۲۴ ساعت

در مثنوی خاطره پیداستی هنوز

دیوان شمس توست دبستان عاشقی

آموزگار مکتب معناستی هنوز

با شعر خود کرشمه کنی در جهانیان

گلبانگ فکر معجزه‌آساستی هنوز

ای قامت قیامت مستی و وجد و حال!

در شهر شور و هلهله غوغاستی هنوز

« یک دست جام باده و یک دست زلف یار»

رقصان به جاده های سخن‌ساستی هنوز

عارف‌تر از سنایی و عطار و بوسعید

صافی‌تر از مشایخ کبراستی هنوز

از هفت شهر عشق چه‌ گویم سخن که تو

خود عشق بی‌نهایت بالاستی هنوز

در هرچه هست نقش خدا را رقم‌زدی

در « وحدت‌الوجود » معماستی هنوز

« روسپی » شهر را به تحمل نشسته‌ای

الگوی لطف و درک و مداراستی هنوز

در تو شکسته شیشه‌ی تندیس فرق‌ها

آیینه‌ی قبول سراپاستی هنوز

گاندی روزگار خود ‌و عصر من شدی

افکار جاودانه‌ی بوداستی هنوز

آتش زدی تمامت هستی ما به عشق

ای آنکه تا به لایتناهاستی هنوز!

درمان کنی به مرهم احساس درد ما

با کیمیای عشق مداواستی هنوز

فرزند آسمانی اندیشه‌ی زمان

روح‌ بزرگ‌ عالم احیاستی هنوز

آب حیات عشق چشاندی به کام مرگ

خضر نبی و روح مسیحاستی هنوز

از بلخ تا به قونیه ارچند رفته ای

اما به خانقاه‌ دل ماستی هنوز

در تو ‌مجسم است رموز کمال من

انسان کامل همه دنیاستی هنوز

زرکوب و‌ ترمزی و‌ حسام و حواریون

بودند و نیستند، تو تنهاستی هنوز

شور بزرگ خاطر عشاق روزگار

شعر بلند حافظ و نیماستی هنوز

در تو ‌وجود مطلق شر منتفی شده

مجموعه‌ی قشنگ سجایاستی هنوز

لب تشنه‌ی حکایت شمس بقای خود

انگیزه‌ی خلوص و خدایاستی هنوز

پیغمبر سترگ زمین و زمانه ها

وخشور بی بدیل تمناستی هنوز

در روح رستگاری انسان عصر من

پوینده و همیشه و پایاستی هنوز

بسیار مشکل است سرودن برای تو

زانکه تو شعر زنده و ماناستی هنوز

باور نمی کنم که سفر کرده‌ای ز بلخ

هرجا که رفته‌ای مگر از ماستی هنوز

« باور بامیک »

پ.ن: سرودن و سروده یی، که درخور شان و شکوه مولانا باشد، کاری‌ست دشوار. از من ناتوان همین هدیه‌ی ضعیف ( برگ سبز تحفه‌ی درویش )