۲۴ ساعت

شهادت مولای متقیان حضرت علی ( ع )

تاریخ نشر جمعه  ۲۶ جوزا ۱۳۹۶ –  ۱۶ جون ۲۰۱۷–  هالند

شهادت مظلومانه مولای متقیان حضرت علی ( ع ) 

به تمام مسلمانان افغانستان و جهان تسلیت باد

تهیه و ترتیب از: محمد مهدی بشیر

*******************

این مطلب را دیشب آماده کرده بودم ، متاسفانه نسبت مشکلات تخنیکی

نتوانستم نشر کنم. با معذرت اکنون تقدیم شما دوستان عزیز مینمایم.

********************

هموطنان عزیز و خواننده گان محترم و  گرامی !

به آرزوی طاعات و عبادات شما عزیزان مختصرآ در باره حضرت علی ( ع ) به عرض میرسانم که :

نام مبارکشان  علی، کنیه اش ابوالحسن و لقب مشهورش امیرالمؤمنین و مرتضی بود. ودر روز جمعه، سیزدهم ماه رجب، سی سال پس از عام الفیل در خانه خدا، کعبه شریف  تولد شد . پدرش ابوطالب کاکای پیامبر بزرگ اسلام  و مادرش فاطمه بنت اسد بود.

علی از کودکی در دامان پیامبر اسلام حضرت محمد ( ص )  بزرگ شد و ده ساله بود که به ایشان ایمان آورد. او بعد از بعثت پیامبر، سیزده سال با آن حضرت در مکه و پس از جریان هجرت، ده سال با آن بزرگوار در مدینه بود. وی بعد از رحلت پیامبر( ص )  سی سال زندگی کرد.

حضرت علی ( ع )  در سال چهلم هجری قمری که مطابق با سال ۶۶۱ میلادی بود، درسن  ۶۳ سالگی به وسیله یکی از خوارج به نام «عَبدُالرحمنِ بنِ مُلْجَم» با همدستی  شبیب بن بجره اشجعی، که از همفکران وی بود و هر دوی آن ها از سوی “ قطام بنت علقمه ” تحریک شده بودند به شهادت رسیدند.

عبدالرحمن بن ملجم مرادی، از گروه خوارج و از آن سه نفری بود که در مکه معظمه با هم پیمان بسته بودند و هم سوگند خورده بودند که سه شخصیت مؤثر در جامعه اسلامی، یعنی حضرت علی بن ابی طالب (ع)، معاویه بن ابی سفیان و عمرو بن عاص را در یک شب واحد ترور کرده و آن ها را به قتل رسانند.

هر کدام به سوی شهرهای محل مأموریت خویش رهسپار شدند و عبدالرحمن بن ملجم مرادی به سوی کوفه رفت و در مسجد کوفه برای شهادت رساندن حضرت علی ( ع ) کمین کرده و منتظر ورود امیرمؤمنان علی بن ابی طالب(ع) داماد حضرت محمد مصطفی ( ص ) پیامبر بزرگ اسلام بود و قطام، شخصی به نام ” وردان بن مجالد ” را که از افراد طایفه اش بود،نیز به یاری آن دو نفر فرستاد.

علی(ع) شصت و سومین سال عمرش را پشت سر نهاده بود. در رمضان شصت و سومین سال عمر خود بار دیگر به میهمانی خدا آمده بود. در آن ماه، هر شبی را در خانه یکی از فرزندانش افطار می کرد. در نوزدهمین شب ماه خدا، در خانه دخترش ام کلثوم بود. او افطاری پدر را در پطنوسی به حضورش آورد، دو تکه نان جو،کاسه ای از شیر و مقداری نمک اما همین که نگاه علی(ع) به ظرف غذا افتاد سرش را تکان داد و با صدای بلند گریست و گفت: «دخترم برای من در یک پطنوس دو خورش حاضر کرده ای؟ مگر نمی دانی که من متابعت از برادرم رسول خدا می کنم… دخترم به خدایم سوگند افطار نخواهم کرد تا از این دو خورش یکی را برنداری». ام کلثوم ظرف شیر را برداشت وحضرت عالی با کمی نام جو و نمک ساییده افطار فرمود.

