۲۴ ساعت

را ز ســـرو ش نیمــــــه شـــــب

 را ز ســـرو ش نیمــــــه شـــــب
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
مورخهء ۱۲ جنوری ۲۰۱۲میلادی.

تاریخ نشر دوشنبه ۲۶ جدی ۱۳۹۰ شانزدهم جنوری ۲۰۱۲

شب ازسیل فشا ر غــــم، گریستم
د لــم میخواست،مقا بلــش بایستم
درین ظُلمتکده ، اوهام بسر ریخت
گرفت غربال،تُرابِ پُرشرربیخت

نـــدا آمدبگوشِ دل ،  چه حالی؟
توصا بردرتعب ،بی قیل وقالی؟
باِ ذ نِ او ، زبا نِ دل بزد جوش
چوآمــد درکنار،پریده آن هوش
بگُفتم یا اِ له ! ، تو خود بــدانی
تو حَیّ وقَیّــــومی وذوا لمنانی
هرآنچه آیــــدم،زینسووزانســـو
مثــا لِ مُشک وعَنبر،میکنم بــو
غذای روح من ،کردی غمان را
بدل تعبیر کردی،خوش بیان را
بمن بخشیدی زان غمها،سعادت
که تا آورده ام روی،برعبا د ت
درین پهنای لُطف،وآن سخاوت
نیابد جای پـا یِ خـــود ، شقاوت
ازین بهترچه باشد بهرم،اییدوست!
که شیطان رَه ندارد،زیراین پوست
مَهارش کـــرده ام،با ذِ کرواوراد
زدم برتاروپــود و بیخــــش،اوتا د
چوآن خنّاس ،اسیرت گشت ایجان
بزی بالُطف حق،درباغِ رِضوان
همین هستی،که نامش زندگانیست
سعا د ت با روانت ،جــاودانیست
خـــوشا ! برحا لِ آنا نیـکه،رفتــــند
به اَخــــلاف رازِپنهان،خودبگفتند
خُـــــدا(ج) مارامُقیـــّد کردبذاتــش
دِلم خشنود،که هستم زان عِبادش
خُدا(ج)گُفته ا ست ،که من بنده نوازم
برای بنــــد گــــــــانم ، کارسازم
کُــــنم تقــــدیرِاو،با عِزّتی خـــود
ببخشم هر گُنـه،با حُرمتی خــــود
هـرآن بنده،که شِرک برمن نیآرد
تــــوکُّل کرده ، امـربرمن سپارد
نجا تــــش میدهم ، از دیو ناپاک
ملائک میکُنند سُجده برآن خاک
فرستادم بخلـــــــقم،آن رسولان
شُــدند آموزگار ،بربس جهولان
بهرعصروزما ن ،با لحُکمِ ذاتم
نمایاندم بهر ِ عقل ، آ ن ثــبا تم
نمود م هم ،صراط ا لمُستقیم را
نمودم خوش،هما ن شیخ عقیم را
کُـــــنم آتش گُلستا ن ، بر رسولم
چــوآن کردارورفتار،هست قبولم
هرآنچه ،درزمین ویا درزمان است
هرآنچه،روی چرخِ آسما ن است
چه زینت داده ام ،وی را بحُکمم
که تاروی آورندایشان،به حُــــــبّم
هما ن اِنس وهما ن جِنّ وملائک
بدون از ذ ا ت پـاکم،جُمله هَالِک
ازین رمز حیات ،واپس مما تــش
جهــا نِ دیگری کردم،نــها  د ش
د گــرگون میکنم ، اوضاع واحوال
کنُـــم آزمایاشی ،آ ن بخت واقبــال
تما م رُشــــــدِ اجرام  ، درزمـا نه
بــــــرای انکشافِ توست بهــــانه
ترا داد م هما ن عقـــل ، چشم بینا
ترا داد م ببــــین اسبــــا ب ، دانا
تعمُّـــــق کُن بکُنه هر پدیــــــــده!
همــا نا میشوی تو،جاه رســـــیده
به عــِزِّ خود،که من کامت برآرم
ترا،درچنگِ رحمت میسپـــــــارم
اَ یا (خشنود ! )،تمنای تو حاصل
تمامآ عرضِ تـــو،گردیده واصل.
***
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)