۲۴ ساعت

نوروز و نغمه سرایی

 تاریخ نشر  یکشنبه ۲۴ مارچ  ۲۰۱۳ هالند

نوروز و نغمه سرایی

سید همایون شاه (عالمی)

۲۲ مارچ ۲۰۱۳  م

اتلانتا جورجیا

ایالات متحده امریکا

سید همایون شاه عالمی

 نو روز ز ره آمــــده با رنگ حـــــــــنایی

در دامن کهــــسار کــــند لالـــــه نمــــایی

بنگر نَفــــس عشق کـــشد زنده زمــــــرده

هـــرگوشه گیــاهی بکــــشد سر به هوایی

مـــــــرغ چمــن امــــــروز بذوقی بِسراید

نادم نشـــــــود هـــیچ از این شغـــل ندایی

از نغمه یی مـــــوزون پرســـتو دل غنچه

بشگفــته چو موجی و رســیده به غـــذایی

پیچــیده به صــحرا و دمن نالۀ مـــــرغان

بین در سر پر شور و لب ِ نغمـــه سرایی

گر نگهت باغست ز رنگـــینی شگـــوفان

بلبل ز همـــان رنگ کـــند عشق کمـــایی

از پردۀ نسرین بکــــشد ساز طــــرب باد

هــــــــر گــل به تبسم بکـند ماه لقــــــایی

غـــــــرّیدن تندرو، نگــویی که خَطــا بود

پیچیده به هـــر جای ببین مشک خِطــایی

گه از نظـــــر رنگ ، گــهی از اثر بوی

گــل داده دل خلــق ز هر غصـــه رهایی

قــلب ِ همه از منظر اطـــراف بعشـقـست

تا زمـــزمه یی عــشق کـــند بانگ درایی

این طـــارمِ مـــینا بزمــین رشــک برآرد

از گــــــــــریه ز ابری بکــند درد دوایی

هر سو ورق گــل شده پاشان ِ شگـــــوفه

در کــوچه و بازار کـــند عـطــر فـــزایی

فصلیکه  نهـد بر دل ِ ما منصــب محمود

هر لب بکـشد شعـــر چو گفــــتار سـنایی

بســتودن نوروز منوچــــهـری همی گفت

از ما چه برآید دگر آن نغـــمه گــــــشایی

المــــاسک بدخــــوی زند در شکــــم ابر

از برق دلِ لاله کـــشد رویِ جـــــــــلایی

تعجیل، که این فصل چو خندیدن گلهـاست

از باده بیا شـــــــاد بکــن عمــــر فـــنایی

تا بـاد شــود تـند و دهـــــد غنـــچه ببادی

این رایحه یی مشک کــند سیر فضــــایی

جان کندن ما سهــل که دل کــندنِ جــانان

از فـــرط وفـــایش شـده آن یــار جفـــایی

تا عشق نمــودست به دلخــــانۀ ما جـــای

از غیر تهی گـشته به پاکـــی و صفـــایی

سودایی غــم یار چـــنان نغمه برافراخـت

از سـوز نیی ماســـت دو عـــالم به نوایی

کی باشد و من باز رَوم پیش ِ سخی جـان

بر درگـــــه ِ آن شاه کنم عـرض گـــدایی

دشت و دمن بلــــــخ که الـــوان کــــشیده

چون لاله یی خون دل من گــشته فـــدایی

اســـــــتارۀ من گـــشته نهان زآنکه ببینی

این کـــار فلک نیست بجز بخـــت ربایی

در شامــــگــه ِ ظـــلمت من صــبح نیآمد

پیش ِ کـــی روم از سبب بخـــت نمـــایی

حــــال وطـنم زار و پریشان و خرابـست

احـــــساس ندیدیم و نه احــــساس گرایی

بردند چـــرا رزق یتیمـــان همـــه دزدان

با حـــرف کجا میشود آن عــــــار زدایی

گفــتند همــــه سعــی نمــــــائیم به مـــلّت

از چوکی خطا خورد چــرا؟ عهدِ وفـایی

کــــر گـــشته و کـــور اند نبینند که بیوه

بر مــرده دلان سر بنما فـــرض کفـــایی

از غارت خود مست شده دسته یی خائین

آه ِ دل مظلوم چو غـــــوغـــــای ِ سمـایی

از ظلــــمِ سَمک خیره شده نور سمـاوات

آدم چـــه کـــند بیشـترک خــــویش نمایی

ما بندۀ عــــاصی و تویی اوجِ شَفُــقّــــت

یارب تو مـــبر ملّـــت ما را به جـــزایی

بر اشکِ یتیمانِ وطــــــــن نیم نگــــاهی

رحمی به سرشکی که کشد پیر عصـایی

از بهر همـــــان مـردم باغـــیرت دیروز

آن ها که به روسـان شده بودند غَـــزایی

ما توبه نمـــــودیم و دگـر ذکـــر تو آریم

دانم ز نفــــاق است رســـیدن به سـزایی

هر ازبک و تاجک بنگرهزره و پشتون

دیگر نکند هــیچ به سر فــــکر جـــدایی

با وحــــدت اسلامی همه شیعـــه و سنی

همدســــــــت شده باز کند فکـــــر بقایی

یارب که ز ما سهــو و خطا بیش بدیدی

تو عـــذر پذیری به بزرگـی و عطـــایی

بر مـــلت غمـــدیدۀ مـــا ابر کــــرم ریز

مــــردم همه آمـوخته بین شرم و حـیایی

با عــجز بدرگـــاه بزرگــت به دعــــائیم

سر حاضــــر تو باد رسی تا به رضایی

خونابه کشیدست (همـــایون) ز دو دیده

بر بنده ببخـــشای ز الطــــاف خــــدایی

سید همایون شاه (عالمی)