۲۴ ساعت

دوستت دارم

دوستت دارم 

اشرف فروغ 

سه شنبه ۲۵ دلو ۱۳۹۰ – ۱۴ فبروری ۲۰۱۲

تاریخ نشر یکشنبه ۳۰ دلو ۱۳۹۰ – ۱۹ فبروری ۲۰۱۲

سلام دوستان:

امروز والانتاین و یا به عبارت دیگر روز عاشقان است.

حیفم آمد در چنین روزی که به دوست و دوستی اختصاص داده شده است و با وجود این همه دوستان خوبی که دور و بر ما را گرفته و در تاریک ترین و سخت ترین کوره راه های زنده گی دست ما را رها نکرده اند آرام سر جایم نشسته و حرفی بر زبان نیاورم.

مخصوصاً اینکه ما در دنیایی زنده گی می کنیم که پر از وحشت، کینه، نفرت، جنگ و دربدری است و دیگر کلماتی مثل دوستی، رفاقت و همدلی کم کم مفهوم واقعی خود شان را از دست می دهند.

نمی خواهم در باره والانتاین و اینکه او کی بود و چی کار کرد و چرا چهاردهم فبروری به روز عاشقان مسمی شد حرفی بزنم چون من اصلاً به کلمۀ بنام عشق باور و اعتقاد ندارم.

در دنیای امروز دروغی بزرگتر از عشق و عاشقی وجود ندارد.

شاید یک زمانی (صد ها و هزاران سال قبل) یک چیزی بنام عشق وجود داشته و به همان دلیل افسانه هایی به نام لیلی و مجنون و شرین و فرهاد، رومئو و ژولیت و … به وجود آمده است اما عشق به مفهوم امروزی آن؟

عشق امروز چیزی جز یک دروغ شاخ و دم دار نیست و آنانیکه دم از عشق و عاشق بودن می زنند فقط با این وسیله می خواهند نقابی زده باشند بر چهره هایی که هوس، شهوت، دورویی و هرزگی آنرا رنگ زده است.

(البته این نظر شخصی من است و آن هم به این دلیل است که انسان یک موجود متغیر است و خیلی زود تغیر عقیده و رنگ می دهد و گرنه فقط یک سال پیش من خودم یک والانتاین سر تا پا عیار بودم.)

موازی با عشق، کلمه دیگری وجود دارد که همیشه به دلیل این همه هیاهو و حرف مفت و دروغی که در باره عشق و عاشقی بر سر زبان ها وجود داشته است، در هالۀ از ابهام و تاریکی فرو مانده است.

و آن کلمه پاک و مقدس دوستی است.

کلمۀ که زیباتر، مقدس تر، پایدارتر و جاودانه تر از عشق و عاشقی است.

مگر این دوستان ما نیستند که در غم ها یکجا با ما می گریند، در خوشی ها یکجا با ما می خندند، در هنگام سختی و مشکلات مثل یک کوه استوار در کنار ما باقی می مانند و همیشه و در تمام سالهای زنده گی وقتی به پشت سر خود نگاه کنیم سایه مهربان آنها را آنجا احساس می کنیم؟

مگر این دوستان ما نیستند که رازهایی را که ما حتی از شریک ساختن آن با پدر، مادر، خواهر و برادران خود هراس داریم می‌دانند، خوبی های ما را انعکاس و زشتی های ما را پوشانیده و به ما راه و روش زنده گی کردن را یاد می دهند؟

مگر این دوستان ما نیستند که همیشه با مهربانی ها و لطف شان، مبارزه وحشتناک ما را با زنده گی و سختی هایش آسان ساخته و به ما امید و توان یک قدم دیگر به پیش رفتن را می دهند؟

به همین دلیل است که من امروز را پیش تر از آنکه روز عاشقان بخوانم، روز دوستان و دوستی خوانده و دلم می خواهد پیش تک تک دوستانم رفته و در مقابل آن همه لطف و محبتی که به من کرده و افتخار دوستی شان را به من بخشیده اند زانوی ادب و احترام زده و خاک پای شان را سرمه چشمانم بگردانم.

دوست عزیزم:

آن دوست تو هستی و من در تمام عمرم از اینکه دوستی به خوبی، مهربانی و پاکدامنی تو داشته ام احساس غرور و افتخار خواهم کرد.

لطفاً هیچگاه این احساس را از من نگیر و قول بده که همیشه و در تمام زنده گی وقتی به پشت سرم نگاه کنم، تو آنجا استی و دستم را رها نخواهی کرد.

قول بده که در همه حالات و در همه پیچ و خم های روزگار سعادت و افتخار دوستی خودت را از من دریغ نخواهی کرد.

قول می دهی؟

*****

انسان یک موجود اجتماعی است. خدا انسان را یک موجود اجتماعی خلق کرده و به همین دلیل هیچ کسی و لو در هر مقام و موقعیتی باشد نمی تواند ادعا کند که به تنهایی و بدون کمک و همدلی دیگران می تواند سفر زنده گی را به پیش ببرد.

هیچ کسی نمی تواند ادعا کند از دوستی و دوست داشتن بی نیاز است.

ما همانطور که به آب و  غذا برای ادامه زنده گی و زنده ماندن ضرورت داریم، به همان اندازه و بیشتر از آن به یک دوست، به کسانی که ما بتوانیم دوست شان بداریم و کسانی که بتوانند ما را دوست بدارند، برای اینکه جهنمی را که سالهاست در میان آن دست و پا می زنیم به راحتی تحمل کنیم، ضرورت داریم.

حالا دوست عزیزم!

کسی که این سطور را می خوانی.

مگر چی صدمۀ به غرور و شان و شوکتت خواهد رسید که همین امروز (روزی که مخصوص دوستانت است) پا پیش گذاشته و از همه کسانی که طی این همه سال دوستت بوده‌اند و تنها رهایت نکرده اند با تمام وجود تشکر کرده و به آنها این احساس را بدهی که دوستی شان چقدر برایت عزیز و قابل قدر است؟

مگر چی چیزی از شان و شوکتت کم خواهد شد که اگر امروز پیش آن دوستانت که به دلیلی از تو آزرده و ناراحت استند رفته و ازشان معذرت بخواهی و بگویی که این زنده گی کوتاه و دو روزه برای نفرت و آزرده بودن خیلی خیلی کوتاه است؟

به جان عزیزت قسم می خورم که هیچ چیزی ازت کم نشده و هیچ صدمۀ به غرور و شان و شوکتت وارد نخواهد شد.

حتی می توانی بروی و به آنهایی که اصلاً دوستت نیستند بگویی و اطمینان بدهی که هیچگاه دست دوستی و همدلی کسی را که به سویت دراز شده است رد نخواهی کرد و همیشه برای پذیرفتن دوستان جدید در زنده گی ات آماده استی.

این کار را بکن و خواهی دید که زنده گی زیباتر، دلنشین‌تر و قابل تحمل تر از آنچه که این همه مدت فکرش را می‌کردی بوده است.

برایت سعادت و خوشبختی هر دو جهان را تمنا دارم.

با تقدیم حرمت

دوست دار همه تان

اشرف فروغ

ارزش دوستی بیشتر از یک دنیاست

گرچه آخرش ناپیداست

من به آخرش نمی اندیشم

که دوستی خود یک دنیای زیباست