۲۴ ساعت

یادی از نکوکاران

تاریخ نشر یکشنبه  ۲۴ دلو ۱۴۰۰ – ۱۳ فبروری  ۲۰۲۲ هالند

تعداد بسیار از شخصیت هایی را داریم که سینه های شان برای بازگشت به وطن می تپید. اما این آرزو را در خاکهای سدنی، ویرجینیا، لاس انجلس، تورنتو، پاریس، هامبورگ و…بردند.

سالها پیش بود، طبیبی نامدار، استادِ استادان زنده یاد صمدعلی خان حکمت روزی گفت، هراس دارم نشود که در همین طرف ها زنده گی را پدرود بگوئیم. برای آن شخصیت ونماد هزاران دیگر، چنان نیز شد. اما آرزوی خفتن وخواب ابدی در خاک وطن را تحقق بخشید.

در آرامگاه های کشورهای جهان، وشهرهایی را که در بالا نام بردم، نسلی با چنان توانمندی های مسلکی وآرزوهای نیک در خاک نهاده شده اند. دیدن نام، سال تولد ووفات بسا از این عزیزان غم افزا است وسخت درد انگیز. آنهم از کشوری مانند افغانستان که تعداد با سوادان اش اندک و افرادمسلکی اش با هزاران رنج وتحمل مشقت رشته یی را آموخته بودند.

درکشورهای اروپایی، امریکا و آسترالیا، آنعده که ناگزیر شدند بمانند و اوضاع را برای بازگشت نا مساعد یافتند، سرنوشت یکسانی در انتظار زنده گی شان ننشست. کسانی زودتر در وجود فرهنگ ورسم ورواج این کشورها حل شدند. تعدادی به مبارزات سیاسی، فعالیت های اجتماعی وفرهنگی برای وطن روی آوردند. کسانی که از پیشینه ها هم چنان مشغولیت های داشتند، به تداوم جدی تر آن پرداختند.

( ادامه دارد )