۲۴ ساعت

روز بین المللی منع خشونت بر زنان

تاریخ نشر سه شنبه ۲۷ نوامبر ۲۰۱۲هالند 

محترمه ملالی موسی نظام

روز بین المللی منع خشونت بر زنان

در افغانستان خشونت بر زنان دایم قوس سعودی را می پیماید

  ملالی موسی نظام 

۲۵ نوامبر،۲۰۱۲

۲۵نوامبر به حیث روز منع خشونت بر زنان، این مظلومان خاموش جامعۀ بشری تعین گردیده و همه ساله ازین روز در کشور های مختلفۀ  جهان استقبال میگردد تا هرچه بیشتر ازعملیه ای بنام زجر و آزار غیر انسانی بر نیمی از قشر اجتماع کاسته و جلوگیری صورت گیرد.

در سال ۱۹۶۰ میلادی در مملکت « جمهوریت دومینیکان» واقع در یکی از جزائر کاریبین که در جنوب ایالات متحده واقع گردیده است، خواهران « میرابل» از جانب حکومت اعدام  گردیدند. سال ها بعد به خاطر این خشونت غیر بشری، در ۱۹۸۱ سالگرد مرگ آن سه خواهر را مردم آندیار برگذار نموده و این عمل قبیح را مذمت و شناسائی نمودند. بالاخره بتاریخ ۱۷ دسمبر ۱۹۹۹ نظر به فیصلۀ اسامبلۀ عمومی ملل متحد، ۲۵ نوامبر بحیث روز «منع خشونت بر زنان» در جهان تعین کردید.

برگزاری روز بین المللی « منع خشونت بر زنان» که از طریق بودجۀ انکشافی ملل متحد به این منظور تمویل گردیده، اعلامیه ایرا برای کشور های عضو و مجموعاً برای همه ممالک جهان انتشار میدهد تا با مبارزه بر علیه خشونت و ظلم بر طبقۀ اناث در سرزمین هایشان، این وجیبۀ انسانی را تکمیل نموده و در تعمیل آن کوشا باشند.

در افغانستان جنگ زدۀ ویران، با وجود عضویت آن در ملل متحد و پذیرفتن و امضای علامــیۀ ارزشــمند« حقوق بشر» از سال ۱۹۴۸ به اینطرف، دیده میشود که نه تنها خشونت بر زنان مظلوم وطن در اثر جنگ ها و عوارض نا گوار آن، بلکه در اثر موجودیت حکومات مستبد و هم متعصب و گمراه انسانیت و دین، قشر اناث مملکت که همیشه سنگ زیرین آسیاب است، به چنان مصائب و خشونت های غیر بشری مبتلا گردیده که قلم از بیان آن عاجز است.

از سال۱۰۰۱ میلادی به اصطلاح بعد از آغاز دیموکراسی وارداتی و توشیح اوراقی بنام قانون اساسی، در حقیقت این وجیبۀ حقوقی در پرنسیب برای زن افغان حقوق کافی و مدنی را تعین نموده است که در مجموع آن مهمترین قسمت همانا قانون ازدواج و حقوق زن  افغان میباشد. درین متن که سن ازدواج دختران ۱۶ سال تعین گردیده است، در اثر غفلت وعدم کنترول و بازخواست مراجع  قوای سه گانۀ دولت جناب کرزی با مراعات رویۀ مصلحت گرایی و خویش خوری ایشان، با ترویج«ازدواج و نکاح صغیره» که منبع و موجب هزاران قضیۀ خشونت و مظالم غیر بشری در سراسر افغانستان میگردد، حقوق طبقۀ اناث کشور را تمام و کمال پا مال جفای ناقضین زورمند حقوق بشر نموده است.

سالانه هزاران طفل خردسال وطن تا حدود سه سالګی هم به حیث زن چندم از آغوش پر مهر مادر به عنف و زور و بیخبر از سرنوشت سیاه و پر شکنجه، برای ابد به منزل یک اجنبی انتقان مینماید!

سالهاست که موئسسات حقوق بشر و سازمان های خیرِیه راپور های انواع تشدد و خشونت را در حق زن و دختر مظلوم و بیدفاع افغان و قوس سعودی آن برای دولت غافل و بی مسئولیت افغانستان و اولیای امور آن ابلاغ مینماید ولی کو گوش شنوا و کجاست احساس و عاطفۀ انسانی که اقلاً اجرای قانون ازدواج را  ویا قانون جزاء را در حق متمردین آن مری الاجراء قرار دهد.

کاش دولت غافل خشونت هائی که بر زنان افغان در سراسر مملکت در چهار دیواری های خانوادۀ زن رخ میدهد مورد باز خواست قرار دهد که اکثر آن موجبات فرار زنان بینوا به سوی یک سرنوشت تاریک نا معلوم و یا خود سوزی آن بیگناهان را منجر میشود. این قلم سال هاست که مینویسد که عملیۀ خودسوزی زنان که واقعاً با عذاب و شکنجۀ غیر قابل تحمل همراست، یقین درد کمتری نسبت به آنچه شوهر از خدا بیخبر و بیوجدان و فامیل وی بر جسم و روح زن جوان افغان وارد مینمایند!

