رباعیات و دوبیتی ها
تاریخ نشر جمعه ۲۷ اسد ۱۳۹۱ – ۱۷ آگست ۲۰۱۲ هالند
رباعیات و دوبیتی ها
***
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
مورخه ۱۶ – ۸ – ۲۰۱۲ میلادی
شهر کییف اوکرائن
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
ای مرگ!چــــــــرا؟تواز وطن نگریزی !
ای خاکِ وطـــــــــن! توازدفن لبریزی
بس نیست دیگربرای تو،جنگ ومصاف
کَی شاهــــــدِ حال،تو باکفن برخیزی ؟
***
ای خاکِ سیه ! درونِ تو پُرزجـــوان
با حُکمِ الله، تو بُرده ای روح وروان
با لطف خدا،امانت است خوب بدار!
وزآن لَحَدَش روانه کُن،سوی جـنان
***
الهـــــــی! درد هجرانم دوا کن!
ثواب و خیر به ایمــانم عطاکن!
هرآنچ ازغم،که من درسینه دارم
بلطف بیکرانِ خود ، رها کن !
***
مراکُشته،زبونی هـــــای دنیا
زدستِ شّرِاو،دارم چه غـوغا
ندیــــد م لحظه ءآرامش ازاو
همه دردم،بسی رنجم زسودا
***
دوبیتی های دورانم بخوانیـــــد!
که تا بیشتر،غمانم را بدانیــــــد!
اگر همدردوهمرنگ من هستید؟
مرا،درانجمنی خود کشا نـــید !
***
درآن یک انجمن،شمع شمایـم
بسوزم،نشنوید هرگز صدایــم
تراازسوزشی جانم،فروغیست
اگر پُف هم کنی،سویت بیــا یم
***
سزاوارِغمــــان ،درروزگـارم
اسیرِگیسوی ،یکتـــــــــا نگارم
چو دل دادم برایش بیمحـــــا با
درآن بوستانِ عشقش آن هزارم
***
فغان وناله وآه جگـــــر ســوز
دوصدچندان شود،ایدل بهرروز
اگراینگونه،کارت رشته گــیرد
هزاراندوه،درونت گشته مرموز
***
چه خاکی برسرم،انداخته این جنگ
رُخَم را،زغفرانی ساخته این ننگ
سرِدشمن،ببا یــــد زد براین سنگ
که تا ویران شود،بنــــیا دِ نیرنگ
***
هزاران خانه،ویران کرده این جنگ
دلِ مارا چه بریان کرده این جنگ
ایا قــــا تل !بکن شرمی ز یزدان
گُلستان را ،بیابان کرده این جنگ
***
دلِ خــــونینِ مارا خسته بینی
غـــــم ودردِ مرا پیوسته بینی
آید روزی،که دربوستان میهن
هــزاران غُنچهءنورسته بینی
***
مشوتو شاد!ازاین غمبادیی من
مشوخُرسند!ازاین بربادیی من
بترس ازاشک واین آه وفغـانم
که رویانــــد همانا شادیی من
***
سعادت را،بُـــــــودپایه آن ایمان
همان ایمان،برای توست برهان
چوترسیدی زقهروخشم یزدان
رسد رحمی بتــو،ازجانبِ آن
***
طلوع عشق حقّ،روشن کند دل
زهرآسیب وغـــم ایمن کند دل
همان یاهـُو،که ازاین دل برآید
برای عشق آن میهــن کند دل
***
دلـــم،هرگزدر اختیارم نباشد
مُــقّیـــد او،بکـــردارم نباشد
تپشهایش،بمعنای سجود است
بلی! سُجــده که بیزارم نباشد
***
هرآنچه،درجهان بینی از آن است
مطابــق ،با زمان وبا مکان است
بهرِتجد ید صورتهاومعــــــناش
تَصَّوُرچون کنی،کُلَّش بیان است
***
اثرها دیــــده ام،از برکتی عُمر
سفرها کرده ام،ازحرکتی عُمر
زمان، با من موافق شد چندی
کنونم نسخه ایست ازهِمّتی عُمر
***
اگرتاب وتوان برمن نـــــدادی
کجا این دربروی من گشادی؟
چو آن مِفتاح بچنگت داد ایدل!
خوشا برتو!که بر سُجده فتادی
***
گمانم در سفــــر رفتی ،توایدل!
که ازمن بیخـــبرهستی،توایدل!
