چوبا توهمنَفَسـَـــم،مَصــد ر ســـعا ده منم
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
چوبا توهمنَفَسـَـــم،مَصــد ر ســـعا ده منم
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
شهر کییف – اوکرائین
مورخه ء۳۰ – ۷ – ۲۰۱۲ م.
تاریخ نشر چهار شنبه یازدهم اسد ۱۳۹۱ – اول آګست ۲۰۱۲
همانکه سربکف از روی مِهرنها ده ،منم
غُلامِ حَلقه بگـــــــوش،دلفگار وسا ده منم
دراین رباطِ کُـهن، بی غــــذا وبی مسکن
شکسته بال وپـَر،افتـــاده روی جا ده منم
غریب و زار و حزینم ،برهنـه دردوران
برَغــــــم سختی وآلام،جبیـن گُشا ده منم
زبسکه دیدم بدُنیــا،ازآ ن وقایعِ تَلــــــخ
چو سنگ آس بسائیـــده ام ، بُــراده منم
هـزار گونه بلا ،سر زنــد دراین میدان
میا ن جمله ســــواران،همین پیــا ده منم
ربوده ای توقـــــرار،از دل وهم ازجانم
برای وصل تـــــو،برگـــورپا نها ده منم
چو روح پاک من،ازتن رمید سوی تویار
بدون شکّ که بیــزار،ز جنسِ مادّه منم
دران لَحـَــد که بـــُودجسم من،امانت تو
بروز حشر،یقــین حاضرقــــومانده منم
هر آنچه مُنتظرم ،ازاعمال نیک و بـَدَ م
بجُــرم خویشتنم اعــــــتراف وآماده منم
شناخت خویشتنم،انـد ران جـوانی بُـــود
کنون که پیر شُــــدم،کم از آن زیاده منم
بچهره چین وچروک،دربغل عصای دراز
درآن شباب بُــدم نـــر،کنون چوماده منم
غبا ر را هِ یکی گشته ام،در این دُنــــیــا
سرِ سُجــــود گـُـذاشتم ، ببـــین فـــتا ده منم
بلی؛ تواضع بدرگاه او،چه خوش امریست
چوبا د لـُــطف وزد،سوی ا واِعــــا ده منم
بهاء جـان ودل است،آنچه را که من دارم
کنون نگر!تــوبحالم،که مَستِ بـــــاده منم
شریک آنغمِ مجنون،که عشق اولیلی است
چوباتـــــــــــوهمنَفَسَم،مصــد ر سعاده منم
شهیر شهــــرشـــد م،از غــریوِزین مستی
بهرِ تباهــــی ظُلمت،چو ماه چها رده منم
بجذر ومدّ تو ابحار،قسم نخــــــورده کسی
همان بِه است عزیزم ،بخاک نشانــده منم
دلم چو مـــوم ز آه است،سراغِ اوبرگـــیر!
تــوهرچه خـــواهی براو کُن،بی اراده منم
درانجـُـــمن چو در آئی،فـــروغِ د ل بینی
سَناء چشم تو ام،شمع اشک فشا نــــده منم
اگر تـودرک نمودی،همین قــــواعــــد من
بهرچه حُکم که خـواهی،ترا نـــــواده منم
ازاینسرائیکه فانیست،چه خواهی ایخشنود!
طناب عُمـرنحیف است،ولــی قِــلاده منم .
***
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
دیدگاه بگذارید