
زنــــــــد گیی ما ،ببــــــین زیبا نشــُد
***
مشکـــلت پیچیده است،حلّ درکجاست؟
گوئیــا! این جنگ ،برای ما جــزاست
روزوشب برخلق خود،بینی عــزاست
کس ندانـــــد؟ این چگـــونه ماجراست
یا خـــــــدا !بشکسته انـــد ،با ل وپرم
کَی چو عُنقا ،از سر کـــوه بنگـــر م
یک ستمگر دروطـــــن،مــــلغی نشُـد
نا بود یی دشــــمن،استــــــدعــا نشُــد
***
جُنبشی با یـــد،که آیــــد درخـــروش
جُمله اَصناف وطن، آینــد به هــــوش
آنزمان آید زغیـــــب، بر ما سروش
ای برادر! ازدل وجا ن،توبکــــوش!
از بهرِ آن حُــــرمتی ، ن وَالقـَــــــلَم
شرم تــا آیـــد ،از آن بیت ا لحـــرم
تا نسوزی همــــچو شمع، سنا نشُــد
بر یکی فا سق ،رحــم از یکتا نشُـد
***
مجرمانِ جنگ خونیـــن،د ر تلا ش
میربا ینـــد،هم ز بیت ا لما ل معا ش
میکننـــد برسینه ودل ، بس خرا ش
تو،به ا ین زخمم نمک دیگــرمپا ش
گشت تحریم بهر شان،آن صلّه رحم
آن رذ یلان،میزنند صد چا ل و چَــم
دوست ما،هرگــــزکه امـــریکـا نشد
ملت افغــــا ن ،پیشَــــش د ولا نشــُد
***
آرزویــــــم هست،که تا اهـــل وطن
زیستـــــنش ،شایسته باشد بد مَحَــن
یاد آریـــــــد ! زآن نیا کــان وسُـنن
بازسازیها کنــــــــید،عصر کُهـــــن
الحـــذر !از جاهلانِ گنـــــد یده فَـم
میکَشند ،ما را بسوی آن عَـــــدَ م
آه!وواویلا ! یک امـــــرایفاء نشُـد
مغــــــزِما روشن آز آن طــه نشُـد
***
سوختیم،در آتـــــــش جنـــــجالِ خود
زهر آلــــــود کرده ایم،اقبــــال خود
بیکفــــا یت گشته ایم ،زاعمال خود
حالیــــا! مینالیم،از آن فـــــــالِ خود
میسرایـــــــم،نغــــمه های زیر وبم
اشک میـــــــریزم بحالـــم ،دمبـد م
لحظه ای ،غمخواربمن پیــــــدا نشُد
یک پسر، در فکـــــــرآن با با نشُـد
***
کوه ودشتِ تو،بخــــــون آغشته شـُد
مالِکُ المـُـــلکت ،مگر آشُـــفته شُــد؟
آن خصومتهای خــــلق ،انگیخته شُد
ثُــلث اتباع وطــــن،بین کُشته شـــد
پُشت هـــرکِرا بینی،گردیـــده خَــم
صدهزارمعــیوب ،ازآن راکت وبم
ایدریغـــا! جنگِ ما خُنــــثی نشُـــــد
کس بر این طاغــــوت،استیلاء نشُد
***
تیــــره گشته ،قـــلبــــها ی بــد دلان
سُست گشته،عــزم راســــخ درمیا ن
خُشک وتر،با هم بسوختـــند ناگهـان
ازجنا یت هــای زشتی ، بس خسا ن
دیــــــــد گا نی ما،همیشه پُر ز نـــم
گربُود حرفت دُ رُست ، من قا نعــم
شرح ا ینحــا لت، بما دردا ! نــشد؟
هرچه شُــد برما ،چـرا؟ پروا نشُــد؟
***
ما ،دراین عصرنوین، بس خواروزا ر
دشمنان ،انــــــــدر یمــین و در یسا ر
مِلـــّتم ! با قِسوتی، درگــــــــــیردا ر
میرهان ! ازا ین کمــند یا کرد گـــار!
