۲۴ ساعت

با همنفسان من نفسی دارم سلامت

دارم سخن از عشق که عشق دارد کرامت

در راۀ محبت کی رسیدست به ندامت

گر دشمنم ایذا کند و دوست ملامت

من فارغم از هر چه بگویند که هستم

من چون نکنم قصه ازآن گیسوی چون شب

زیرا که محبت بود آیینۀ منصب

عاشق ز فراقِ یار سوزد همی در تب

حیف است سخن گفتن با هر کس از آن لب

دشنام به من ده که درودت بفرستم

جرأت نتوانم کرد که بوسم گل رویت

من عاشق سروی قد و آن حسن نکویت

کس نیست چو من تا که رسد بر درِ کویت

شب ها گذرد بر من ، از اندیشۀ رویت

تا روز نه من خفته نه همسایه ز دستم

ای یار بگو جان به کجا از تو جدا بود

ای عقل بگو دل ببرش کی به خطا بود

ای دل تو بگو عشق چرا درد و بلا بود

ای نفس که مطلوب تو ناموس و ریا بود

از بند تو برخاستم و خوش بنشستم

دیروز غم عشقِ نهان بر دل من بود

آشوب فراق تو چنان بر دل من بود

چون تیر که جسته ز کمان بر دل من بود

بند همه غم‌های جهان بر دل من بود

در بند تو افتادم و از جمله برستم

شب را بخیال تو ، بیدارم اگر من

بر روی چو ماهٔ تو ، گرفتارم اگر من

بر من بگو درعشقت ، سزاوارم اگر من

از روی نگارین تو بیزارم اگر من

تا روی تو دیدم به دگر کس نگرستم

جلوه گر شد عشقِ تو آرزوها می شگُفت

ناله و فریاد عاشق را دلبر می شنفت

رازِ عشقِ او جلال در دل وجان می نهفت

دیریست که سعدی بدل از عشق تو می‌گفت

این بت نه عجب باشد اگر من بپرستم

# سیدجلال علی یار ( ملبورن استرالیا )
جون ۲۰۱۹