۲۴ ساعت

در طپش هـــــای دل

تاریخ نشر یکشنبه ۲۳ جون ۲۰۱۳ هالند

مخمس برغزل: محمد حسین شهریــار

دوشنبه ۲۷ جواز ۱۳۹۲ هجری خورشیدی

 احمد محمود امپراطور

احمد محمود امپراطور

در طپش هـــــای دل سوختـــــه لنـــگر کردم
آه از سیـــــــــــنه بلنـــــــد بـــر در ِ داور کردم

بـــارش اشـــــــک ز مـــــــژگان دو برابر کردم
بـــــرو ای ترُک کـــــه تــرک تو سمتـگر کردم
حیـف از آن عمــر که در پای تو من سر کردم
——-
ستــمت بر من و، لطف تو به صـــاحب نظران
اینچه ظلمیست که بینـم من از آن سرو روان
رسد آنــــــــروز که از من تو نمی یابی نشان
عهــــــــد و پیمـــــــــان تو با ما و وفا با دگران
ســــــاده دل من که قسم های تو باور کردم
——-
بخدا کوه از ایــن حوصـــــــــــله خم آمده بود
بخدا آتش اگــــــــر بــود بـــــــــه نم آمده بود
بخدا هستــــــی به میـــــــزان عدم آمده بود
بخدا کافــــــــــــــر اگـــر بود به رحم آمده بود
ز آن همــــــــه ناله که در پیش تو کافر کردم
——–
از خود و هستی و این عشق من هستم بیزار
راحتـــی نیست به من جُـز به سرِ چوبه ی دار
به تو شــــادی جهــــان و به من این غم بگذار
تو شدی همســـــر اغیـــــار و من از یار و دیار
گشتــــــم آواره و تــــــرک سر و همسر کردم
——-
آسمـــــان چون خُم میناست تو را کی دانی
چـــــار فصل بهـــر تو زیباست تو را کی دانی
بستــــر از راحــــــت رویاست تو را کی دانی
زیـــــر ســــــر بالش دیباست تو را کی دانی
که من از خـار و خسی بادیــــــه بستر کردم
——-
نه بمن شاًن و شکوه ماند نه زیب و فریست
آه از سینه برون رفت و نه خون در جگریست
روز آرام و شب خوش بـــــر ِ من در بدریست
در و دیـــوار بـه حـــــال دل مـــن زار گریست
هـر کجـــا ناله ی نـــاکامی خود ســــر کردم
——–
محشـــــر افتاد به دل تا به درت گشت مقیم
سرم افتـــــــــــــــاد به پای تو همانندی میم
این ندانیست که افتــــاده به غم های عظیم
در غمــــت داغ پدر دیـــــــدم و چون دردِ یتیم
اشک ریزان هوسی دامـــــــــــــان مادر کردم
——–
رگ بـــه رگ خون دلـــــــم از تو شکایت میکرد
فکر من هــــــر طـــــرف از جور و جفایت میکرد
مردم ی دیــــــــده و دل سجده به پایت میکرد
اشک آویــــــــــــــزه ی گوش تو حکایت میکرد
پنـــــــــد از این گوش پذیرفتـــم از آن در کردم
——-
هستـــم آواره به کــوه های بدخشان کسی
گــرد و خاکــــم به فتد کاش به دامان کسی
خود من نیــــــز شــــدم زاده ی ارمان کسی
بعــــد از این گوش فلک نشوند افغان کسی
که من این گــوش ز فــــــریاد و فغان کر کردم
——-
هیــــــــــچ ظلمی نبود بهر منش سنگین تر
که بسـوزم به صــــد داغ نبـــــــاشی تو خبر
حاصلم نیست به جُـــز دانه ی خام از تو ثمر
ای بسا شب به امیدیکه زنــــی حلقه ی در
چشم خود حلقه صفت دوختـــــه بر در کردم
——
گوی بیــــــــن من تو مــــــانده حرفـی باقی
که ز عشقت تو کنـــــی بـــــــــاز مرا ارزاقی
نه به شهـــر است پناه بر من و نه قشلاقی
جای می خون جـــگر ریخت به جامم ساقی
گر هـــــــوای طرب و ســـاقی و ساغر کردم
——
خفتــــه طالعـی تو “محمـــود “ز رسـم اقبال
به کجـــا است جوابی که کنــــــی باز سوال
ما کجایـــــم و همــــان آهووش شوخ خصال
شهریــــــــارا به جفــــــا کـرد چو خاکم پامال
آن که من خاک رهش را به ســر افسر کردم
——-
دوشنبه ۲۷ جواز ۱۳۹۲ هجری خورشیدی
که برابر میشود به ۱۷ جون ۲۰۱۳ میلادی
ســـــــرودم
احمد محمود امپراطور