چون تویی اندردوعــا لم،خود حَکَـــم
رحـــم کُـن ! بـــر روزگـــا رِ ما درم
تا حیا ت ِمــا ، دیگر ا شـــقی نشـــُد
کس همــین دردِ دلـــــم،جــویــا نشُـد
***
حِسّ همنوعی ،چرا ؟:تضعیف گشت
از چه رو ؟جُنبشها، تـــــوقیف گشت
بس حقا یق ،بهـــرِ ما تحریف گشت
وای برما!،حــذ ف آن تلطیف گشت
تو بیــــــا بنشین!دمی انــــــدر بـَـَرم
حُسن خلقِ تو ،با ا ین جان میخـــرم
شور وغــوغـــا یت ،چرا بر پا نشـُد
آرزوی کــس ، بر آن ا لجــــاء نشُد
***
همنفس ! از اندیشه ات،حرفی بگوی
سوختم درآ تشــــــم،کـو؟ آ ب جــوی
کُن حراست درجهــا ن! آن آ بــروی
از حکـــیمان،معنی ژرفی بپـــو ی !
میگــــذار! تو سوی من یکتا قـــــد م
میشوی در کـــارزار، تو ا فســـرم
یک گره زان عُـــقده ها یت ،وا نشُـد
زان میی غیــــرت ،بَرَت صهبا نشُد
***
هرکـــرا بینم ، براهی هست روا ن
میکند تقـــــلید او،رســـم جاهــــلا ن
زینت خود ،بیـــــند انـدر با طـــلان
ای بسا نــفرین ! برای عـــا مــلا ن
گشته اززشتی های دهر،نالان دلــم
من که درعشــق وطن خود بسمِـلم
نزدکس، یک لحظه این اخــفاء نشُـد
اینچنین، وُجـد ا نِ من ا براء نشُـــد
***
کشـورم !د ل میکنــم قُـــــــربان تو
تا شــود حا صل، یک از آرما ن تو
گر چه هستم مــوئقتآ ،مهـــما ن تو
شاکر وممنــو ن ،از آن احــسانِ تو
درسرقُــلّه ها ت، اهتزازباشد عَلَم
آنکه بر تو افتخا ر خــواهـد ،منــم
ترسم بر من ،مُهلتــی مَحیــا نشُـــد
هم توجّــه ،سوی ا ین معنــی نشُـد
***
خون چکد،از دیده ودل و زین جگر
روز بروز، گــردیده حــا لِ ما بتــر
گشته معـــدوم ،اهل فکـر و همنـظر
تفـــرقه انداخته انـــد،ای کــارگــر!
خود ببینید ! این چه گشته حـا صلم
ای تو بــذرگــر! من بسویت ما یلــــم
کــم درا ین کشور،ازآن فــحشا نشُــد
بهرا محـــاش ،غـــیرتت،پهــــنا نشُد؟
***
کرده ام ازخود سئوا ل،زین حا ل ما
کِـه ؟شکسته درعـــمل،این بــا ل ما
تیــره کــرده ست،ما ه ها وسا لِ ما
تا بکَی گردد؟همـــین دنبــــا لِ مــــا
میزنـــــد ا ین فکــر،تیشه بر ســرم
را ه ِحلّی هست ،بحـضرت بـا ورم
جشن استــــقلال ،چرا بــر پا نشُـد؟
زانــکه آن وحـــد ت،نصیبی ما نشُد
***
خـا کِ پاکــم! دشمنا نت مُــرده باد!
دامـــن باعِفّــــتـت ، گُستــــرده باد!
آن د لِ سنگین خصم،افــسُرده با د!
هم دماغِ کِبرِ شان، با دخورده باد!
خا لی از خار مُــغیلان ،با د رَهَــم
چون قدمهــا ، سوی پاکت مینهـــم
گرچه این امر،بهر کس الــقاء نشُد
با نفیــــــرم ، حَــــقِّ تو اداء نشُـــد
***
کَن سُخن کوتاه، که این دل میکــفد
خون بجای آب، در حلق میـــجهـــد
هم مهارِ نَــفــــس، از کف میرهــــد
داغ ننگین،روی چـــــهره می نهــد
(خشنودم )،ازسوختنی های خـود م
مملــــوازعشق، ذرّه های کا لبـُد م
هرگــزم بر این دهــن، حلــوا نشُــد
چون سفــر،تا مسجــدالا قصی نشُد
***********
عبدالکریم (خشنود هروی) کهدستانی)
دیدگاه بگذارید