۲۴ ساعت

بینیش  چو  الف  ،  اما  بسر   های  دهن

ابرویش همچو یکی مد  که  نهد بر سر آه

همچو نرگس که به نیمی شگفد در دل شب

چشم  افگنده  بصد  شرم  همی  کرد  نگاه

لب چو انگشت  ولی  نیمهء  انگشت  آتش

مو چو سرطان ولی چو شب سرطان کوتاه

چون یکی شب که دو روزش بمیان در گیرند

می خرامید  و زاصف  دو وشاقش همراه

گفتم ای از رخ تو گشته شب من شب قدر

وی   بزلفین   تو  آورده   شب  قدر  پناه

ای تو  با  بخت  من  سوخته  توام زاد ده

زی  برادر  بشب  تیره  که  بنمودت  راه؟

هر زمان بر من و بر کلبه من می نگریست

آه   میزد   که   بدوزخ   شده ام  واغوثاه

خانه ای حجرهء او هفت  و مقیمش هفتاد

سفره ای گردهء او پنج  و بگردش پنجاه

مطبخی  دید  بمانند   یکی   بیضه  سفید

روزنش   لیک  ز دود  دل  اطفال  سیاه

آن یکش گفت که بی آرد بزن نان به تنور

وان دگر گفت که بی دلو بکش  آب از چاه

خواست دستاس ، یکی گفت که بر بام فلک

جست گندم ، دگری گفت که در خرمن ماه

از من وخانهء من شد همه نومید، چو دید

که همه  چیز  ضعیف است  مراحتی الباه

  سلسلۀ این حکایات ادامه دارد