۲۴ ساعت

سیداکرام الدین "طاهری"

بتاریخ ۲۰ اپریل در شهر لندن کشور شاهی انگلستان کنفرانس زیر عنوان کار به سمت توانمند سازی زنان افغانستان از طرف سازمان مبارزات اروپایی حقوق بشر برای افغانستان برگزار گردیده بود که بر علاوه  اشتراک نهاد های افغانستان مقیم اروپا ، نهاد های زیاد حقوق بشری از کشور شاهی انگلستان نیز اشتراک داشتند. من هم یکی از جمله دعوت شده گان این کنفرانس بودم که میخواهم نکته نظرات چند را جهت آگاهی بیشتر در مورد فعالیت ها و تاثیرات کنفرانس بنویسم.

کنفرانس عالی و موفق بود چون همه در ضمن اینکه در مورد چیز های را یادآور میشدند و دیدگاه های را ارایه میکردند که چه باید شود؛ تا بانوان از چالش های که در افغانستان دامنگیرشان هستند ، خلاصی یابند. البته سخنرانها موارد مختلف را یادآور میشدند که ازجمله میتوان موارد ذیل یاد کرد :

– مرد سالاری در افغانستان

– نبود پشتیانی دولت ها از حقوق بانوان در طول تاریخ افغانستان

–  بی سوادی

– نبود آگاهی درست زنان از حقوق شان

– استفاده ابزاری از نام بانوان توسط حکومتداران

– جنگ ها

– حاکم بودن فرهنگ قبیله یی در کشور

سخنرانان در همین موارد صحبت هایی نمودند و یاد آور شدند که از تاریخ پیدایش کشور بنام افغانستان تا به حال اصلن در مورد حقوق بانوان هیچ توجه صورت نگرفته و سیاست مداران افغانستان تنها از نام آنها استفاده ابزاری جهت پیشبرد برنامه هایشان نموده اند زمانیکه به مقصود خود رسیدند آنرا  را به باد فراموشی سپرده اند. شوربختانه هیچ دولت در افغانستان جهت نهادینه ساختن حقوق بشری و شهروندی نه تنها کاری نکرده اند بلکه تا حد توان سد واقع شدند. مشکلات دیگر که مورد بحث قرار گرفته بود سطح سواد در بین بانوان افغانستان بود که این هم چالش بزرگ پیشروی زنان افغانستان را تشکیل میدهد. چون فرهنگ قبیله یی که درکشور حاکم بوده است ، اکثر بانوان را نگذاشته تا از نعمت سواد بهره مند شوند. شوربختانه به جز از شهرهای بزرگ، در شهرستانها و روستاهای دور کشور ضمن اینکه به دختران اجازه آموزش داده نمیشود بلکه آن را بعضیها به خانواده خود شرم میدانند.ازهمین جهت است ما میبینیم فیصدی بی سوادی در بین زنان افغانستان بسیار زیاد است که خود سبب میشود بانوان از خواندن و نوشتن بهره نبرده و از حق و حقوق خود چه از نگاه اسلامی و یا چه از نظر بشری بی خبر باقی بمانند. به طور نمونه سخنرانان از دوران تاریک امارت طالبان یادآوری کردند که اصلن به بانوان اجازه بیرون رفتن از خانه داده نمیشد که این خود در تضاد با رهنمود های دین مبین اسلام قرار دارد. وقتی به قرآن و حدیث رجوع شود درمیآبیم که آموزش و پرورش نه تنها بالای مردان اجباری گردیده است بلکه بالای بانوان هم اجباری میباشد. ولی چند سال امارت سیاه طالبان این همه حق را از زنان کشور گرفته بود و دروازه های نهاد های آموزشی را به روی زنان بسته بودند.

صحبت های هم در مورد جنگ ها در داخل کشور صورت گرفت که همه متضرر گردیدند و به ویژه بانوان. دقیقن که جنگ نه تنها باعث ویرانی کشور میشود بلکه همه زیرساخت های ( فرهنگی ، سیاسی ، اجتماعی ، اقتصادی )یک کشور را از بین میبرد. چون در دوران جنگ همه توجه به آن صورت میگیرد.

راه های برون رفت:  پیشنهاد های نیک و قابل توجه هم برای برون رفت از مشکلات انجام پذیرفت که از آن جمله بر بالا بردن سطح آگاهی بانوان در داخل کشور تاکید شد و تشویق بانوان به آموزش و پرورش و آگاهی دهی به خانواده ها در ارتباط به اهمیت آموزش و پرورش از دید اسلام وحقوق  بشری و ایجاد ظرفیت در بین بانوان و تلاش برای نهادینه ساختن حقوق شهروندی تا همه به یک چشم دیده شوند. در بین صحبت ها و سخنرانیها پیشنهاد های هم صورت گرفت تا ما ( مردان و زنان) در کوشش مطالعه دین خود باشیم تا بر اساس آن ما بتوانیم حقوق یکدیگر را درست فهمیده و در تطبیق آن عمل نماییم. موارد زیاد سازنده وارزش مند دیگر هم صحبت گردید.