۲۴ ساعت

در سوگ شهید آسمان نشین ام ناصر (صابر هروی )

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : سه شنبه ۹ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۹ اپریل  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

هشتم ثور سال ۱۳۶۷،

یادآور زخمی است که هرگز التیام نیافت؛

خاطره‌ی جانسوز شهادت برادر جوان و فرشته ‌صفتَم

، ناصر (صابر هروی)

که تا هنوز هم زخمی تازه بر جان ماست؛

نه زمان مرهم شد، نه فراموشی توانست این داغ را

خاموش کند.تعظیم به مقام بلندت ،

روح پاکت شاد و یاد عزیزت گرامی!

در سوگ شهید آسمان نشین ام

ناصر (صابر هروی )

برگ زردی‌ست   مرا بختِ خزان‌دیده‌ی دل

بی‌ تو     پاییز   مرا    تا   به   ابد    دیده بیا

سبزه با حسرت لبخندِ تو   خشکید و نماند

باغ، بی‌نامِ   تو   آتش   شده،   پوسیده بیا

بی‌تو این شهر پُر از حسرت و خاموشی شد

درد ِ  هجران ِ  تو،  آتش   به   دلم چیده بیا

ای نسیم   سحری ، حالِ مرا   با    او   گو

چشم من شب همه شب راهِ ترا دیده بیا

بی‌تو این باغ، خزان است، بهاری نگرفت

گلِ     پژمرده   ز   داغت ، نشکوفیده   بیا

ماه بی‌نورِ رُخت خون شده در دامنِ شب

بی‌تو خورشید، غبار است و فرو دیده بیا

بی‌تو شب غرقِ سکوت است و زمین سرد و غمین

آسمان رنگِ  غمَت   را   به افق چیده بیا

دلِ من گورِ شهیدی است که در غربتِ خویش

بی‌کس و یار، به خون رُسته و پوسیده بیا

بی‌تو شب، غربتِ صد قرن به دوشِ دلِ ماست

بی‌  تو   اندوهِ   عدم   را همه  فهمیده بیا

بی‌تو هر سایه پُر از حسرت و هر راه غریب

بارشِ اشکِ غمم است که باریده به شهر

بعد تو، کوچه‌ی دل خسته ز تکرارِ غروب

هر کجا قطره‌ی اشکم، گلی   روییده بیا

زهره (صابرهروی)