۲۴ ساعت

ملالی موسی نظام

۲۹سپتمبر، ۲۰۱۲

محترمه ملالی موسی نظام

میخوانیم و باور می نماییم

رأی اعتماد بسم الله خان، معضلۀ بمباردمان کنر، اتهام زرداری و تقدیر از ربانی!

*************************** 

در افغانستان آشفته و پر ماجرا، روزی نیست که حادثه و ماجرای دردناکی روی ندهد. بعد ازهزاران سانحه، واقعۀ، انهدام شهرها، کشتار های دسته جمعی، قتل مظلومان بیدفاع از جانب طرفین متخاصم از خدا و انسانیت بیخبر، مداخلات ابدی همسایگان خدانشناس و وابستگی قدرتمندان افغان با آنان، انتساب جنایتکاران جنگی و کم سوادان به مقام های شامخ«!» دولتی و بالاخره صدها فیصله و تقلب کاری آشکارا از جانب اولیای امور در حق ملت گروگان گرفته، که ظاهراً باید مردم بیوسیله درین بیشتر از سه دهه اجباراً  به همه ناگواری ها عادت نمایند.

ولی چنین نیست، علی الرغم سواد اندک، فقر، مظالم روز افزون اجتماعی، مردم افغانستان را مصائب تلخ روزگار، موجودیت تکنالوژی جدید، تجارب آموزندۀ دشوار درین مدت طولانی، مقایسۀ دولت افغانستان و اعمال اولیای امور دولت غافل از مصالح علیای مملکت، با جهان و هزاران درد بیدرمان دیگر، با شعور اجتماعی و فهم و قضاوت سالم مجهز ساخته است. این مقتدرین دولت ناکام افغانستان هستند که درد، شکایات، فهم و درایت همه گانی را به هیچ گرفته و فریبکاری و بی بند وباری را کماکان ادامه داده و روز گذرانی مینمایند!

بهر حال چیزی که عیان است، اوضاع مشتت وطن با مداخلات خارجی و بیکفایتی و بی پروایی اولیای امور غیر مسئول، هر روز کسب وخامت مینماید. گرچه حتی بیان اوضاع روز از حوصلۀ این مختصر بیرون است، با آنهم به چند موضوع مهم میپردازیم:

خوانندگان ما کاملاً بخاطر دارند که چند هفته قبل، ولسی جرگۀ افغانستان بعد از مذاکرات و سوال و جواب طولانی در حقیقت دو وزیر مهم را «استیضاح» یا به اساس قانون، مراقبت پارلمانی نمود، بسم الله خان، وزیر داخله و عبد الرحیم وردک وزیر دفاع. این وزرای مهمترین مملکت که هردو در ادارۀ امور امنیت ملی داخلی و دفاع از تمامیت ارضی وطن، گویا از جانب اکثریت نمایندگان به بی کفایتی متهم بودند، نتوانستند که با دلائل موجه از مجلس مذکور برائت حاصل نمایند. نتیجه را طوریکه میدانیم به سلب صلاحیت هردو وزیر منجر گردیذ.

این جریان وقتی صورت گرفت که خاک مقدس افغانستان و موجودیت قوای بین المللی، با تجاوزات علنی پاکستان غدار بیشتر از ۱۸ ماه، متصل مورد فیر راکت و توپخانۀ آتشبار بر اهالی مظلوم و بیدفاع کنر، نورستان و ننگر هار قرار داشت و هیچ اقدامی برای دفاع از تمامیت ارضی و حفظ جان و کاشانه ها ی اهالی در حال فرار آن مناطق صورت نگرفت….نه شنیده شد که وزرای تأمین امنیت این موضوع را جدی گرفتند و یا جلساتی در مورد تصمیم گیری مقام اعلی دولت، یعنی رئیس جمهور، از جانب مسئولان در زمینه « رسماً» صورت گرفت و نه از اقدامات تجاوز کارانۀ پاکستان که گویا ازین « موقف گیری منفی» شیرک شده و در حال پیش روی بر خاک وطن ما و استفادۀ اعظمی میباشد، کاسته گردید.

