۲۴ ساعت

از قصاید منوچهری دامغانی در وصف بهار

تاریخ  نشر جمعه  ۲۵ حوت  ۱۳۹۶ –  ۱۶ مارچ  ۲۰۱۸–  هالند

ابیاتی از قصاید منوچهری دامغانی در وصف بهار

انتخاب از : محترم سید همایون عالمی

هنگام بهارست و جهـان چون بت فرخـــار

خیز ای بت فـرخار، بیار آن گل بی‌خـــــار

آن گل که مـراو را بتوان خورد به خوشی

وز خـــوردن آن روی شود چون گل پربار

آن گل که مر او را بود اشجـار دِه انگشت

و آمد شدنش باشد از اشجـــــار به اشجــار

آن قطـــــــــــرهٔ باران بین از ابر چکـــیده

گشته سرِ هـــــر برگ از آن قطره گهربار

آویخـــته چــــــون ریشهٔ دستارچــــــهٔ سبز

سیمین گـــــرهی بر سرهر ریشهٔ دســــتار

وان قطـــــرهٔ باران که برافتد به گل سرخ

چون اشک عروسیست برافتاده به رخسار

وان قطــــــرهٔ باران که برافتد به گل زرد

گویــــــــی که چکیده‌ست مل زرد به دینار

وان قطـــــرهٔ باران که چکد بر گل خیری

چون قطــــــرهٔ می بر لب معشوقهٔ میخوار

وان قطـــــرهٔ باران که برافتد به سمنبرگ

چـــــون نقطه سفیداب بود از بر طــــومار

وان قطــــــــرهٔ باران ز بر سوسن کوهی

گــــــویی که ثریاست برین گـــــــنبد دوار

چـــــــــون مرکز پرگار شود قطرهٔ باران

وان دایرهٔ آب بسان خط پرگـــــــــــــــــار

وانگــــــه که فرو بارد باران به قــــــوت

گیرد شمر آب دگـــــــــــر صورت و آثار

گویی که همه جوی، گلابست و رحیقست

جویست به دیدار و خلیجست به کـــــردار

زین پیش گلاب و عــــــــرق و بادهٔ احمر

در شیشهٔ عطار بدو در خـــــــــــــم خمار