داستان دو پنسل در بدخشان
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : دوشنبه ۱۷ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۶ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
داستان دو پنسل در بدخشان
یکی روزی برفتم در بدخشان
به کوه های بلند و آسمان سان
همه مردم به پا استاده بودند
به عزم رزم ها آماده بودند
ازان سو لشکر قهار ِ روسان
کشیدی بر رخِ شان تیغِ بُران
به هردره به هردشت و به هرکوه
بیاوردی سپاهِ خود به انبوه
نکردی رحم بر مرد و زن پیر
کشیدی کودک و برنا به زنجیر
منم بودم یکی از جنگجویان
نه با تیر و تفنگ و نى پَلَخْمان
سلاح ِ من کتاب و پنسلم بود
ورق هایی ز أوراق ِ دلم بود
شدم بالا به کوهی آسمانسا
که باشم ساعتی پنهان زغوغا
کنم بیدادِ مظلومان فراموش
به آوازِ غزالانش نهم گوش
ز بلبل بشنوم راز ّ گلان را
ز آهو داستانِ عاشقانِ را
ببوسم روى و موی لاله هایش
دلم را یخ کنم با ژاله هایش
به آهنک و نوا و شور کبکان
به سوزِ هی هی و هیهای چوپان
ز موسا و ز چوپانش بپرسم
ز فرعون و زایوانش بپرسم
ز یاقوتش ، ز لعلش ، لاجوردش
ز مردانِ قوی کوهنوردش
بزیر کهکشان و ماه تابان
خورم أب زلال از چشمه ساران
ببینم دختران ِ روستا را
که می آرند بوی آ شنا را
بِروبَم شبنمِ گلها به مژگان
در آغوشم بگیرم عشقه پیچان
بتونی و فلاکس را ببوسم
گلاب و سوسن و نرگس ببویم
بگیرم در بغل گلهای زنبق
که چون چشمان آهو هست ابلق
میان ِ کُرد هاى رشقه و گل
میان ّ سبزه و نسرین وسنبل
میان ناله و فریاد مرغان
میان قرچه و قمری و زاغان
بخوانم شعر مخفی بدخشی
برای اهوان مست ِ وحشی
به دره دره اش رقصان کنم دل
ز نورِ مهر و مَه تابان کنم دل
درانجا بود بیدی سبز و خرم
نشسته زیر آن اطفال با هم
همه در پهلوی هم درس خوانان
بنام ِ صنفکی بودند شادان
مربی را بکردم احترامی
و تقدیرش نمودم با سلامى
نشستم پهلوی أطفال زیبا
همه شان دلکش و محبوب و رعنا
ولی کفش و کلاه و پیرهَنْشان
نشانی بود از فقر و مِحَنْ شان
بگفتم کیست در بین شمایان
که “إزادی” نویسد بهرِ مایان
ولی صرفا دو تا از بین آنها
شروع کردند بنویسند املا
دگر اطفال با چشمان و ابرو
همی دیدند پنسل های آن دو
به حیرت پرسیدم از استاد علت
فقط این دو همی دارند جرئت ؟
و یا در صنف این دو لا یقانند ؟
دگر أطفال از نا لایقانند ؟
مربی با وقار و با تَأنی
بگفتا ای عزیز ما خلیلی
همه املا و انشا خوب دانند
همه خط و عبارت خوب خوانند
ولی در بین این اطفال اصغر
فقط دو پنسل است ، الله و اکبر
اجازه ده همه نوبت بگیرند
و آنکه هر یکی زیبا نویسند
کشیدم من خجالت از سؤالم
که فقرِ ملتم را من ندانم
ولی در دل امیدی گشت پیدا
که این دو پنسل است امیدِ فردا
جناب استاد خلیلی عزیز قلم زیبا ، طبع روان و احساس پاک تانرا می ستایم ، سعادتمند باشید.
باعرض حرمت
قیوم بشیر هروی