ارسال شده توسط admin در
اشعار( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : دوشنبه ۱۳ حوت ( اسفند ) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۳ مارچ ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
بگذرد این دَوْرِ ِ تلخ پارسى
ذهن ما باهم شناور گشته است
واردِ امواجِ باور گشته است
لهجهء زیباى تهران و هرات
بى محابا شیر و شکّر گشته است
سعدى از آن من است و مولوى
روح ایران را تناور گشته است
ناصرِ خسرو به عرض این زبان
چون سنایى جانِ جوهر گشته است
کابل من با چراغِ دهخدا
دیر گاهى شد منوّر گشته است
این زبانى پارسى تا روز حشر
حشرونشرم را مُسخَّر گشته است
دشمنِ این شاهکارِ بى دریغ
ناشرِ شمشیر و خنجر گشته است
واى بر آنى که بر أیین مهر
فتنه ورز و کینه پرور گشته است
مى رود دامن کشان سوى فنا
آنکه ره را سَدِّ معبر گشته است
خاک بر سر آنکه در این ماجرا
بد زبان وسرزنشگر گشته است
هست همسوى صداى گیج شب
هرکه گفته بخت ما بر گشته است
کشته ویروسِ ستم آلود شب
زخمِ ما را آنکه نشتر گشته است
هوش ما آماده ء پرواز ِ عشق
بالِ ما هرگز نه بى پرگشته است
غیر وغ وغ از سگان ناید بگوش
درقضا این سان مقدر گشته است
ذهن پاک این زبانِ باهمى
حالیا گرچه مکدر گشته است
بگذرد این دَوْرِ ِ تلخ پارسى
سرزمینش گرچه بى سرگشته است
از مسیر عزم جزمِ همرهی
هان مپندارى که دل برگشته است
عشوه. گاهِ بالغِ تاریخ را
گاهِ فازِ نازِ دلبر گشته است
بلخ و نیشابور و شیرازِ مرا
این زبان اندیشه. پرور گشته است
از پى پیرایش گیسوى عشق
وقت فردوسى دیگر گشته است
الغرض هر کس که دارد دشمنى
بازبانِ عشق ؛ کافر گشته است
…
نورالله وثوق