ندانــــم فرق سر،ازدست وپایم
خداناکرده،ازمن قهرهستی ایدل!
***
جفا را گـــو!،که من اندرستیزم
اگرگیـــرم،همان خونت بریزم
شده شاکی دلم ،ازدست غمهات
کجا ؟از سیلِ اشکِ خود گریزم
***
بسی آهی،کـــه از این برآید
فغان،ازکالبُـــــد ظالم برآرد
کَنَداز بُن،همانا بیخِ شـــــدّاد
کُند تکفین،وبرخاکش سپارد
***
ایا ایدل!که عقل درخدمتِ تُست
سعــادت هاهمه،ازبرکتِ تُست
تمام این حیات واین هستیی من
یقین دانــم ، بهاء حرکتِ تُست
***
جهانا!خــــــواروزارم کردی ازچه؟
زبس افغـــــان،شعارم کردی ازچه؟
کُجا گوشی است؟که درکُنهش نشینم
ببین از خویش،فرارم کردی ازچه؟
***
شوق زیستن دارد ایندل، در برت
این دِل وجانم،بقـــــــربانِ سرت
تاب هجرانت نباشد ،ایخوش لقاء
سُرمه سـازم ،خاکِ پا وآن درت
***
صفایی گر توخواهی،با حیا باش!
بهرِ محوِ همان ظُلمت سناء باش!
بکُـــــــن ذکراِلــه ،کآرد سعادت
درآن یک نیمه شب، سوزِدُعاباش!
***
به آیه ای شریفه زیر توجه فرمائید:
(فَسَجَدَالمَلائِکهَکُّلهُم اَجمَعُون،اِلاّ اِبلیس.
اِستَکبَرَ وَ کَانَ مِنَ الکَافِرینَ.)
*
از همان اِستکبَرَکافــــر شد ه ست
سوی دوزخ عاقبت عـابر شده ست
او بسی ظُلمش بموءمنان می کُنـد
کَی بچشمِ من وتو،ظاهــرشده ست
***
اهریمن خود پوشیده،آیـــــد سوی ما
تیـــغِ او بر چشـــم،چـون ابروی ما
عـــــاملِ هر ظُــلم ،خَــنّاسِ نهــا ن
بهرِ مَحـــــوَش،کَــم بُـود نیروی ما
***
زمان، از خود بما میراث گــذارد
ترا درقــــید آن، هر جا سپـــارد
ازاین نسل ،سوی آن نسلت کشاند
هرآنچه غم دراوست،بر تو بیارد
***
دلا!بسوزچو شمعی،دراین خرابه سرا
که تا نگارِتوبیـــــند،همین فتاده ز پــا
توان زحقّ برساند،همین ضعیفیی من
یگانه درگهی اُمیدمن،عطاست زخُدا
***
ایخوش آن حلقه ،که درپای من انداخت وفا
درحریمِ دلِ من،منزلی خـوش ساخت وفــا
روح پُر شــــور بمن داد،ز فیض ازلــش
تــوسنِ عشـقِ مرا،سوی اومیتاخت وفـــا
***
ای خوش آنروزی،که میهن زغم آزاد شود
بیخ این ظُلـــم وســـــتم،هرکجا برباد شود
کــــودکان وطنم،اشک مریزنــد ز جنگ
صحنه ای صُلح وصفا،دربرش ایجاد شود
***
دلا زمانه خراب است،واهـــــل او نـادان
گمان مبر!،که ترا چاره ایست ازعُصیان
فریب وچال ودغا،پیشه گشته هر یک را
ز دست بیخردان،توشُـدی همیش گریان
***
دلا مَنــال زناکس،که ناکسان شرر اند
بسی زدست خبیثان،توگویی درسقراند
درون سیَــــه،زکردار؛ناروا وقبیــــح
بحکـمِ روزِجـــــــزا،تا ابد دربدر اند
***
هَـدر مَدِه زکَف،آن وقت پُربـــهای خودت
گمان مبر!بـــبر آید همان هُمــــای خودت
بروی آئینـــه بنــگر!،سیمــــای خود بینی
بسی زچین وچروک،زادهء جفای خودت
***
چگونه تازه وتر بــــودی در شبــاب، دلا!
ز نارِعشقِ کسی بودی چون کبــاب، دلا!
چو نیم قرن بگذشت،درفراق ودرخواری
تمام عُمر بسوختی وهنــــوزعذاب، دلا!