ولی، از جانب دیگر معلوم شد که آسمان شهر کابل در هر جا یکرنگ نداشت، باور بفرمائید که بر عکس حالت ولسی جرگه در همان جلسه، در ارگ ریاست جمهوری آقای کرزی اوضاع به دیگر منوال میچرخید، مجلسی کاملاً دوستانه با ترتیبات« شاهانه» دائر گردید و از دو وزیر خلع صلاح گشته پذیرائی شایانی به عمل آمد، طوریکه آنان مورد تفقد کامل « رئیس جمهورانه» قرار گرفتند و از هرکدام با اعطای نشان پر افتخار اعلیحضرت غازی «امان الله خان»، محصل سر فراز استقلال و حریت افغانستان از دولت برتانیۀ جهان خوار، از جانب رئیس جمهور، مفتخر گردیدند……نشانی که به وطن پرست ترین فرزند شجاع این خطه که حاضر بود سر و مال خویش را فدای یک وجب خاک سر زمین خویش نماید، تعلق دارد! این روش کرزی رسانید که گویا وی کوچکترین توافقی با اقدام« آن» اکثریت قوای مقننه در همان روز«!» بخصوص نداشته است!

 فرض میکنیم که این یکطرف قضیه بوده است، با وجودی که عده ای از وزیران مخلوع دیرهاست که برخلاف نص مواد قانون اساسی، کمافی السابق در چوکی های وزارت خانه های قبلی تشریف دارند و تهدیدات ولسی جرگه و مشرانو جرگه و تعین وقت در زمینه، هیچ گوش شنوایی نداشته است، ولی مقرری وزارت دفاع و داخله به یک چشم برهم زدن، اجراء گردید. یعنی که اگر جناب رئیس جمهور با مصلحت گرائی افراطی شان لازم بدانند، مقرری های چوکی های لازم کابینه مثل برق و باد صورت میگیرد، که گرفت.

سوال عمده اینست که جناب رئیس جمهورچرا بسم الله خان را معجزه آسا، که ولسی جرگه «چند روز قبل» به عدم توجه به امنیت ملی، حوادث مرگبار روز افزون در هر گوشۀ وطن غرقه در خون و آتش، منجمله بی اعتنایی در احوال مردم مظلوم کنر، نورستان و ولایات شرقی و جنوبی متهم نموده و جریان سرقت ۴۵ ملیون وسائل طبی و ادویۀ کمکی قوای « ناتو» به شفاخانۀ سر دار محمد داود خان را هم  به وی منصوب دانسته و با رأی عدم اعتماد، از وی سلب صلاحیت نمود، فوراً به مقام وزارت دفاع مقرر نموده و دقیقاً «مطمئن» بود که وی حتماً اکثریت«!؟» رأی ولسی جرگه را« اینبار» به توصیۀ جناب شان به وکلاء حاصل مینماید، که با ناباوری آشکارا چنین هم شد. تو خود حدیث مفصل بخوان ازین مجمل!

مطبوعات خارجی در مورد این کجروی ها افراط و تفریط بازی ها بسیار نوشتند و رئیس جمهور افغانستان با خلوص و وفاداری که با ائتلاف شمال دارد، هرگز نشنید که افکار عمومی داخلی و خارجی چه قضاوتی در مورد سیاست درهم و برهم مصلحت گرای وی مینماید. آب که از سر گذشت، چه یک نیزه، چه صد نیزه!

معضلۀ بمباردمان قوای پاکستان بر نواحی سرحدی افغانستان مخصوصاً ولایت کنر، کماکان ادامه دارد و بعد از بیشتر از ۱۸ ماه دولت افغانستان اعلام نمود که قضیه را به شورای امنیت پیش نموده و خواهان اقدام در زمینه میگردد. هر روز مشاهده میشود که ممالک مختلفه برای حل مشکلات فیمابین خویش به زود ترین مدت ممکنه، با این اورگان جهانی عرض حال مینماید، از جناب رئیس جمهور افغانستان و مسئولین دولت وی باید پرسید که به چه دلیل این همه مدت را به نظارت حملات جابرانۀ پاکستان و تجاوز به خاک ما با کشتار و دربدر ساختن اهالی بی پناه آن مناطقُ تحمل نموده و هدر داده و شکایت رسمی ای به شورای امنیت نسپرده است؟ سرخمی اولیای امور افغانستان به ایران و پاکستان، علت العلل قسمت بزرگی از مشکلاتیست که ملت مظلوم و گروگان گرفته تحمل مینماید و دم نمیزند. حتی زمانیکه تصمیم به شکایت به شورای امنیت گرفته شد، مطبوعات مدت ها این خبر را پخش مینمود، ولی از اقدام عملی خبری نبود. بالاخره گفته شد که رئیس جمهور این« موضوع» را با رئیس دولت پاکستان در نیویارک در میان میگذارد…..تا هنوز فیر راکت های کشنده بر خاک و مردم بی دفاع آن قسمت افغانستان قطع نگردیده است!

