تاریخ نشر : جمعه ۱۳ دلو ( بهمن ) ۱۴۰۲ خورشیدی – ۲ فبروری ۲۰۲۴ میلادی – سندیاگو – کلیفرنیا – امریکا
غرقه
به یار
و آبشار
پر صدا سرازیر می شود
شر شر آب
دریاچه دلم را نوازش می دهد
و سنگ ها
نرمتر از مخمل ابریشمی
دریاچه را نوازش می دهند
و من در رحمت تو غرقم …
هما طرزی
نیویورک
۹ جنوری ۲۰۱۴
تاریخ نشر : جمعه ۱۳ دلو ( بهمن ) ۱۴۰۲ خورشیدی – ۲ فبروری ۲۰۲۴ میلادی – سندیاگو – کلیفرنیا – امریکا
“سودابه”، دختر صدای من
صدای من ، صدای آزادی یست
که هر چه بیشتر خفه اش کنی
دوباره جوانه میزند
و عطر زندگانی میدهد
در صدای من
نبض نفس های” تهمینه ”
می تپد
در صدای من
“رودابه “یست
که ترا به اسارت می کشاند
پرواز” سیندخت” صدای من
آغاز ویرانی توست
“سودابه”، دختر صدای من
در انتهای این عصر جهل
آزادی و برابری را
فریاد دارد
در صدای من گل عشق “رابعه”
پیچان پیچان است
صدای من، صدای ترس نیست
صدای من به بلندای” پامیر “
استوار می ایستد
و ترانه ی زن زندگی آزادی را
میسراید
و تو از جهل مرکب خویش
پایین بیا
ترا با من مقایسه‌ای نیست
که من سر به آسمان دارم
و تو سر به زیر خاک
مرا به عمق
نر بودنت
جهالت ات
به صحبت
دعوت کن
که مهرم
را به چشمان نفرین بار تو
بریزم
تا
زندگی را
نامم را
هویتم را
و حضورم را حذف نکنی .
میترا وصال
۲ فبروری ۲۰۲۴
لندن
تاریخ نشر: جمعه ۱۳ دلو ( بهمن ) ۱۴۰۲ خورشدی – ۲ فبرری ۲۰۲۴ میلادی – سندیاگو – کلیفرنیا – امریکا
درباره امیر خسرو دهلوی (هزاره)
“ نغمه خسرو همیشه تازه و شیرین است “ ( اقبال لاهوری)
در عرصه ادبیات دری در هفت صد سال امیر خسرو یکی از ممتاز ترین چهره شناخته شده در زمینه شعر وشاعری می باشد.
متاسفانه برای جامعه هزاره که او متعلق به قوم هزاره است چندان شناخته نشده است و در جامعه هند وپاکستان در بین شعرا از احترام خاص بر خوردار و جایگاهی بلندی دارد.
امیدواریم که نسل جدید هزاره اشنایی پیدا کنند ودر راه نشر اثار و اشعار وی اقدام کنند ،گرچه امیر خسرو به دهلی به دنیا امده اما بعضی ها مولود اورا در بلخ می دانند.
تعداد تذکره نویسان اورا از سنگ چارک فعلا مربوط ولایت سمنگان می دانندو تعدادی محل ابایی اورا بلخ می گویند و مهمتر از همه عبدالرحمن جامی اورا از نواحی بلخ و از هزاره های لاچین میداند که درزمان جهان کشایی چنگیز خان مغول در اطراف بلخ امروزی مسکون بوده.
مورخان وتذکره نویسان پدر امیر خسرو را امیر سیف الدین محمود نام داشته و ریس قوم هزاره های لاچین بوده است و تمام تذکره نویسان تقریبا درین نظر موافقند و خودش نیز در جای میگوید:
گر ز دشمن بود هزار سوار
چشم تو ان میر هزار ه بود
که ا شاره به پدرش امیر سیف الدین میر قبیله لاچین بوده است.
