ای پسر!بعدِ من،این رَه بخود تو برگیر!
تاریخ نشر سه شنبه ۲۰ می ۲۰۱۴ هالند
محترم عبدالکریم(خشنود هروی کهدستانی)
ای پسر!بعدِ من،این رَه بخود تو برگیر!
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
شهر کییف – اوکرائین مورخهء
۱۹-۰۵-۲۰۱۴م.
*****
ایدوست توببین !،گُهربــــــدامان دارم
صدگــــونه گِلَه،زدستِ نــــادان دارم
هرجاکه شُـــدم،اسیر غمها شــــــده ام
درسینه بسی الــــــم،بزنــــــدان دارم
ازجورفلک،چــوطاقتم طاق شده است
هرشـــام وسحـــرببین چه افغان دارم
بیهُـــــده نگیرم،که رود وقت زدست
هرلحظه سُــــخن،برایت ارزان دارم
ایّام زمـــــان،مراچوآبـــدیـــــده نمود
درعرصهءاین چرخ،چه یاران دارم
درورطهءغم،که دل طپد شام وسحر
ازدست رقیب الــــــــم، پنهان دارم
یاران قــدیــم!که دل گرفتارشماست
دیریست زخیال،دماغ پریشان دارم
یادِ،که پیــاپـــیم دهـــد رنج وعذاب
ازجوشش وی،طبع خروشان دارم
افسوس!که قضاکرده جداهریکی ما
دوستان بسی،زغـــوروکُهسان دارم
استادِعــــزیز ومهـــربان دربر بود
درمغزبسی نکتـــه،زحکیمان دارم
بایدکه،ز(ساغری) و(ایماق )بگفت
آن (مشعل)جانســوز،رامهمان دارم
استــاد (ابوبکر)،که بودحافظ قُـرآن
درسِ زوی،از برکــتِ قُـــرآن دارم
خدمت بوطن،که مایهء روح وتن است
این خاطرنیک،ز(چشمه سلطان) دارم
در(کُشک)و(گُذره)و(چقماق)و(کرُخ)
هرگوش وکنار،دوست فــــراوان دارم
در(دیزه)و(تریاک)،وآن( کورت ونشین)
بررود هـــــری،چه پِل (مالان) دارم
اهلِ همه جا،بـــودنـــــد مردان اصیل
زآن خُــــلق نیکو،حُبّ با ایشان دارم
غافل نشوم لحظه ز سیمای تودوست!
ازروز الست با تو چه پیــــمان دارم
هرکس که بشد قبل،از این دارغرور
امید به دیـــــدار،چویک مسلمان درم
درحشرهمه خلق صف زنند بهرجواب
بر داوری وعــــدل،چه ایـــمان دارم
شکریست بدل که داده ام قلب رءوف
مهر به موءمن ونفرت ز دونان دارم
این عقل وکمال که حد ندارد ایجان!
دانی تو،که اندیـــشه زلُــــقمان دارم
یاورشده برعقل من ،آن صدق ویقین
گرچه بــدلم وسواس ز شیطان دارم
ذکرحق محوکند،جملهء آن وسواسه ها
قُــّوتِ دین مُـــبین است،که امکان دارم
ای پسر!بعدِمن این رَه توبخود برگیر!
آنچه دیگرکه بجویی،در دیوان دارم
غــم دنیا نخورم،زانکه نـــدارم شوقش
گرچه پوسیده شدم، امید برحمان دارم
همچوبرق میگذرد،روزوشبم ای دلبند!
بهرِاین تارِنَفَس بین چه سوهان دارم
کُــــــلّ شَـــــیءُهـــــــالک الّاوجــهه
گرخدا(ج)خواست،سفر زکیهان دارم
میچیشدذائقهءمرگ ،هرآنکس که زید
چِیشم من هم برضایش،نه پرسان دارم
سوی بـــابــا بـــروم تاکه ببینم رویش
آدمیــزاده بُــدم،شکوه زشیطان دارم
بعدمرگ داده خدا(ج)،وعدهء آن عمرنوین
آرزوست خُلد برین،دیده برضوان دارم
خلقت ما،که بحکم ازلش گشت پـــدیــد
گویــمت ازتَهِ دل،حُبّ به انســان دارم
بلخی یی ما،که جلال الدین بودش نام بحق
بهردیـــــدارجناب ، قصد به ایـــران دارم
حکمت مثنوی اش ، تشنه لبان راآب است
حرفی ازمکتبِ اوست،ریشه زفُرقان دارم
بشنواین حرف زلبم،زانکه سزاوارتواست
همچوتو دوست،نه یک بلکه هزاران دارم
سالهاست ،میچکدازدیده همین خون جگر
هدیه ،دیوان مُرَصَّع به خراسان دارم
آدمیزاده، ببین غرق حوادث شده است
من ازآنجُمله ،کاین موج زطوفان دارم
هستهء جمله طلاطم ،بحقّ ،این دلِ من
بوده غوّاص دراین بحر،چه فوران دارم
هرچه در سینه که داری تو(خشنود) برگو!
عرض این حال ِدلم ،خِــد مت سلطان دارم.
***
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
شهر کییف – اوکرائین مورخهء
۱۹-۰۵-۲۰۱۴م.
جناب خشنود عزیز ، بازهم مثل همیشه سروده زیباو عالیست. موفق وسلامت باشید. مهدی بشیر