مخمس بر قصیدۀ ناصر خسرو
تاریخ نشر یکشنبه ۲۰ اپریل ۲۰۱۴ هالند
مخمس بر قصیدۀ ناصر خسرو
عزیزی غزنوی
۹/ ۹ /۱۳۶۷
شهر نو کابل
در پا فگند ابلق ایام سر مرا
افسرده ساخت از دگران بیشتر مرا
صعب حیات برد ز خواب و ز خور مرا
آزرده کرد گژدُم غُربت جگر مرا
گویی زبون نه یافت ز گیتی مگر مرا
تا در لهیب سینه غم یار لانه کرد
زخم دلم به زخمۀ پولاد شانه کرد
جانم گرفت مرغ اجل را بهانه کرد
گویم چرا نشانۀ تیر زمانه کرد
چرخ بلند جاهل بیداد گر مرا
عالم درین معامله گم کرد پا و سر
کآیا کدام شیوه سزا جهل یا هُنر
صاحبدلی به بانگ رسا گفت این خبر
گر در کمال و فضل بُدی مرد را خطر
چون خوار و زار کرد پس این بی خطر مرا
بستند بر صواعق خونین دمار دهر
پیوسته با تلاطم گردش قرار دهر
کس را نه بود و نیست فر اندر کنا ر دهر
گر بر قیاس فضل بگشتی مدار دهر
جز بر مقر ماه نه بودی مقر مرا
زین سفله پروران که توان دید قدر فضل
همچون هلال گشت مۀ تام و بدر فضل
گرمی مجوی از سخنستان صدر فضل
نی نی که چرخ و دهر ندانند قدر فضل
این گفته بود گاه جوانی پدر مرا
عمری تلاش علم و هنر کردم و کلام
دونان مرا به کفر نمودند اتهام
بیرون نه رفته ام ز رۀ راست نیم گام
گر بایدت همی که ببینی مرا تمام
چون عاقلان به چشم بصیرت نگر مرا
درعرصۀ کشاکش اوهام خیز دهر
با شعله های سرکش گردون ستیز دهر
در لابلای فتنۀ جنگ و گریز دهر
با لشکر زمانه و با تیغ تیز دهر
دین و خرد بس است سپاه و سپر مرا
شبگرد صبح خیزم و استاد علم و فن
گه شمع بزم خلوتم و گاه ز انجمن
سیل سرشک دارم وهم مشق سوختن
منگر بدین ضعیف تنم زانکه در سخن
زین چرخ پرستاره فزون است اثر مرا
زار و ضعیف و لاغرم از درد و سوز و تب
سیراب آب زندگیم لیک تشنه لب
گاهی چنین و گاه چنانم مکن عجب
هر چند مسکنم به زمین است روز و شب
بر چرخ هفتم است مجا ل سفر مرا
دارم غنا ی معنوی در کسوت گدای
مستغنیم ز عز و ذل و راه و رهنمای
نی فکر سیم و زر بودم نی هوای جای
از هر چه حاجت است بدو مرمرا خدای
کرده ست بی نیاز درین رهگذر مرا
بردی سخن به هرطرف از دستگاه من
سودی عبث به اوج تفاخر کلاه من
باشد کمال حب عزیزی گواه من
گفتی که حُجتی تو و نایی به راه من
از نان خُشک خیره چه بندی کمر مرا
عزیزی غزنوی
غزنوی گرامی ، بازهم مخمس زیبا و عالیست. موفق وسلامت باشید. مهدی بشیر