۲۴ ساعت

ساز ِ خشک نامردان

محترم سید همایون شاه “عالمی”

ز صــــبح ِ روشن ِ چشمم، دل دنیا چو شب دیدم

فضـــــــای ِ مهربانی را به دنبالش طلـــــب دیدم

فــــریب ِ نرمی ِ مـــردم مخور سنگی به دل دارد

صــــدای ِ خــــندۀ مضحک همیشه زیر ِ لب دیدم

ز قلــــــب ِ پاک ِ خـــود هــرجا لبم موج تبسم شد

کنار ِ چشم ِ زاهـــــــد را بناحق پر غضـــب دیدم

زمین از کینه پر گـــــشته زمـــــان بوجهل آورده

درون ِ سینۀ زاهــــــــــــد سراسر بولـــــعَب دیدم

خس و خاشاکِ هرجایی همـــــی رقصد به بالایی

هـــــنر کــــــوچیده از ملکم ادب را بی ادب دیدم

چرا تلـــــــقین ِ نفــــرت را ملا آوازه مـــی دارد؟

به خاک و خون فتد مـردم بهرسو میرغضب دیدم

چه شد آن پند ِ سعــــدی را کجــا شد عشقِ مولانا

بساز ِ خشک ِ نامردان نه رقص و نی طرب دیدم

وجود صدق کــــــی بینی به چشم این ریاکــــاران

صدای ضعف وجدان را بسی پر تاب و تب دیدم

غبار ِ غفلـــــــتی دارد حـــــواس ِ مـــردم ِ شهرم

به کــــــرسی خنگ ِ نادانی مــــرتب منتَخَب دیدم

صـــــدای حق چنان خفته که بیداری نمـــــی یابد

بکــــــــرسی خائنی پستی یکی دعـــوا جَلَب دیدم

همایون آن رجــــــال ِ ما همـــــــــه رفتند از دنیا

حضـــــور ِ بولپتاقان را مسلــسلِ بولــعجب دیدم

سید همایون شاه “عالمی”
چهاردهم سپتامبر دوهزار و شانزدهم میلادی
افغانستان