( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : یکشنبه ۱۸ قوس ( آذر) ۱۴۰۳ خورشیدی –۸ د سامبر ۲۰۲۴ میلادی – ملبورن – استرالیا
بستن دروازه‌های مکاتب
به روی دختران
===================
بستن دروازه‌های مکاتب به روی دختران،
ظلم آشکار بر جوهر عدالت و انسانیت است.
گویی دنیا در چشمان پر از اشک و آرزوهای دخترانی که
با عشق ذاتی به دانش و یادگیری زاده شده‌اند، فرو می‌ریزد.
این سکوت تحمیلی، شعله امید را در جامعه‌ای که
با آموزش و توانمندسازی زنان خود شکوفا می‌شود، خاموش می‌کند.
دختران ستارگان درخشان آسمان بشریت‌اند
که هر یک می‌توانند تاریک‌ترین گوشه‌های جامعه را
با درخشش خرد و بینش خود روشن کنند.
اما بسته شدن مکاتب، سایه‌ای چنان سنگین می‌اندازد
که آسمان آینده را از این ستارگان محروم می‌سازد.
این محرومیت، زخمی عمیق در دل تاریخ حک می‌کند—
زخمی که درد آن همچنان تازه باقی می‌ماند و اثراتش هرگز محو نمی‌شود.
چگونه میتوان پذیرفت که در دنیای امروز،
جهل هنوز عقل و آزادی نیمی از بشریت را
با زنجیرهایی نشکستنی در بند نگه داشته است؟
آیا تمدنی می‌تواند به عظمت برسد،
در حالی که آگاهی و توانمندی زنان خود را نادیده میگیرد؟
دخترانی که حامل عشق و خرد هستند،
نیاز به بال‌هایی دارند
تا به سوی افق‌های دانش و روشنایی پرواز کنند.
انکار آموزش به آنان، بریدن این بال‌هاست
و خلایی بر جای می‌گذارد که زمانی رؤیای پرواز در آن بود.
آینده‌ای که در آن دختران از آموزش محروم می‌شوند،
مانند زمینی بایر و بی‌باران است که دانه‌های امید در آن
نمی‌توانند جوانه بزنند.
بسته شدن مکاتب نه‌تنها بی‌عدالتی در حق دختران است،
بلکه خیانتی عمیق به سرنوشت یک ملت است.
با هر لحظه‌ای که این دروازه‌ها بسته می‌مانند،
سایه‌های جهل عمیق‌تر می‌شوند و چشم‌اندازهای
پیشرفت بیش از پیش کم‌رنگ می‌گردند.
اما بدون شک، در تاریک‌ترین شب‌ها،
نور راه خود را پیدا می‌کند.
اراده دختران مانند جویباری خالص است
که سرانجام سخت‌ترین سنگ‌ها را می‌تراشد و
راه خود را به اقیانوس بی‌کران روشنگری باز می‌کند.
هر قلب بیدار و هر ذهن آگاه، وظیفه دارد این زنجیرهای نامرئی را بشکند
و درهای دانش و فرصت را بگشاید.
تنها زمانی که دختران بتوانند آزادانه
بال‌های خود را در آسمان باز آموزش بگسترانند،
جامعه به ظرفیت حقیقی خود خواهد رسید.
این دختران، معماران تمدن‌ها، پرورش‌دهندگان فرهنگ و
پیام‌آوران صلح و روشنایی‌اند.
گشودن دروازه‌های مکاتب نه‌تنها یک ضرورت فوری،
بلکه یک وظیفه اخلاقی و انسانی است.
این، تنها راهی است برای هموار کردن مسیر سپیده‌دم روشنگری
و تضمین آینده‌ای روشن، سرشار از کمال و پیشرفت.
————
نویسنده: احمد محمود امپراطور
برگریزان ۱۴۰۳ خورشیدی