چونکه اجداد وی هزاره های لاچین از جمله حامیان خوارزم شاه بودند و بدون اختلاف نظر تذکره نویسان که همه متفق القولند که این قبیله در اثر جهان کشای چنگیز خان اعظم وطن اصلی خودرا ترک گفته به هندوستان مهاجرت کردند
و سال تولد وی را در یکم محرم سال ۶۵۱ هجری مطابق ۱۲۵۳ میلادی در پیتاله هند می نویسند و صاحب دیوان بزرگی است و اثار منثور و منظوم زیاد از وی به جاه ماند است و اشعار وی از پختگی خاص بر خوردار می باشد.
در تک بیتی از واژه بار ایهام ساخته که هفت معنی مختلف با معنی درست ازان بدست میاید بدون شک هیچ شاعری تا به حال دیده نشده که چنین قدرت قلم خود را به نمایش بگذارد.
پیلتن شاهی و بسیارست بارت بر سریر
زین مرنج ای ابرو باغ ار گویمت بسیار بار
از لفظ بار که در اخیر بیت امده هفت معنی صحیح ظاهر میشود
۱ – گران باری .
۲ – اجازه دادن دربار
۳ – نیکو کار بودن.
۴ – چندین دفعه .
۵ – باریدن .
۶ – بسیار بازنده .
۷ – ثمر ، فایده
نمونه از یک غزلش
ای چهره زیبای تو رشک بتان اذری
هرچندکه وصفت میکنم احسن ازان بالا تری
هرگز نیاید درنظر نقشی زرویت خوب تر
شمسی ندانم یا قمر حوری ندانم یا پری
افاق را گردیده ام مهر بتان ورزیده ام
بسیار خوبان دیده ام اما تو چیز دیگری
ای راحت و ارام جان با قدی چون سرو روان
زین سان مرو دامن کشان کارام جانم می بری
عزم تماشا کرده ای اهنگ صحرا کرده ای
جان ودل ما برده ای این است ورسم دلبری
عالم همه یغمای تو خلقی همه شیدای تو
ان نرگس رعنای تو اورده کیش کافری
خسرو غریب است و گدا افتاده در شهر شما
باشد که از بهر خدا سوی غریبان بنگری
منبع و موخذ :
تاریخ نشر: پنجشنبه ۱۲ دلو ( بهمن ) ۱۴۰۲ خورشیدی – ۱ فبروری ۲۰۲۴ میلادی – سندیاگو – کلیفرنیا – امریکا
بختِ سیاه
تاریخ نشر: پنجشنبه ۱۲ دلو ( بهمن ) ۱۴۰۲ خورشیدی – ۱ فبروری ۲۰۲۴ میلادی – سندیاگو – کلیفرنیا – امریکا
پرچمِ عشق
شکستی له شدی همواره در تبعید می فهمی
مرا وقتی که از غم شانه ات لرزید می فهمی
هوا آلوده یا تازه ، ندارد فرق چندانی
زمانی که نفس درسینه ات حبسید می فهمی
اگر آمد شبی از پنجره پروانه ای تنها
به دورت عاشقانه پر زد و چرخید می فهمی
فقط تو با سکوت چشمهایم آشنا هستی
بگویم یا نگویم صاف و بی تردید می فهمی
منی که بر صلیب زندگی بار گناهم ریخت
ندارم حاجتی بر توبه و تعمید می فهمی
اگرچه پرچم عشق تو را پایین نیاوردم
مگر چشمت مرا هرگز نمی فهمید، می فهمی
برای آمدن دیرست اما یک نفر می گفت
ندارد انقضای عمرمان تمدید می فهمی
مریم_سپهر
تهران
۲۹ میزان(مهرماه) ۱۴۰۲ خورشیدی
