۲۴ ساعت

کجا رفتی

در این  فصل  بهار و  باغ و بستان
نهادی باغ   جانم   را  به   عصیان
دلم درسوز و سینه در شرارست
کجا رفتی ؟ بیا دل  بی  قرارست
تو  رفتی  خانه ی  دل  تار  کردی
زمین گیر  از  همه   بیزار    کردی
نگفتی مه ی من امشب  چه زیباست
ندیدی جان من از غم شکیباست
چو  گویم  با  زبان  بسته خویش
به  تو  راز  درون  خسته  خویش
خیالت  گرچه  هردم  یار  من بود
امید  عشق  تو   پندار   من   بود
شب و روزم به غم یکسان  گشته
امید   و  زندگی    ویران   گشته
در آن سوز دلم صد سوز  پنهان
که از عمق نگاهی تُست ویران
بیا  امشب  مرا   پیمانه ی   ده
از آن کنج  لبت  شکرانه ی  ده

عالیه میوند

فرانکفورت – جرمنی