۲۴ ساعت

اینچنین تعبیر کُن تو«فضل» را:

تاریخ نشر یکشنبه ۱۲ جنوری ۲۰۱۴  هالند

عبدالکریم(خشنود هروی کهد ستانی)

اینچنین تعبیر کُن تو«فضل» را:

عبدالکریم(خشنود هروی کهدستانی)

مقیم شهر کییف – اوکرئین

۲۰۱۴ / ۱ / ۱۱

***

«فضل»،معنایش همانــــا رحمت است

درنهــــــــادِرحمتش،بس برکــــت است

همت است وحُجَّت است وحکمت است

مُشتــق ازبس آن حـــــدیث وآیت است

«ف –فروتن»،از خصال موءمنـــــان

«ض – ضمیرِ» او،بود روشن چوجـان

«ل»لُطفِ حــــــــقّ،برایش شـــد عیان

افتخار کشورافغانستا ن ،ای دوستا ن!

(خشنود)،این تعـــبیرِبیغِــش کرد بیا ن

فضــلِ حق ،برجُملـــــگی،بـراین وآن.

***

بادامهءگُفته فوق الذکر،منظومهء را

در مورد این محبوب همه

یعنی آقای فضل الحق(فضل)برشتهء

تحریر درآورده ،بحضوردوستان تقدیم میدارم،

که مطلعش اینست:

«اینجا،سُخن ازمِهراست؛بشنوید دمی اینرا! »

**********

بی بــاده چــه مستم من،کز یار خبرآمد

زان مِهــرووفـــای او،بازم چه اثـــرآمد

همچون کویریست جان،ازشدت فرقتـها

براین لبِ خشکیده ام،چندقطره مطرآمد

برجسمِ نحیــفِ من،بردیدهءضعیفِ من

وَه!نسخه زدربارش،چون مِهرِپـــدرآمد

گویدسُخن ازدوستی،ایدل!توزغم رَستی

بامِهراوپیـــــوستی،پیغـــــــام زسفرآمد

یادِزکهدستان کرد،ایندل چه گُلستان کرد

درفصلِ زمستان کرد،زان غورچوخبرآمد

زآنشخصیتی انسانها،ازتاریخ دورانـــها

آن قحطی وعِـــــمرانها،هم زیر نظــرآمد

گردید دلم محزون،همچون یکی آن مجنون

زین دیــــدهء پرازغـــم،اشکــم زبصرآمد

ازجور،شکایتهاست،درسینه حکایتهاست

درمیهــن جنایتهاست،زان زنگِ خطرآمد

دانی!جگرم خون شد،این دیده چه جیحون شد

جوشیده وبیرون شد،چـــــون شوربه سرآمد

ازغوروهرات گفتی،خارازحدقه ام روفتی

ایــدوست!چه دُرّ سُفتی،زآن کانت گُهرآمد

چون مولای بلخی تو،گَه شیرین وتلخی تو

محبوب همه خلقی تو،کَی ازتوضررآمـــد

زآن خُلقِ نیکوی تو،عطریست بکوی تو

نیکوست عمــوی تو،باگــــُرز وســپرآمد

ای مَهـــــــدِ نیــاکانم،ای ســــدّهء دورانم

ای غــور!وکهدستانم!«فضل» تو ببرآمد

جانم بفدای«فضل»،کاوجُوید همیشه وَصل

وصلِ ،که ندارد فصل،چون کُه وکمــر آمد

راسخ،چواوتاداست؛هممسلکِ«دهزاد»است

اودشمن بیــــــــــداد است،باخوروقـــمرآمد

نیکزادهء این دوران،درمملکتی چون افغــان

سَعدآن نــژادِغـــوریان،برگزیــده پســرامد

یارب!تـــونگاهش کُن،تقــویه سپاهش کُن!

توفیــــق ؛اِهداءش کُن،مبادا که خطـرآمد

گُفـتاراوبا هرکس،پندیست که داد دادرس

ازبهرِاحـــوالپُرسی ات،حتی به سحرآمد

دلگیرزاوضاع است، اوخود کان معنی است

هم نـاله وهم آه است،کز ســـوزِجگـــــرآمد

آن خِــد مت بیچون کرد، درقریه وگردون کرد

سعیش چه میمـــــون کرد،شکرانه شکرآمد

زآنحُبِّ وطندوستی،با اوست هزاران دوستی

اومغــزوما پوستی؛کزکُـــــنه بـــــدر آمـــــد

چون سلسله درپیش است،ما را یکی کیش است

اندیشهء بی نیش است،چــــون شیرمــــادرآمد

حقّا !که دردلــــها،ماءوای او تضمین است

بی کینه بُود سینه اش،بَه بَه چــه زیور آمد

این سفسطه کَی باشد،چون از تَهِ دل گویم

خالق گنهم بخشـــد ،دردل که حـــــذر آمد

اینجاسُخن ازمِهر است،بشنوید دمی اینرا!

زآن پیِ شـــــامِ تار،حقّـــــــاکه سحـــرآمد

ازنورِهمین شفقت،روشن شد ه ست دلهــا

ورنه که ازآن کیــنه،هریوم البتـــــــر آمد

دیرینه آمالِ من،درسلسلهءاین عشق است

یارب!چه خوش آن حبلت ،هم زیروزبرآمد

این رشته دوستی را،یارب !تو متینش دار

لُطفیست زجان ودل،نقشیست به حجرآمد

ایخــالق مرز وبوم،هرفاصله کن معدوم

هرفتنه وگــرآن شوم،هرگَه که زدهرآمد

این مِلّت ِافــغان را،رفعت بده ایشان را

هرخسته وکوشانرا،پیش ازآنکه حشرآمد

پیوند دِه توقلبِ ما،باحـــبلِ متینِ خویش

ایخالق درویشان،زود است که سمرآمد

بی لُطف تو،در مانیم؛بیچاره وحیرانیم

درمملکتِ افغانیم،میدانم که قهـــــرآمد

برگیرستمگررا،صُلح خواهیم نه اخگررا

بِه کُن حالِ ابتر را،بس ظُلم زدهـــرآمد

 با تـــوبه واستغفار،دورکنیم آن اِستکبا ر

باکوشش وسعی ما،صدگونه هُنـــــرآمد

پیداست که محصوریم،بیچاره ومجبوریم

درآغازِرهِ دوریم،نیک مـُژدهء فَــــرّ آمد

گُلـــپوش کنم آن رَه را،آنگه که بازآیــد

زان صبرخـــــداوندی،آخرچه ظـفرآمد

آزرده مشوایجان!گربـود ه سکوتِ من

توفــیق زحق خواستم،تا نیرو بـــبرآمد

صدگونه تکالیف است،درعمروحیاتِ ما

گرآید بهــــــــارِ من،بینی چه ثمـــرآمد

این قیـــــــدِ زمان مارا،انــدرقفسِ دارد

باعـــطف خُـداوندی،هــــم بال وپــرآمد

(خشنود)شـده این قلبم،ازحُرمتِ دلداری

این ماهیی خُشکه لب،ازخُشکه به بحرآمد

***

عبدالکریم(خشنود هروی کهدستانی)