تاریخ نشر: پنجشنبه ۱۲ دلو ( بهمن ) ۱۴۰۲ خورشیدی – ۱ فبروری ۲۰۲۴ میلادی – سندیاگو – کلیفرنیا – امریکا
منطق دل
هـنــوز نـای نیـســـتـان آرزو نـال است
نـوای دل نـه عـربـدۀ قـیـل و قـال است
سکوت راگ سحر را ز دل کنید احساس
که پر ز نغمه و آواز تال و تینتال است
دلی که عـشق حقـیـقی در آن زنـد آتـش
هماره پرشرر وشـور ومستی وحال است
بـیابـیـا که دو دل قـصه هـای نـو دارنـد
اگرچه گیتی گرفتارجنگ و جنجال است
دل ار دعـوت دل را کـنـد ز دل روشن
دگرنه جایی به ابهام و جادو وفال است
سرشت رابطۀ عشق ودوستی درچیست
خلوص و حرمت دل بی ریا و اغفالست
فریب چهرۀ صیاد را مخور ای دوسـت
که دام درپس آهوی پرخط و خال است
بدا که عـشق و هـنر را تجارتی کـردند
مرام سـلطۀ قــدرت ثـروت و مال است
اگر بخشش ولطف و کرم به خرواراست
ولی حساب تجارت به انس ومثقال است
خلوص عـشق حقیقی در سیاست نیست
چرا که منطـق دل در کلام ابـدال است
ز اهل مشرب دل درس عشق آمـوزیـد
حـدیث مکتب افـراط درس ابطال است
ز سـرّ عـشـق چه دانـد مـدعی ، هیهات
که غرق ظاهر افعال ونقش تمثال است
دلـی که در خـم زلـف سـیه فـتـد در دام
همیشه درطپش وروی موج زلزال است
ســرایـشـی نکـنـد ســاعـتــی دیجـیـتـالی
بـه گـوش دل هـنـوز نغـمـۀ گـریال است
مفیدعـمری که کـوتاه و مخـتصـر باشـد
هزار مرتبه بهتر ز هیچ صد سال است
نهـال تـازه که در بـاغ می زنـد لبـخـنـد
بـرای دادن بار و ثمـر خـوشـحال است
میان پخته و نارس فـرق در عـقل است
درخت پیر اگر میوه هـای آن کال است
حـماســه از دل تاریـــخ ســر کـنـد بـالا
هنوز قصۀ جمشید و رستم و زال است
کـهــن تبـسـم تاریـخ می کــنــد دل شـاد
هماره شعروشعور وطرب برحال است
رسول پویان
۱ جنوری ۲۰۲۴
تاریخ نشر: پنجشنبه ۱۲ دلو ( بهمن ) ۱۴۰۲ خورشیدی – ۱ فبروری ۲۰۲۴ میلادی – سندیاگو – کلیفرنیا – امریکا
تاریخ نشر: پنجشنبه ۱۲ دلو ( بهمن ) ۱۴۰۲ خورشیدی – ۱ فبروری ۲۰۲۴ میلادی – سندیاگو – کلیفرنیا – امریکا
تقدیم به زنان سرزمینم
زنانِ قهرمان
گُل به صحرای جهان بودیم و بس
شور و شوقِ باغبان بودیم و بس
بر گُذَرهایی که راهش تیره بود
همدل و همرهِ جان بودیم و بس
در سراشیبیِ راهِ زندگی
صبحِ فردا را نشان بودیم و بس
بر کویرِ خشک و بیجانِ حیات
ما بهارِ جاودان بودیم و بس
ما به زندانی که نامش خانه بود
خوش نما نقش جهان بودیم و بس
در غریبانه ترین شامِ زمان
همچو باران مهربان بودیم و بس
هرکجا سَقفش خمید بر ما بدان
ما بلندِ آسمان بودیم و بس
گرچه سرکوب گشته ایم در هرزمان
ما زنانِ قهرمان بودیم و بس
پروانه شیرین سخن
۱۱ دلو(بهمن) ۱۴۰۲ خورشیدی