***
اگرم جَــــــــور زمان،طوق بگردن فگند
سلّیی سخت زند،سَـــــــــوق بمردن بدهد
رونگــــــردانم ازآنسو،که آید بـــــــویت
زهرچه غمهاست همین سینه،درآندم برهد
***
ما وتو،هردو درین دَیـــــر که بیگانه نییم
زیر این چـــــرخ سماوات،که بیخانه نییم
سَیرِما،صورتِ مانقش درین بخشِ زمان
کوچیِ دشت ودَمَن،مُحتاج هیچ لانه نییم
***
با من ایــدل! هوسِ کوی نگاری داری
دانم ای محرم رازم!،چه بهاری داری
یادِ او درسرودر دیدهء من نور رُخش
حَمدُلِله ،بقفس چه خوش قناری داری
***
درسفرنامه ای خود،ثبت کنم ایّــــام را
کَی من از بیخردی،جَوردهم ایتـــام را
ای تو انسانِ شریف!،یاد بکُن گمنام را
ازتکبُّر بگُـــذر!،دفع بکُن خود کام را
***
تـو،که از جَورِفلک سخت شکا یت داری!
صد،چواین دَ یرمضامین وحکا یت داری
تا به آرنج یَـــدِ پُرخون ،زجــنا یت داری
لحظه ای بروطنت، لطف وعنایت داری؟
***
ای سخن چیــنِ جفاکار! چها میداری؟
منفعتجوی رذ یــل!جنــگ بپا میداری
با رقیبانِ وطن و مِلّتی ما،سخت رفیق
درمیان همگی ، تخمِ نفـــاق میکاری
***
باخبـــر باش! که ایّام دغات، زود گذراست
آنچه کردی،وخواهی کرد،همه درنظراست
آخــــــر آن آه یتیمان ،کمـــر میشکَـــــــنَد
عاقبت روسیَه گشته ، ترا آن محشراست ؟
***
خوش از آن باش!،که خلق ازتو سبق آموزد
بس هنرهاست ،که درین دَ یـــربحـّق آموزد
بهراِرضای دِل خـــــلق،مطیع باش وشفیق
شمع آن انجمنش شَو،که شفق افــــــروزد
***
مزن توحـــرفِ رکیکِ،که دشمنی آرد
بترس!،که خاکِ سِیَه برسرت هم شارد
مبرزیادِ خودایدوست،آن صحابه ء فیل
که ناگهان به سرت،سنگ وخشت میبارد
***
مشوغمگین!،که این دنیا دوروزاست
هزارویک حـــوادث را ،بروز است
ازآن پیــــدایشِ هریک،چه گـــــویم
الــم های پیا پی اش ،هنـــــوز است
***
چه خوش آئینه ایست برما،سمــاءش
مُنـــظَّم آن شب وروز،وآنــــــاءش
اگرعقــــل برتوکرد،آن چیره دستی
زجـــــان ودِل بکُـــن ،وِردِ ثناءش
***
توقُّـــــــــع از کسی دارم،که دوست است
هَمَش مغزاست بدان اینرا،نه پوست است
براین ظَــــنّ ویا شکِ ،هرگــــــز ندارم
ازآن بادغیس ،زلغمان یا زخوست است
***
طمع مدارزهیچکس!اگـــرغنی باشد
بدانکه چنین خِــصلت ،از د نی باشد
بکوش به آنچه خدایت،بداده سامانت
بکُــن توکارِ برایت،که کردنی باشد
***
بشُغل وزحمتِ خود،حِفظ آبرویت کُن
بدربِ آن یکی خالق،توآرزویت کُن
بباغِ دل بنشان ،چند گُلی ز بوستانش
بوقت خسته دلی،همچنان توبویش کُن
***
ازهمه وحشی مزاجان،الحذر! ایجانِ من
غیرِایشان،هرکه باشد؛میشود مهمانِ من
در بروی کس نبندم،صُلحجویی خِصلتم
بازآی!ازمصرتوافغان،یوسف کنعانِ من
***
بحث ناکــرده،بدنیــــــای حقیقت نرسی
بی نظر،هیــچ به آن کُنه طبیعت نرسی
گرترا عقل وفراصت نبود،دردل وجان
بیخبرازهمه چیزی،و به طریقت نرسی
***
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
دیدگاه بگذارید