بیرون شدن نظامی های امریکایی و ناتو …
تاریخ نشر دوشنبه ششم ثور ۱۴۰۰ – ۲۶ اپریل ۲۰۲۱ هالند
امریکا دو دهه پیش به بهانه آنکه خاک آنکشور از افغانستان مورد حمله دهشت افگنی قرار گرفته است، بدون اجازه شورای امنیت سازمان ملل متحد با استفاده از قدرت نظامی آن زمان خود به افغانستان یورش آورد و وارد جنگ شد.
پس از شکست دهشت افگنان توسط جبهه مقاومت ملی مردم افغانستان با ( پشتیبانی هوایی امریکا ) در شمال و پس از آن کابل و دیگر استان های کشور ، مردم ما امیدوار شده بودند که با کمک کشورهای بیرونی و بویژه امریکا ، یک زنده گی آرام و صلح آمیز، همراه با داشتن روابط نیک با کشورهای منطقه و جهان بتوانند کشور را خود را آباد ساخته و به پیشرفت و توسعه سوق دهند. ولی بدبختانه پس از مدت کوتاه امیدواری مردم به ناامیدی مبدل شد و مردم فهمیدن که امریکا و همپیمانان آنکشور نتنها بخاطر آوردن صلح و امنیت در افغانستان حضور ندارند ، بلکه میخواهند افغانستان را به پایگاه قدرتمند نظامی خود تبدیل ساخته و منحیث تخته خیز برای جنگ افروزی بیشتر به کشورهای آسیایی بویژه ایران ، چین ، روسیه استفاده نمایند. امریکا پس از جنگ دوم جهانی آغاز به لشکر کشی به کشورهای گونه گونه جهان کرد و قرار برخی گزارش ها، امریکا در حال حاضر در سراسر جهان ۸۵۰ پایگاه که از آن برای هدف های ( نظامی ، استخباراتی و جاسوسی ، هوایی ، دریایی ) برای ناتوان ساختن کشورهای که در تضاد با منافع آنها قرار دارند ، کار میگیرد. پرسش که وجود دارد چرا امریکا با این همه به اصطلاح قدرت نظامی در برابر یک گروه کوچک دهشت افگن بنام طالبان شکست میخورد ، آیا میتوان گفت این همه هیاهو و بزرگنمایی دروغ بیش نبوده و امریکا را میتوان منحیث یک قدرت پوشالی در حد فلم های هالیوودی بررسی نمود و تلقی کرد؟ به هر حال چرایی اینکه بنده از واژه شرم آور و مسوولانه بکار بردم اینست که امریکا و شرکای اروپایی اش در درازایی حضور شان در افغانستان نتوانستند در ساختن یک نظام کارا و قدرتمند از نظر نظامی و سیاسی که بتواند پسا بیرون شدن آنها از کشور و مردم افغانستان مستقلانه دفاع نماید ، کوشش بنیادی ننمودند و تنها به کارهای نمایشی و پروپاگندای رسانه یی اکتفاد کردند و بس.( ماهی خوردن یاد دادن نه ماهی گیری ) اگر قرار این میبود که در درازای دو دهه کار های زیر ساختی جهت ساختن نیروهای دفاعی و امنیتی کشور انجام میدادند و از نگاه تجهیزات نظامی چه در بخش زمینی و هوایی نیروهای نظامی افغانستان را مجهز میساختند،بیرون شدن شان را میتوانست مسوولانه قلمداد کرد و مردم هم به دیده قدر مینگریست و نیروهای دفاعی و امنیتی ما به تنهایی توان مبارزه با دهشت افگنان درونی و بیرونی پیدا نموده و آنها را سرکوب میکردند. حالا که کشورهای های غربی پس از ۲۰ سال جنگ و کشتار و بمباردمان زیر نام مبارزه با دهشت افگنی برای فرار از افغانستان در جستجو پیداکردن راه گریز استند ، به معنای پذیرفتن شکست شرم آور آنها در برابر یک گروه کوچک دهشت افگن میتوان شمرد. این کارنامه سیاه امریکا و ناتو نزد مردم افغانستان ماندگار خواهد ماند. بدبختانه چنانکه تاریخ بیانگر آنست ما هیچگاه ازین مشکل های خانماسوز، نیاموختیم و در درازای تاریخ بر طبل جنگ و کشتار و خرابی کشور کوبیدیم. بطور نمونه پیروزی مجاهدین را یادآور میشوم تا متوجه سیاست های کثیف کشورهای استعماری شویم. آنها زمان جهاد مجاهدین را در برابر شوروی از هر نگاه کمک میکردند تا آنکه شوروی در افغانستان شکست خورد و مجاهدین پیروز شدند و قدرت را بدست گرفتند. به یکباره گی همه کشورهای کمک کننده افغانستان را به باد فراموشی سپردند و یکی از پی دیگر دروازه سفارت خانه های خویشرا بستند و کشور را ترک کردند. نتنها اندکترین کمک صورت نگرفت که پس از آن با استفاده از قدرت نرم رسانه تبلیغ های زهر آگین در بین مردم را آغاز کردند و دیدیم که چه فاجعه دردناک رخ داد. به هر صورت در پایان نیاز به یاد آوری میدانم ، درست است که شرایط پیچیده و سخت پیشرو داریم ولی یگانه راه حل و فایق آمدن به آن ، بکارگیری خرد سیاسی ،همبستگی و کار مشترک را میخواهد.
سید اکرام الدین طاهری
آگاه روابط بین الملل
تشکر از تبصره تان جناب طاهری عزیز . مهدی بشیر
سپاس از همکاری شما مهدی بشیربزرگوار .
پیروز و کامگار باشید
روی مطلب جالب بحث کرده بودین سلامت باشید .
وظیفۀ ملت و روشن فکران است که بفکر کشور خویش باشند و از این محتاجی که هرلحظه چون اطفال کوچک همه را به هراس می اندازند ( نانت را میگیرم و گرسنه میمانی ) گرسنه بودن بهتر از بودن آنها بنام کمک است .
درود بر شما بانو عنایت
با شما همنواستم. شوربختانه پیش از رفتن میخواهند کشور ما را بسوی سقوط و هرج و مرج سوق دهند. امیدوارم دست اندرکاران سیاست افغانستان از عقلانیت سیاسی کار بگیرند و کشور را به رفاه و آرامش برسانند.