در خانه ام کلثوم

رمضان بود و شب نوزدهم

امّ کلثوم کنار پدرش

سفره گسترد به افطارِ علی

شیر و نان و نمک آورد بَرَش

علی آن مرد مناجات و نماز

چون که افتاد به آنها نظرش

چشمه های غم او جوشان شد

ریخت زان منظره اشک از بصرش

گفت در سفره من کی دیدی

دو خورش یا که از آن بیشترش

نمک و شیر، یکی را برگیر

بفکن بهر پدر، آن دگرش

حضرت علی(ع)  در آن شب حالت عجیبی داشت و دخترش ام کلثوم را به شگفتی درآورد.

روایت شده که آن حضرت در آن شب بیدار بود و بسیار از اتاق بیرون می رفت و به آسمان نظر می کرد و می فرمود: به خدا سوگند، دروغ نمی گویم و به من دروغ گفته نشده است. این است آن شبی که به من وعده شهادت دادند.

علی ( ع ) به هنگام نماز صبح وارد مسحد بزرگ کوفه شد و خفته گان را برای ادای نماز بیدار کرد. از جمله، خود عبدالرحمن بن ملجم مرادی را که به رو خوابیده بود، بیدار و خواندن نماز را به وی گوش زد کرد.

در سحرگاه  نوزدهم رمضان هنگامی که حضرت علی ( ع )  وارد محراب مسجد کوفه شد و مشغول خواندن نماز گردید و سر از سجده اول برداشت، نخست شبیث بن بجره با شمشیرتیز بر وی هجوم آورد، ولیکن شمشیرش به طاق محراب اصابت کرد و پس از او، عبدالرحمن بن ملجم مرادی فریادی برداشت: “لله الحکم یا علی، لا لک و لا لأصحابک“! و با شمشیری زهرآگینش  بر فرق نازنین حضرت علی(ع) فرود آورد و سر مبارکش را تا به محل سجده گاهش شکافت و او را مجروح کرد  و دو روز بعد در ۲۱ ماه مبارک رمضان دراثر همان زخم به شهادت رسید .

میگویند که در هنگام ضربت زدن عبدالرحمن بن ملجم بر سر مطهر حضرت علی(ع)، زمین به لرزه در آمد و دریاها مواج و آسمان ها متزلزل شدند و درهای مسجد به هم خوردند و خروش از فرشتگان آسمان ها بلند شد و باد سیاهی وزید، به طوری که جهان را تیره و تاریک ساخت و جبرئیل امین در میان آسمان و زمین ندا داد و همگان ندایش را شنیدند. وی می گفت: تهدمت و الله ارکان الهدی، و انطمست أعلام التّقی، و انفصمت العروه الوثقی، قُتل ابن عمّ المصطفی، قُتل الوصیّ المجتبی، قُتل علیّ المرتضی، قَتَله أشقی الْأشقیاء؛ سوگند به خدا که ارکان هدایت درهم شکست و ستاره های دانش نبوت تاریک و نشانه های پرهیزکاری بر طرف گردید و عروه الوثقی الهی گسیخته شد. زیرا داماد و پسر کاکای  رسول خد ا(ص) شهید شد، سید الاوصیا و علی مرتضی به شهادت رسید. وی را سیاه بخت ترین اشقیاء، { یعنی ابن ملجم مرادی } به شهادت رسانید.

أشعث بن قیس کندی که از ناراضیان سپاه حضرت  علی (ع) و از دو چهرگان و منافقان واقعی آن دوران بود، آنان را راهنمایی، پشتیبانی و تقویت روحی می نمود.

حضرت علی(ع) در محراب مسجد، افتاد و در همان هنگام فرمود: بسم الله و بالله و علی ملّه رسول الله، فزت و ربّ الکعبه؛ سوگند به خدای کعبه، رستگار شدم.

نمازگزاران مسجد کوفه، برخی در پی شبیب و ابن ملجم رفته تا آن ها را بیابند و برخی در اطراف حضرت علی (ع) گرد آمده وبه سر و صورت خود می زدند و برای آن حضرت گریه می نمودند.

