۲۴ ساعت

دو دهه قبل در کشوری که فضا اش عاری از دود باروت بود، زنده گی را با غربتی به وسعت ” غمنامه مردم افغامستان ” آغاز کردم.

در سال چهارم هجرت در قطار شماری از پناهنده گان کشورهای مختلف که ذهن شان با سرهم کردن چند عبارت موزون به نام شعر قد میداد، دعوت و در آنجا احساسم در باره آنچه در جهان به ویژه در وطنم افغانستان می گذشت در چند سطری به تصویر کشیدم که ضمن استقبال اشتراک کننده گان محفل در نشریه محلی شهر دردریخت کشور هالند به نشر رسید.

حال من دری این سروده را که به زبان هالندی نشر شده بود تقدیم خواننده گان عزیز میدارم:

تو آدمی زاد!
هست گشتی
تا هستی آفرینی
و بر آنچه هستی را به نیستی می کشد به ستیزی
ولی، مادر دهر
در قالب و پوشش تو
اهریمنانی نیز زاد
که در تناقض با فلسفه هستی
تیشه به ریشه انسان و آتش به خرمن بودش زدند
از کشته های انسان، پشته ها بنا کردند
و بر فراز آن، سرود فتح سردادند
کوره های آدم سوزی بنا کردند
هزاران هزار
انسان را
چون هیزم بی مقدار در آتش این کوره ها به خاکستر مبدل ساختند
به امروز بنگر!
انسان، انسانی را زنده به گور می کند

قفس سینه اش را میدرد
و با رنگین ساختن سنگ فرش زیر پایش از خون آدمها به خود می بالد
به غمنامه ملت افغان بنگر!
بر فصول تمام نشده یی یک کتاب باز شده
این اخگر نهفته در خاکستر آرزوها
آرزوهایی که طی فصول مختلف این غمنامه
خوب شگفتند، ولی هرگز به ثمر ننشستند.

وفاکیش