۲۴ ساعت

حدود تقریباً یکسال قبل با خانمی آشنا شدم با صلابت، با درایت، مهربان، خوش قلب و نهایت خوش برخورد. خانم متین و دارای شخصیت متواضع و دارندۀ اخلاق نیکوی انسانی که هر کسی را در اولین ملاقاتش گرویدۀ خویش میگرداند.

بلی! این خانم پوهندوی شیما غفوری استاد ادبیات دریست که چون یک خانم افغان با او آشنا شدم، چون یک شاعر او را شناختم، مانند یک همکار با او کار کردم و امروز مانند یک خواهر دوستش دارم و مانند یک دوست نیک سیرت با وی در یک سطح فکری قرار دارم.

پوهندوی شیما غفوری از لطف نهایتی که دارد بنده را سزاوار هدیۀ بی همتائی که گزینۀ پرمحتوای شعرش معنون به «آه نارسا» بود، دید و این گوهر باارزش را برایم هدیه کرد. خوشبختانه درین مدت نُه ماهی که این گنجینه را من با خود دارم، درگیری های روزگار، کوچ کشی و مصروفیت های فرهنگی و کار «قاموس کبیر افغانستان» آنچنان مرا به خود مشغول و مصروف ساختند که مجال سرخاریدن به من نرسید چه رسد به مرور این کتاب زیبا. بالاخره درین دوماه اخیر وقت با من یاری نموده موفق شدم این گنجینۀ آلام و درد های دل یک زن با درد و درک را که در هر پارچه شعرش دنیایی از گفته های ناگفته نهفته است مرور و مطالعه کنم وبرداشتم را در محدودۀ چند سطری ضمن سپاس گزاری از اهداءِ این گنجینه، مختصر بیان دارم.

«آهِ نارسا» که معنی تحت اللفظی اش آه بسیار ضعیف و نارس را میرساند، اگر در ژرفای آن بعد از مطالعۀ محتوای آن عمیق شویم، به آهی برمیخوریم که از رسائی فلک را می خراشد. این آب مرواریدی که از نوک خامۀ استاد شیما غفوری تراوش نموده و به روی کاغذ نشسته است در حقیقت نوائی خفته و خفه شدۀ آن بی زبانان  زبان داریست که هرگز نتوانسته اند صدای شان را به گوش کسی برسانند  و تا آخرین رمق، هنگامی که در چنگال مرگ آخرین نفس های شان را می کشیدند، برای حرئیت و آزادی در جدال بودند. خانم غفوری ناله های خفه شدۀ خواهرانش را که با اشک بیرون میچکد چنین بیان میکند:

اشک من اینکه فـزون افتــاد است

ناله هــائیست بیــرون افتــاده است

سخن دل کــــه کسی گــوش نـــداد

چو خس خوار و زبون افتاده است

سرایندۀ این درد ها و بیرون دهندۀ این آه شعله ور بدون شک در بیرون از مرز های سرزمین آبائی اش به سر میبرد اما؛ با تمام وجودش زخم های لاعلاج و درد های جانکاح هموطنانش را در هر لحظۀ زندگی آرام و مرفع اش احساس کرده و با الفاظ در قالب اشعار نهایت دلنشین خواسته به گوش های ناشنوا برساند. خانم غفوری میگوید:

من شعر نمی گویم این جلوۀ یک درد است

آنچه ز قلم ریــــزد فریــــاد دل ســرد است

چشمی به ره فرزند، گوشی به صـــدای یار

بیچارگی هجرت، شــوق و هــــوس دیــــدار

سوزنـــــدگی جســـمی، در بســــتر بیماری

دست تهـی مــــردان، از عـــــــــالم بیکاری

خانم غفوری در جای دیگر چنین میگوید:

خانه ام را سوختند، سفره ام آتش گرفت

جام آبم خشک شد

مرغکان بی پناه و دربه در

هریکی سوئی به راهی پرگرفت

کاغذ و خط و کتابم در گرفت

هر طرف را جای گل، یک فرش خاکستر گرفت

لیک از ویرانگی های وطن

از دل باروتی این خاک و شن

سبزه ها قد برکشید …..

خانم غفوری علاوه بر اشعار حماسی و بیان درد و الم مردمش، اشعار زیبای عاشقانه هم دارد که یک نمونۀ کوتاهی از آن را برای تان برگزیده ام، ناگفته نماند که اشعار همه زیبا اند و من نظر به حوصلۀ این نوشته فقط یکی دو مصراع آنرا انتخاب میکنم.

یار می آیـــد بــه سویم جان بــا او همــقدم

غنچه غنچه موج لبخنـد عطر گلها دم به دم

نور می آید بــــه چشمم روشنی در دل رود

چون شعاع ماه تـابــان در میـــان جـــام جم

احسنت شیما که اندر دل ترا شیدائی است

در مسیر زندگی کوچه به کوچه خم به خم

اگر بخواهیم روی هر شعر خانم غفوری تبصره های داشته باشیم شاید کتابی هم کفاف ندهد، روی این ملحوظ با چارپارۀ زیبای را که «آه نارسا» را اختتام میبخشد، منحیث حسن ختام این نوشته انتخاب نموده با سپاس مجدد از خانم شیما و آرزوی موفقیت های مزیدش در همه أمور زندگی نوشته را به پایان میرسانم. 

خجل گشته گلــوی من ز تقصیر صــدا امروز

که دارد شــور بی تـأثیر و آه نـــارســـا امروز

اگر چـه بحر ما شیون، نهفته سینه از گردون

چه سازم در کتابم قطره ای شد خود نما امروز

پایان