۲۴ ساعت

محترم سید همایون شاه “عالمی”

“عشق”

جذبۀ عشق نه شعر است و نه ترسیم شود

هدیه ای نور خــــــدا است که تقدیم شود

قطره از موج خروشان برون جسته ولـی

سوی دریا به تکــــــاپوست که تسلیم شود

در وجــــــود همه چون راز نهانی خفته

مشک بیزد به همان جای که تکــریم شود

این کرامت به تقاضا و بها نیست حصول

گوهر ذات نه درس است و نه تعلیم شود

نَرَود عشق بجـــــــــایی که ریاء خانه کند

دل اگـــر صاف کنی عشق به تحکیم شود

عشق گـــــــر آید و بر قلب حکومت بکند

خـــــارج از مرحله ی وسوسه و بیم شود

همچو نوری زند اندر خــرد و دامن عقل

همه ذرات بدن یکــــــــــسره ترمیم شود

عشق در پیری به اکمـــال رسانَد همه را

روح یک مانَد اگر جسم دو صد نیم شود

پیکر عاشق بیچاره اگر سوخت چه باک

منظرِ عــرف بدان مـــــرحله تفهیم شود

مشنو هرقصـــــه ازآن زاهد ِ بیهوده سرا

عشق در دیده ی تنگـش همه تحریم شود

آدمـــی گر ز سر نفـــــس بیاید به کـــنار

رهِ دنیا همگــــــــــی یکسره تنظیم شود

جرعه ای از قـدح عشق همایون برکش

نفس بنگر سرِ خود مــانده به تعظیم شود