۲۴ ساعت

محترم سید همایون شاه « عالمی »

آه درون زن نالان کــــــی دید؟

آتشـــی اندر دل سوزان کی دید؟

مــــــادر بیچاره به درماندگـــــــی

قطــــــــرۀ اشکش همه لرزاندگـی

اشک ز اولاد نهــــــــــان مـی کند

لیک به دل داد و فغـــــان مـی کند

آبلــــــــــــه ی دست زن بــی نوا

قـــــــدرت کوهست ولی بی صـدا

زن بکـــــشد رنج ز اولاد خـویش

سوده کند قــــــدرت بنیاد خـویش

قـــــــدر زن ار نیست ترا ای دنـی

آتش جهــل است که برسر زنـــی

نیست فــــــــــــــــداکار بمانند زن

برسر ِ زن مشت ولگـــــد را مزن

مردی به بدخویی و قهر تو نیست

غیرت تو جز یکی زهر تو نیست

غیرت اگر ظلم و ستمکـاری است

این روش زشت تبهکـــاری است

غیرت اگـــــر داری شوی بُردبار

خدمت مــــــــــــادر بکنی با وقار

با زن و دختر شوی بس مهــربان

از عرق خویش کـشی قرصِ نان

خـــــــــــــدمت مادر بنمایید بیش

تا برهــــــانید سر و جان خـویش

خــــــــدمت مادر بکن ار عـاقلی

از بن طــــــــوفان تو در ساحـلی

حـق چو بگـــــفتیم همایون مترس

از ره ِ حـق نیستـی بیرون مترس