۲۴ ساعت

نوشته ی ولی شاه عالمی:

در یک جعبه‌ی قرطاسیه، روزی قلم

خودکار و پنسل باهم دعوای جدی

میکردند .

هر کدام می‌خواست که خود را قهرمان میدان معرفی کند!

قلم خودکار، با صدای بم و غرور فراوان، صاف ایستاد و گفت:

 مرا ببین که چه رنگارنگ هستم! از سرخ گرفته تا سبز، آبی،

بنفش، حتی طلایی!

تو فقط سیاه هستی، سیاه و خاکی!

مرا رئیس‌جمهور به دست می‌گیرد، وزیر امضا می‌ کند، اسناد

دولتی و قراردادهای میلیاردی با من نوشته می‌شود!

تو هنوز در صنف اول مانده‌ای، اطفال با تو املا تمرین می‌کنند!

پنسل با لبخند ریز و لحن مسخره گفت:

– اوووه! خود را زیاد نساز خودکارک جان!

از همو روزِ که طفل چشم باز می‌کند، اول من را به دست می‌گیرد.

چون می‌داند اشتباه می‌کند.

من مهربان هستم، پنسلپاک‌ دارم، هر اشتباهِ را صاف می‌کنم.

تو چی؟ یک اشتباه  کنی، باید ورق را پاره کنی!

با من ریاضی می‌نویسند، رسامی می‌کشند، طراحی می‌کنند،

خطاطی می‌نمایند، و حتی عاشقانه‌ها را اول با من می‌نویسند، بعد پاک می‌کنند!

قلم خودکار یک‌دم ساکت شد، ولی دست بردار نبود. گفت:

– مه حداقل در جیب مدیر مکتب هستم، تو در بکس طفل گم می‌شی!

پنسل خندید و گفت:

– ها، ولی در جیب مدیر، هیچ‌کس جرأت نوشتن ندارد، فقط می‌ماند به تماشا!

در حالی که من… من در دست همه‌گان هستم، از طفل صنف اول تا انجنیر ساختمان!

خودکار اووف کشید و گفت:

– تو ضعیف هستی! یک طفل تو را می شکند، خلاص!

من قوی‌ام، استوارم، زور دارم!

پنسل گفت:

– بشنو جان برادر، اگر من را شش پله هم کنی، هنوز هم می‌نویسم.

اما تو، یک سوزن بخوری، چک‌چک رنگت راه می‌ره و می‌شوی درد سر!

راستی، تا حال کسی با خودکار طراحی کرده؟ نخیر! اما با من؟ شاهکار ساخته‌اند!

در این هنگام پنسلپاک‌ از گوشه‌ی جعبه گفت:

– تمام کنید این جرو بحث را  دیگه! اگر دعوا کنید، هر دویتان را از صحنه پاک می‌کنم!

و همه خاموش ماندند، فقط خط‌کش آرام زیر لب گفت:

– بیچاره ما… هیچ‌کس قدر ما را نمی‌داند!

در این هنگام پنسل نگاهی به خط‌کش انداخت و گفت:

– راستی خودکار جان، یک چیز دیگر هم یادم آمد!

تو باید از خط‌کش یاد بگیری؛ ببینش چقدر صامت است، اما هر روز به اطفال یاد می‌دهد که چطور راست باشند، چطور در زندگی راه مستقیم را بروند، نه کج و پیچیده!

از روز اول، ما با خط‌کش یاد می‌گیریم که در هر کار، صداقت داشته باشیم. این خودش یک هنر است، یک بزرگی است!

خط‌کش لبخند زد، آرام و بی‌صدا… اما مثل که برای اولین‌بار کسی قدرش را دانسته بود.

The Battle of the Pen and the Pencil

Written by Walishah Alimi

One day, in a stationery box, a serious argument broke out between a pen and a pencil. Each wanted to prove they were the true champion of the writing world!

The pen, standing tall with a deep voice and full of pride, declared:

“Look at me! I’m colorful—red, green, blue, purple, even golden!

You’re just plain black and dusty!

I’m held by presidents, signed by ministers, and used for million-dollar contracts!

You’re still stuck in first grade—kids use you to practice spelling!”

The pencil, smirking with a playful tone, replied:

“Oh please, don’t flatter yourself too much, dear ink boy!

From the very first day a child opens their eyes, they hold me first—because they know they’ll make mistakes.

I’m kind—I come with an eraser. Any mistake gets gently wiped away.

But you? One mistake, and the whole paper is ruined!

With me, they write math, sketch diagrams, draw designs, practice calligraphy,

and even write their first love notes—only to erase them later!”

The pen fell silent for a moment, but didn’t back down:

“At least I’m in the principal’s pocket! You? You get lost in a kid’s backpack!”

The pencil laughed:

“Yeah, but no one dares write with the pen in the principal’s pocket—it just sits there for show!

But me? I’m in everyone’s hands—from first graders to engineers!”

The pen groaned:

“You’re weak! A child can break you in one snap—done!

I’m strong, sturdy, powerful!”

The pencil calmly replied:

“Listen, brother… even if you break me into six pieces, I still write.

But you? One little jab and your ink leaks everywhere—you become a total mess!

By the way, has anyone ever done a proper sketch with a pen? Nope! But with me? Masterpieces are made!”

Just then, the little eraser from the corner of the box shouted:

“That’s enough of this bickering! If you two keep fighting, I’ll erase you both from the scene!”

And everyone went silent…

Only the ruler whispered under its breath:

“Poor us… nobody ever appreciates what we do.”

At that moment, the pencil glanced at the ruler and said:

“You know what, dear pen? One more thing came to mind!

You should learn from the ruler—see how quiet it is, yet every day it teaches children how to be straight, how to follow the right path in life, not crooked or twisted!

From the very first day, we learn with the ruler that in every task, honesty matters. That, in itself, is an art—a greatness!”

The ruler smiled, quiet and silent… but it seemed as if, for the first time, someone had truly appreciated its worth.