۲۴ ساعت

سازمان ملل متحد و چالش مدیریتی کنفرانس…

تاریخ  نشر یکشنبه  ۲۲ حمل  ۱۴۰۰ –  ۱۱ اپریل ۲۰۲۱ هالند 

سازمان ملل متحد یکی از بزرگترین نهاد های جهانی میباشد که ۱۹۳ کشور عضویت آن سازمان را دارد و مسایل جهانی از لحاظ سیاسی اقتصادی و فرهنگی اجتماعی را تا اندازه قدر و توان خویش مدیریت مینماید.

درضمن نهاد قدرتمندی در درون این سازمان زیر نام شورای امنیت وجود دارد که  ۵ عضو دایم و ۱۰ عضو انتخابی دارد. این ۵ عضو دایم شورای امنیت از قدرت وتو ( رد) در تصمیم های سازمان ملل متحد برخوردار میباشند بدین معنا که در مسایل جهانی  راه راست دخیل بوده و تصمیم های موافق آنها در جهان لازم اجراء میباشد. در عین حال قرار که در بالا گفته شد هر عضو این شورا از حق رد (وتو) برخوردار که در برخی مواقع بجای رسیدن به یک راه حل درست  مشکل پیش آمده در جهان ، مشکل ها را بیشتر میسازد ، چون بدبختانه هر عضو شورای امنیت اکثرن منافع خود را در نظر گرفته رد یا تایید میکند که این کار شان چالش های بزرگی را دامنگیر کشور های دیگر کرده است. در ضمن در این چند سال پسین کارکرد های این شورا مورد انتقاد  کشورهای زیاد جهان قرار گرفته و حتی خواهان تغییرات گسترده در این شورا از نظر کارشیوه و بیشتر شدن عضو این شورا هستند. تا کشورهای علاقه مند دیگر هم عضویت شورای امنیت سازمال ملل متحد را بدست آورده و در تصمیم های آن سازمان دخیل باشند. به هر حال بر میگردم به اصل گپ آن موضوع مدیریت صلح افغانستان در ترکیه ( استانبول یا انقره) توسط سازمان ملل متحد میباشد و پرسش که نسبت به مدیریت آن سازمان در مدیریت چالش های جهانی و بویژه در مورد افغانستان در بن نخست و دوم را دارد ، بوجود آورده است. چون سازمان ملل صلاحیت کافی برای مدیریت جدی و برنامه ریزی شده در قبال برنامه های جدی جهانی را ندارد و قرار که در بالا گفتم شورای امنیت سازمال ملل گاه آشکارا و برخی وقت ها به شکل پنهانی ، تصمیم های مجمع عمومی در حل و فصل چالش های جهان را نادیده گرفته و یا هم در برابر آن تصمیم ها قرار میگیرند. ازین جهت کارنامه های مجمع عمومی سازمان ملل پیش مردم جهان زیر پرسش قرار گرفته و نسبت به تصمیم و نشست های که توسط سازمان ملل متحد مدیریت میشود ، باورمندی ندارند. ازینرو نیاز جدیست تا تغییرات گسترده در چارچوب و برنامه های مجمع عمومی و بویژه شورای امنیت بوجود آمده تا کشورهای بیشتر خود را در آن سازمان دخیل دانسته و اعتماد نمایند تا آن سازمان بتواند با قدرت و صلابت برای کاهش و یا از بین بردن چالشها در جهان نقش ایفا نماید. در شرایط حاضر  مجمع عمومی سازمان ملل در مدیریت بحران های جهانی بیشتر نقش نمادین داشته و در برخی موارد مجبور است تا به تصمیم های شورای امنیت که یک نهاد زیر مجموعه آن سازمان میباشد ، گوش فرا دهد و هر تصمیم که چند کشورهای محدود میگیرند را ، اجرایی نماید. از دید من سازمان ملل متحد در گذشته بویژه  ۲۰ سال پسین  در افغانستان در اکثر چالش های پیش آمده در افغانستان ناتوان عمل کرده و یا هم شکست خورده است. این باعث شده مردم باورمندی شانرا  نسبت به کارکرد های آن سازمان از دست بدهند و کارنامه آن نهاد را به دیده شک بنگرند .حتی در برخی موارد سبب خشم و راهپیمایی های گسترده  مردمی شده است. ازینرو کنفرانس صلح برای  افغانستان که کشور ترکیه بنابر درخواست امریکا و ملل متحد میزبانی آنرا بدوش گرفته ، آزمون بزرگ پیشروی آن نهاد قرار دارد تا صلابت و توانمندی خویشرا نشان داده و باورمندی از دست رفته اش پیش مردم افغانستان را دوباره زنده نماید در غیر آنصورت بهتر خواهد بود تا دروازه خود را ببندد و افغانستان را ترک کند، تا از هزینه های گزاف که توسط آن سازمان ( پول مالیه دهندگاه مردم جهان) زیرنام کمک و امنیت …  به هدر میرود ، جلوگیری گردد. فرجامین گپ اینکه اگر نشست پیشرو که توسط سازمان ملل متحد مدیریت میشود شکست بخورد، اوضاع کشور بحرانی شده و جنجال های فراوان و جدید را به میان خواهد آورد ، که حل و فصل آن از توان همه بیرون خواهد بود. راه حل منطقی و درست اینست که سازمان ملل متحد کوشش نماید تا بیشتر کشورهای منطقه را در قضیه افغانستان دخیل و فعال ساخته و از تجربه و شناخت آنها برای پایان جنگ در افغانستان استفاده کند. سازمان ملل متحد نباید گوش به فرمان چند کشور محدود که هر کدام منافع  سیاسی و جنگی و اقتصادی خودشان در جهان را پیش میبرند و آن نهاد را در گروگان گرفته اند ، باشد. باید منحیث یک سازمان بزرگ جهانی مستقل عمل نموده و تصمیم گیری نماید.

سیداکرام الدین طاهری

آگاه روابط بین الملل