۲۴ ساعت

نمک حرام

 تاریخ نشر سه شنبه  پنجم فبروری ۲۰۱۳ هالند

 نمک حرام

سید همایون شاه (عالمی)

جولای ۲۰۰۲ م

ستوکسدیل – کارولینای شمالی

ایالات متحده امریکا

***

از گذر چــــــرخ و فــــراز و نشیب

خلــقی بدیدیم عجـــیب و غـــــــریب

دون صفـــــتان را منمــــا دوســــتی

بد شوی هــــــــرچند که نیکوســــتی

قصه یی کمظـــــرف کنم داســــــتان

تا رَوَد این پند به گـــــوش کــــــسان

فتنه بوَد چـــــرخ کـــج و کوژ پشت

نیک نوازد بد و نیکـــــان بکـــــشت

وقت ظـــــهر بود همـــه در طــــعام

صـــحبت ما گـــرم و چنان در دوام

دوسـت عزیز آمــــــــده از راه ِ دور

دایره یی صحـــبت ما مــــــوج ِ نور

داده بسی درس چو غـــــــــربت بما

قصه یی هریک به دگــــــر آشــــــنا

آن یکی از دالر و کـــــــارش بگفت

آندگر از رنجــــــش یارش بگفـــــت

آن یکی از خانه و قـــــــرض و ربا

وآن دگــــــــر از تربیت بچــــــه ها

ما که زعمـــــــــریست غریب وطن

اندکی محتاط به طـــــــــــــرز سخن

تا کــــه یکی بانگ بزد از مــــــــیان

حال شما هست چو بیچــــــــــــارگان

گشت چو مجلس همه سرد و خموش

دست گــرفتند همه از خورد و نوش

کـــرد ســـــــؤال آن یکی از بینِ مـا

کــــیست؟ یکــــــــی آدم نا آشــــــــنا

گفــــــت کـــــسی نو ز وطـــن آمده

رخت وطـــــن کــــــرده به تن آمده

بود سه سالی به پشـــــــاور مقـــــیم

زآنکه به کــــابل بُده در ترس و بیم

تا که رســـــیدست بدینجـــــــا ز در

شکــوه کـــــــــند سربسر این بیخبر

خلقی بگفـــــتند که خــــــوش آمدی

زود چــــرا آمده مــــــــأیوس شدی

گفت من از کـــــــرده پشیمـان شدم

آمــــدم و زار و پـریشــــــــان شدم

بود مــــــــرا در وطـــــــنم زندگـی

کــــــار ِ شمـــــایان همه شرمندگـی

من که فلان بودم و چون کـــردمـی

مفتخرم کــسب و فنون کــــــردمــی

بود مــرا چند به کـــــابل معــــــاش

داشتمــی خانه و یخــــــچال و داش

خانۀ اینجا همه خار و خــــس است

مــــردم اینجا همگی بی بس اســت

من به وطن چون به مقامــــی بودم

صاحب یک شهرت و نامـــی بودم

صحبــت من بود به اهـــل ِ فـــنون

هســـت حقیقت نکــنم من فـــــزون

خانۀ مــــا بود چــو قصرِ قـــشنگ

گل به حویلی که مــرا رنگ رنگ

نوکر و چاکــر که به بالا و پســت

بود شش و هفــت مرا زیر دســت

تــا که بدیدند مـــــــــــــرا پیش در

دست به تعظــــــیم همــه تا کمــــر

من که رئیســی بُدم آنجــــــــا بدان

بود مــــرا نام ِ بزرگــــــــی نشان

هریکی حیرت زده خــاموش ماند

خوب سرآپا همگـی گـــوش مــاند

آنیکی پهلوی من آهــــسته گفـــت:

در هــنر لاف نیابیش جفـــــــــــت

لاف و پتاقش همگــی شاخــــــدار

بود فرو مایه به گـشت و گـــــذار

شیک به تن کـرد همـــی پیرهــن

داشت تعفـن مگـــــرش در دهــن

زلف بسا شــــانه بزد بر ســـرش

گنده بغل داشــت به دور و برش

کشور ما وقتی دگــــــرگون بشد

مردم بیچـــــــاره که دلخون بشد

مردم نا اهل به قـــــــدرت رسید

پست و پلیدی که به دولت رسـید

ابله ی چــــون او بـسر اقـــــتدار

بُرد سر عاجـــــزی را زیـر دار

شیطنتی کرد ز پســـــــتی رسید

داد و فغـان همه مـــــــردم کشید

آدم کمظـرف ز خود گــــــم بشد

از پیـی آزار به مـــــــــردم بشد

مـن بشناســـــم کی بوَد این دنی

کسب و کمالش همگی رهـــزنی

نیست مرا مصلحت افــشایِ راز

مهر دهن کن به خـمــوشی بساز

من نکنم مجلس کس را خـــراب

ورنه چنان مشت زنم در جواب

رفت دمی مجلس ما شد خمـوش

خیره بکردیم همه چشم و کوش

تا یکی پرسید که کارت چه بود

نوکر و چاکر به کنارت که بود

گفت: که در کار معــــارف بُدم

گر بُدم آنجــــــا که وزیر میشدم

آنیکی چشمک بزد و خنده کـرد

رشته یی تقریر پراکــــــنده کرد

زآنکه به جاهل نشوی تن به تن

به که بخاموشی روی از سخــن

مدتی بگذشت ازین قصــــــه ها

قصه فراموش بشد بی صـــــــدا

نامه یی بنوشت کسی از وطـــن

گفت بگیر مشتی بفرقـــش بزن

زآنکه یکی آدم بدکــــــــاره بود

بسکه بداخلاق و چشم پاره بـود

چندی معلم به اکـــــــــــابر بشد

در ره ِ شیطانی بهــــــــادر بشد

فطرت و خونش ز خــیانت بوَد

خالی ز پاکی و شرافـــــــت بوَد

آنکه به او زحمت بســـــیار کرد

راه و رهش را بسی هموار کرد

وای نبشناخت اسپانســـــــر بشد

بیخودی در شور چنین شر بـشد

خانه بیاورده و عــــزت نمــــود

تا که توان داشته خدمــــت نمود

روزی به قهر آمده دشــــنام داد

عوض نیکیش چه انعـــــام داد؟

تا که به خارج برسید گـــــامِ او

دوسـت دل آزردۀ دشــــــــنام او

فطرت آلــوده نشد خوشگـــــــهر

هر چه که نیکی بکـنی سر بسر

سفله جهانسـت (همــایون) بدان

پند بگیر گوشۀ عـــزلت بمــــان