اخیراْ آفتاب به زردی شد و بی بی به جلتی، دولت کرزی قسمتی از جنایتکاران و ناقضین حقوق بشر را که باعث جنایات دهشتناک و قتل و قتال فراوان گردیده اند، به اعدام محکوم نموده است که از هر حیث قابل مجازات بوده اند. درین خصوص خشونت و تجاوزات بر زنان و اطفال در قدم اول چنین جنایات بشری قرار میگیرد که انواع گوناگون آن به ذات خود در جهان کمتر دیده شده است. اگر شمه ای از بازخواست، مجازات و احیاناً اعدام مجرمین مستحق درین دهۀ اخیر که ادعای حکومت قانون«!؟» در تار و پود آن بچشم میخورد، تطبیق میگردید، یقیناً چنین جنایات ضد بشری گسترده، منجمله شکنجه و خشونت های ابتکاری بر زن و دختر افغان کمتر واقع میگردید. مشت نمودۀ خروار، چگونه میتوان باور نمود که در ولایت پروان و در چند کیلومتری شهر کابل زن بیگناهی بنام نجیبه در حضور جمیعت کثیری از تماشاچیان سنگدل و خدا ناترس با قساوت اعدام میګردد و والی نالایق پروان ادعای بیخبری از چنان جریانی مینماید؟ چرا برصدها شوهرانی که به دست خود زنان شان را به قتل میرسانند، برای عبرت و  مجازات حکم اعدام اجراء نمیگردند، مگر اعمال آنان قتل نفس شمرده نمیشود؟ چرا شوهر نادیه انجمن که با لت و کوب موجبات قتل آن شاعرۀ دانا و توانای افغان را مرتکب گردید، بعد از کمتر از یکسال با لبخند بر لب، محبس را ترک نمود؟

جای بسی افسوس است که تبلیغات ناکافی اولیای امور و مطبوعاتیان در قسمت مظالم بر زنان و کتمان اعمال ناشائست قدرتمندان، تفنگ سالاران و جنایتکاران جنگی مقتدر، بذات خود علت مهمی است از ازدیاد جنایات غیر قابل انکار بشری بر نیمی از نفوس مملکت. افغانستان که از سال ۱۹۴۵ رسماً عضو ملل متحد بوده و بعداً با امضاء و تعهد بر قبولی و مراعات « اعلامیۀ حقوق بشر» به مقابل آن تشکیل جهانی هم مسئولیت دارد، حمایه از حقوق زن را به تدریج هر سال بیشتر نقض و پامال مینماید. زمانیکه جنایتکاران جنگی قدرتمند دهه های هشتاد و نود میلادی توسط تصمیم ولسی جرگۀ فاسد، خود ها را عفو نمودند، حامد کرزی با توشیح آن سند شرم آور و پامال خون بیشتر از دو ملیون شهید هموطن، روی تاریخ را سیاه نمود. همان بود که هیچ نوع بهبودی ای در حالت اجتناعی مملکت رو نما نگردیده و ملیارد ها سرمایه های ملی هم که برای تأمین صلح و بازسازی « اساس وتهداب ته بنای اقتطادی و خلق کارگر و خود کفایی ملت»، تشکیل بند و انهار و بالاخره مراعات حقوق زن بحیث نصف نفوس جامعه، در افغانستان سرازیر گردید، همه توسط  قدرتمندان به تاراج رفت و جنایات و نقض حقوق انسان، خصوصاً خشونت و ظلم بر زن همیشه مظلوم افغان شدت گرفته و قوس سعودی را میپیماید!

مشاهده نمودیم که قبل از انتخابات اخیر ریاست جمهوری، قضیه ای به عنوان« حقوق اعمال شخصیۀ اهل تشیع» از لحاظ مواد قانون، مانند یک بام و دو هوا ظهور کرد و به بهانۀ اختلاف مذهبی، زن افغان را کوته قلفی« قفلی»  و محکوم به اطاعت مطلق شوهر نمود، تا حدی که برای رفتن به دواخانه هم حق خروج از منزل را نداشته و زدن ولت و کوب هم در چنین شرائطی کاملاً بری مرد مجاز دانسته شده است. همان بود که جناب رئیس جمهور دولت دیموکرات افغانستان با خاطر جمع برای مؤفقیت در انتخابات، این مصوبۀ شرم آور و غیر انسانی را توشیح نمود. گرچه با اعتراضات و تهدید جامعۀ بین لمللی و مؤسسات خیریۀ جهانی « عجالتا» از توشیح منحرف گردید، ولی بعد تر « خپ و چپ» و دور از غوفای مطبوعات، با توشیح دومی، بر حقوق قانونی زن مظلوم افغان« رسماً» خط  بطلان کشید.

هر سال کمسیون مستقل و بی صلاحیت حقوق بشر افغانستان روز منع خشونت بر زنان را با بیانیه ها و کنفرانس ها برگزار مینماید و با راپوری قوس سعودی خشونت ها ومظالم گوناگون را بر طبقۀ اناث محروم و بیچارۀ افغان به اطلاع جهانیان میرساند، ولی هیهات که همیشه به منزلۀ نوشته ای بر یخ، نیست و نابود میگردد.