در اجلاس سالانۀ ملل متحد که سران کشور ها از هر طرف در نیویارک اشتراک نموده بودند، در یکی از ملاقات های کرزی با زرداری، رئیس جمهور پاکستان به بسیار سادگی وعده داد که بمباردمان های راکتی پاکستان بر ولایات شرقی، شمال شرقی و جنوبی افغانستان متوقف«!» خواهد گردید، همین! با چنین اقرار رسمی آشکارایی، حامد کرزی فی المجلس نپرسید که به چه دلیل درین بیشتر ازیکونیم سال خاک افغانستان و اهالی بی دفاع آن هدف چنین حملات آتشبار غیر قانونی از جانب اردوی رسمی پاکستان قرار گرفته اند؟!

از آغاز کار دولت جدید افغانستان در سال ۲۰۰۱ میلادی، تلاش مؤسسات حقوق بشر جهانی منجمله کمیته های مسؤل ملل متحد مانند کمیتۀ عفو بین المللی، کمیتۀ نظارت بر حقوق بشر، محاکم فیصله جات قضایای مجرمین شناخته شدۀ جنگی چون محکمۀ بین المللی« لاهه- هاگ»، همین بوده که جنایتکاران جنگی که دست شان به خون مردم بیگناه درعرصۀ جنگ های افغانستان آلوده بوده و مخصوصاً با جرأت تعدادی از کرسی های بلند دولتی را هم از فیض دولت بیکفایت و ملت ستیز، قبضه نموده اند، شرافتمندانه و با مراعات اجرای« عدالت انتقالی» موعود که ملت رنجور افغانستان در خور اجرای آن میباشد، به چنگال عدالت سپرده شوند. این مؤسسات حقوق بشر به دفعات متذکر گردیدند که  اگر دولت ضعیف افغانستان توانایی چنین اقدامی را ندارد، تشکیلات وابسته به بازخواست نقض اساسات حقوق بشر و جنایتکاران جنگی، کاملاً آمادگی این عمل و اجرای عدالت را بر اساس شواهد و اسناد دست داشته دارا میباشد. درین زمینه از ۱۱ سال به اینطرف وقتاً فوقتاً حتی تصاویرآن مجرمینی که در لست بالاترین جنایات بشری بر مردم مظلوم افغانستان قرار دارند، در جرائد و مطبوعات معتبر جهان به نشر میرسد، منجمله دو ماه ضمیمۀ مضمونی روزنامۀ« نیویارک تایمز» ضرورت بازخواست جنایتکاران جنگی عمدۀ افغانستان را مخصوصاً از سالهای خونبار جنگ های کابل که منجر به قتل بیشتر از ۶۵۰۰۰ اهالی و انهدام آن شهر زیبای تاریخی گردید، با عکس های هرکدام، درخواست نموده و امنیت آن سرزمین بلا زده را منوط به این اقدام دانست.

بهرحال به ارتباط به این موضوع و به اساس خبر بی بی سی، بتاریخ ۱۸ سپتمبر صدر اعظم پاکستان «راجه پرویز اشرف» در ستره محکمۀ آن کشور اعلام نمود که دستور قضات در مورد باز گشایی دوسیۀ فساد مالی «آصف علی زرداری» رئیس جمهور برحال آن مملکت را در محاکم سویس پذیرفته است. پرویز اشرف گفت که به وزیر قوانین پاکستان دستور داده است که تا مکتوب حاوی لغو « فرمان عفو» و نتیجتاً مسئول بودن رئیس جمهور را با محاکم سویس، رسماً اطلاع دهد. بدین صورت اختلاقات بین دو قوه در پاکستان خاتمه خواهد یافت. این مشکلات از دو سال به اینطرف بر سر فرمان« عفو و مصئونیت» آفای زرداری و خانمش بینظیر بوتو در قبال بازخواست قضائی، صدر اعظم پیشین پاکستان، در محاکم سویس آغاز گردید.

