۲۴ ساعت

روی زانوی پدر

تاریخ نشر شنبه ۲۶ جدی  ۱۳۹۴ – ۱۶ جنوری  ۲۰۱۶ هالند

روی زانوی پدر

زینب کبیر

“”

پدرم در بالا سر اتاق در جای همیشگی خویش نشسته
کتابی در دست
و پیاله چای سیاه خوشرنگ در روبرویش دارد.

بسویش می روم
سرم را روی زانویش می گذارم
و آرام آرام، خیلی آهسته گریه می کنم
می گوید: “گریه مکن جان پدر”
گریه ام اوج می گیرد
می پرسد:”چرا؟”
می گویم: می شود آیا؟ – می شود آیا این سفر را ز نو آغاز نمایم؟!
کودک ناز تو باشم و دو دستت به دل آسا به سرم باز گذاری.
و مرا کابل زیبا ببری!
و به پغمان و کاریز میر، مزار جان، و قندهار و ننگرهار و پکتیا و به بلخ و بُخدی و هرات و هر کنج و کنار وطنم با تو سفر ها بکنم
می شود؟ مثل قدیم ها؛
برایم چاکلیت و شیرپیره و شیرینی های رنگه رنگه و گدی گک بیاری؟…
میشود آیا؟ کارته پروان برویم. باغ بالا برویم!
روی حویلی همراه همه ساعت تیری بکنم.
با خواهران و برادرانم بازی های نیمکاره را تمام نمایم
و از شوق، مثل پروانه برقصم.
پدرم میگوید: ” هان! ای جان پدر. هر چه تو خواهی، همان می شود!”