حضرت علی(ع) در حالی که خون از سر و صورت شریفش جاری بود، فرمود: هذا ما وعدنا الله و رسوله؛ این همان وعده ای است که خداوند متعال و رسول گرامی اش به من داده اند.

حضرت علی(ع) که توان ادامه نماز جماعت را نداشت، به فرزندش امام حسن مجتبی(ع) فرمود که نماز جماعت را ادامه دهد و خود آن حضرت، نمازش را نشسته تمام کرد.

سفارش حضرت علی (ع) در مورد ابن ملجم

مردم با دیدن این منظره هجوم آوردند و ابن ملجم را گرفتند و به نزد علی (ع) بردند. علی (ع) چشمانش را گشود. با صدای ضعیف اما با یک دنیا مهربانی و لطف رو به او کرد و گفت:

ای ابن ملجم، آیا به تو مهربانی نکردم؟… آیا برای تو امام بدی بودم تا مرا این گونه پاداش دهی؟ …».

آنگاه رو به فرزند ماتم زده اش حسن(ع) کرد و فرمود: «پسرم، با اسیر خود مدارا کن و شفقت و مهربانی پیش گیر… ما از اهل بیت رحمت و مغفرتیم. از آنچه خود می خوری به او بخوران و از آنچه می آشامی به او بنوشان. اگر من از دنیا رفتم با یک ضربه او را قصاص کن و اگر زنده ماندم خود می دانم که با او چه کنم و من به عفو سزاوارترم».

به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من

چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا

بدین گونه پیشوایی شایسته، امامی عادل، خلیفه ای حق جو، حاکمی دلسوز و یتیم نواز، کامل ترین انسان  به دست شقی ترین و تیره بخت ترین انسان روی زمین، یعنی ابن ملجم مرادی ملعون، از پای درآمد و به سوی ابدیت و لقاء الله و هم نشینی با پیامبران الهی و رسول خدا(ص) رهسپار گردید و امت را از وجود شریف خویش محروم نمود.

امیرمؤمنان، حضرت علی علیه السلام در شب بیست و یکم ماه مبارک رمضان به ملکوت اعلی پیوست و دل عاشقان و پیروانش از ماتم او سوخت. نقل شده، امام حسن و حسین علیه السلام حضرت علی علیه السلام را غسل دادند و سپس کفن نمودند و بنا به وصیت علی علیه السلام و با توجه به پلیدی دشمنان که حتی از جسارت به قبر و پیکر مطهر علی علیه السلام روی گردان نبودند، پیکر مطهر علی علیه السلام مخفیانه و شبانه به خاک سپرده شد و تا دوران امام صادق علیه السلام هم چنان مخفی بود.

بنده مراتب تسلیت خود را بمناسبت ضربت و شهادت حضرت علی ( ع ) به تمام  مسلمانان افغانستان و جهان تقدیم میکنم و برای همۀ  صحت وسلامتی آرزو مینمایم. امیدوارم  که خداوند ( ج ) به برکت این شب های قدر دشمنان مردم شریف افغانستان این ابن ملجم ها ی وحشی  را که بازهم دیشب  در حمله انتحاری به مسجد الزهرا در منطقه دشت برچی، واقع در غرب کابل که هموطنان مسلمان ما هنگام برگزاری نماز جماعت بودند تعدادی را کشته و زخمی نمودند  به غضب خود گرفتار کند. این مسجد از بزرگترین مساجد شهر کابل بود.  روح  شهدای این حادثه شاد و خلد برین جایشان و به زخمی های آن صحت و شفای عاجل آرزو مینمایم.

به امید نابودی قاتلین و حامیان وحشی  آنها و صلح دایمی بدون هر نوع عقده های شخصی ، تعصبات زبانی، مذهبی ، قومی ، منطقوی و نژادی در کشور عزیز ما .

بازهم طاعات و عبادات همۀ تان قبول در گاه حق . موفق وسلامت باشید.

با عرض حرمت

مهدی بشیر