۲۴ ساعت

ابر آشفتهء ازغند سیاه

گشت از قلهء شمشاد بلند

شام هم پردۀ تاریک مخوف

با سراپای سپین غر افگند
***
باد باطرهء آشفتهء موج

مست می آمد و بازی میکرد

گاه با گیسوی سروِ آزاد

بی جهت دست درازی میکرد
***
دورتر رود خروشندۀ مست

تند و مواج و خروشان و کبود

چون سیاهی همه تن جوشن پوش

پیش می آمد و می خواند سرود
***
ظلمت آهسته در آغوش کشید

برج و با روی جلال الدین را
***؟
ناگهان در پی آن شام سیاه

ناله ای از دل صحرا برخاست

« سیل» زان نالهء جانکاه حزین

چون سپندی شد و از جا برخاست
***
دید کز دور سواری پیداست

لرزلرزان چویکی سایه برآب

گاه می افتد و گه می خیزد

دست رفته ز عنان پا ز رکاب
—
بر سر است (براییدان) بود

خسته و زار و ضعیف و رنجور
***
گفت ای وای چه افتاده بگو؟

در تو آثار جنون می بینم

جامه و اسپ ترا سرتا پا

سرخ گردیده بخون می بینم
****
چشم بگشود (براییدن) و کرد

منفعل در بر و اطراف نگاه

گفت کشتند و به خون آغشتند

افسر و رایت و سردار و سپاه
***
شیر مردان ِ دلیر افغان

شیرمردی و شهامت کردند

بر سر چشم کبودان فرنگ

چه بگویم، چه قیامت کردند
***
چه سپاهی، چویکی ابر سیاه

مست و شوریده و تند و سرکش

مرگ میریخت از آن چون باران

غیظ می جست از آن چون آتش
***
چشم، کانون فروزان از خشم

سینه، دریای خروشان از کین
……..
حملهء چون برق شتابان به زمین
****
آب این مرزبود آتش زا

خاک این قوم بود غیرت خیز

کوه باشند گران، وقت ثبات

باد باشند سبک، روز ستیز
***
(سیل) فرمود که شیپور زنند

گردگردند به یکجا لشکر

بر سر قلعه فروزند آتش

که شود گمشدگان را رهبر
****
صبحگاهان چو از این کاخ کبود

افسر مهر نمایان گردید

باز در طارم مینایی چرخ

تخت جمشید زرافشان گردید

(سیل) بر کنگره قلعه نشست

خیره بر دامن صحرا نگریست

دید چون نیست ز لشکر اثری

زار بر خویش چودریا بگریست
***
چشم خونبار به بالا افگند

دید چیزی ز هوا می آید

مست و مغرور عقابی از دور

به فضا بال گشا می آید
***
هست در جنگل آن پارچه ای

که از آن پارچه خون می ریزد

گفت این خون ِ دلِ لشکر ماست

که چنین زار و زبون می ریزد
***
(سیل) ماتمزده از جا برخاست

مرغ آزاد، به کهسار نشست

پرچم حق به فضا گشت بلند

علل ظلم، نگونسار شکست

استاد خلیل الله خلیلی