این جریان، ما را بیاد عفو جنایتکاران جنگ های افغانستان از جانب ولسی جرگۀ بی احساس و بی مسئولیت و توشیح آن خلاف کاری از جانب حامد کرزی می اندازد. می بینیم که با تمام فساد و کجروی در دولت پاکستان، عفوبلند ترین مقام دولتی، از جانب قضاء و حکومت لغو گردیده و محکمه ای در خارج آن مملکت، برای بازخواست اتهامات بر وی دائر میگردد. باید افزود که: عیب می جمله بگفتی، هنرش نیز بگو! به انتظار روزی که عدالت و انصاف با موجودیت یک دولت مردمی در افغانستان، با امنیت و رفاه ملت اجراء گردد. به امید آنروز!

در آخرین روز های «هفتۀ شهید صلح»  که به بزرگداشت روز مرگ  برهان الدین ربانی تجلیل میگردید، می بینیم که محترم رئیس جمهور دولت افغانستان به شاهکار دیگری اقدام میورزند: تغیر اسم جاده ای در کابل، تغیر اسم پوهنتون تعلیم و تربیه و به گمان اغلب تغیر اسم میدان هوایی قندهار به نام نامی استاد ربانی، جنگسالار تنظیمی! البته که این همه قدر مندی آن شخصیت جهادی به خاطر خدمات و کار روایی های مرحومی در دوران ظفرنمون و مترقی ریاست جمهوری وی در سال های۱۹۹۲-۱۹۹۶ در خور تقدیر شایان«!» میباشد. یقین قسمتی از بزرگداشت استثنائی از برهان الدین ربانی را با بخشش ۷۵ بلیون دالر غرامات جنگ های تحمیلی شوروی و تجاوز نا مشروع آن ابر قدرت بر حریم افغانستان و ملت مظلوم، با تخریبات بنیادی وخون یکونیم ملیون شهید، هم باید متعلق و وابسته دانست، چونکه آن بخشش از کیسۀ خلیفه هم عملیه ای بوده است، در نوع خود بینظیر و استثنائی. احسنت بر شما جناب رئیس جمهور، حامد کرزی که خدمات رعیت صادق«!» تانرا به این ترتیب نیکو پاداش میدهید!  

۲۷ـ۰۹ـ۲۰۱۲ تصویر ضمیمه را آقای «بسمل» با شعر عام پسندی در سایت وزین «دعوت» منتشر نموده است که درد دل محصلین معترض پوهنتون تعلیم و تربیه را بر علیه تصمیم حامد کرزی مبنی بر تغیر اسم آن به نام برهان الدین ربانی و ذکر اوصاف اجتماعی نامبرده را آشکارا بیان نموده است.

اینهم خبر دیگری از مذاکرات و تعهدات که بین دوستان همدل و همراه و شائق به صلح و صفا «!» در ممالک شان و در منطقه، خواهان تأمین امنیت و آسایش برای تابعین که البته وظیفۀ اولیۀ شان محسوب میگردد. لطفاً همه گزارشات متذکرۀ  غیر قابل باوربالا را، قلباً باور بفرمائید:

نیویارک:- سران افغانستان، انگلستان و پاکستان با تمرکز بر موضوع افغانستان از جمله امضای سند ستراتیژیک کابل- اسلام‌آباد به گفتگو پرداختند.

گزارش می افزاید، در نشست روئسای جمهور افغانستان و پاکستان و همچنین صدر اعظم توافق شد که وزرای خارجه پاکستان و افغانستان در خصوص امضای پیمان ستراتیژیک کابل- اسلام‌آباد گفتگو کنند.

دفتر ریاست جمهوری افغانستان با انتشار بیانیه‌ ای، اعلام کرد: در این نشست که شب گذشته در «نیویارک» انجام شد، حامد کرزی و آصف‌علی زرداری در خصوص نهایی شدن لایحهٔ سند همکاری‌های ستراتیژیک افغانستان و پاکستان تا پایان سال ۲۰۱۳ میلادی توافق کردند.

بر اساس این گزارش، در این نشست در خصوص مذاکرات صلح افغانستان، اوضاع منطقه و مبارزه با تروریزم نیز بحث و گفتگو صورت گرفت.

« باور مینمائیمکه فیر راکت های کشندۀ آتشزا بر خاک و مردم بی پناه و مظلوم افغانستان هر روز و همین حالا هم  بیرحمانه جریان دارد!»