۲۴ ساعت

۲ پاسخ به “(گل و مُل)”

1. قیوم بشیر گفت:

   28 سپتامبر 2012 در 17:08

   سروده های جناب محترم الحاج محمد ابراهیم زرغون تمامآ از دل برخاسته و بر دل می نشیند ، من از خوانش آنها واقعآ لذت میبرم و به وجود حضرت ایشان افتخار می نمایم ، جناب استاد زرغون گرانمایه بدون شک یکی از بهترین سرایشگران عصر ما هستند که اشعار جاندار و بخصوص میهنی شان همه نمایانگر اندیشهء والای این شاعر شیرین سخن می باشد. مؤفقیت وسرفرازی شانرا از درگاهء احدیت استدعا می نمایم. با عرض حرمت

   پاسخ
2. Nangyalay .Ameree گفت:

   5 اکتبر 2012 در 07:58

   جناب الحاج استاد زرغون صاحب از شخصیتهای فرهیخته و شاعران چیره دست کشور عزیز ما بوده و این سروده ایشان نیز یکی از اشعار و نمونهای افکار رنگین، و قلم توانای جناب ایشان است. استعداد خاص سرودن شعر و هنر بازی با کلمات و واژها را میتوان محصول طبع و فکر بسیاری از مردمان دید. اما اشعار و کلام که در آن پیام معانی عالی و صلاح و نیکی برای خوانندگان باشد نادر است:
   نه هر که چهره برافروخت دلبری داند = نه هر که آینه سازد سکندری داند
   نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست = کلاه داری و آیین سروری داند
   وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی = وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند
   در خلاصه در اشعار و سرودهای جناب استاد زرغون صاحب به اصطاح حافظ انسان وفا و عهد میآموزد.
   واقعاً استاد زرغون از جمله شخصیتهای خبیر و بزرگوار هستند که کلام شان و زیبایی اشعار شان در اخلاق حمیده و روش حیات و روابط ایشان متجلی است. از بارگاه الهی برای جناب شان صحت و سلامتی، و فرصت مناسب برای ترتیب و تصنیف چکیدهای افکار و اندیشه والایشان ع نایت فرماید.

   پاسخ

دیدگاه بگذارید