( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر :پنجشنبه ۲۰ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۹ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
شکوفه های گیلاس
و تو بودی
که در زیبا ترین روز ها
شکوفه های گیلاس را
پر صدا
بر موهایم پاشیدی
نیم قرنی گذشت
و من هنوز
در کوچه های (پغمان)
منتظرم تا تو برگردی
و من در آرامش آغوشت
به سجده روم
هما طرزی
نیویورک
۲ جنوری ۲۰۲۵
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر :چهارشنبه ۱۹ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۸ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – آسترالیا
عشق وطن
از زنده‌گیم دلتنگ و ز زمزمه بیزارم
نه حوصلهء حرفی نه ذوق سخن دارم
آواره ام و محزون در گوشه یی از دنیا
امروز اگر سالم ، فرداش چو بیمارم
چشمم همه دم پر خواب از تنبلی و غفلت
پرسد چو کسی گویم از شرم که بیدارم
امسال نهال باغ خشکیده و پرپر شد
گوید به زبان حال بی برگم و بی بارم
پندارم کز ابرم با کوله یی از باران
اما ز هوای بد در باغ نمی بارم
هر لحظه ، وطن، مهرت در خون رگم جوشد
تا زنده ام از عشقت سر مستم و سر شارم
محمد اسحاق ثنا
ونکوور کانادا
۶ جنوری ۲۰۲۵
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر :سه شنبه ۱۸ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۷ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
گفت و شنود
نشکسته خمار بسته ى میخانه ى ما را
بشکسته ز کین ساغرو پیمانه ى ما را
خُفیه زده مَست صوفى سَرِ کوچه و بازار
آزرده بسى خاطرى جانانه ى ما را
محکوم بمرگ کرده و سنگسار نمودند
عاشق شده دل باخته دیوانه ى ما را
نگشوده پَرى دَور و بَرى شمعِ نگارى
پَر سوخته اند لشکرِ پروانه ى ما را
باخویش نسازیم که او دشمنِ جانست
بر شانه نشانیم ، چو بیگانه ى ما را
گردیده چرا دشمنِ جانِ دگر هستید
آتش زده اید هر یکى تان خانه ى ما را
دگر نبوَد حوصله ى گفت و شنودى
بر بند ( فروغ ) دفترى مستانه ى ما را
تا دامنِ این شام سیه چیده شود باز
هر شام بخوان قصه و افسانه ى ما را
حسن شاه فروغ
جنوری ۲۰۲۵
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر :سه شنبه ۱۸ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۷ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
سراب
هوایت بر سرم رویای ناب است
دلم از دوریت مثل کباب است
نترس ای دختر افغان زمینم
زعلم و دانشت در اضطراب است
همه درها به رویت بسته کردند
مترس آخر همه این ها سراب است
چه گویم میهنم در بین دنیا
چو مروارید بوُد در بین آب است
چرا نازی به تخت و انقلابت
که همچو انقلابی یک عذاب است
مکن ای مادرم غصه‌ی فردا
که فردا هم امید و هم کتاب است
عالیه میوند
فرانکفورت
۲۸ نوامبر ۲۰۲۴
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر :سه شنبه ۱۸ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۷ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالی
اولین سروده سال ۲۰۲۵ میلادی از شاعر فرهیخته
جناب الحاج استاد محمد ابراهیم زرغون
عزت و حرمت وفا
به دری سفله ، التجا مبرید
عرض خود را به جز خدا مبرید
این گدایانِ سگ صفت خسیس
بهر نان ، دست بر گدا مبرید
غرقه ای بحرگر شدی خدا گوئید
سجده بر پیشِ ، نا خدا مبرید
ناکسانی ، که نو به دولت شد
گوهر اشک ، به او قبا مبرید
از حیا مگذرید که ناموس ایست
شرف و شرم ، زیر پا مبرید
زیورِ مرد و زن ، حیای وی است
احتیاجی ، به بی حیا مبرید
عزت و حرمتِ وفا ، دانید
عشق را ، بر صفِ جفا مبرید
به عیادت روید ، بیمار را
خلُقِ نیکو ، به جز شِفا مبرید
دست بر سر بِکش ، یتیم و صغیر
نزد او ، بوسه بر حنا مبرید
گر چه دردم ، مرض شدت دارد
صبر را پیشه ، بر غنا مبرید
همچو زرغون، نهید به تسلیم سر
عجز خود ، جز به کبریا مبرید
الحاج محمد ابراهیم زرغون
شنبه ۴ جنوری ۲۰۲۵
اسلو ناروی
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر :سه شنبه ۱۸ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۷ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
تردید
۸۱ الف
نمی نوشم از آن آبی که سوزاند گلویم را
نمی نوشانم آن کس را که بشکسته سبویم را
نمی بخشم دل خود را برای رهگذر هر گز
نمی سازم فدای فتنه گر یک تار مویم را
نمی خواهم بخوانم حرف ها را در قفای خود
می بینم به جز تصویر پاک روبرویم را
نمی جویم به چشم هر حسودی حسن افکارم
نیندازم به کام هر حریصی آرزویم را
نمی دانم ز زیر پرده ها سر برکشم یا نه
نمی گردم عیان تا کس ندارد جستجویم را
نمی سوزم در آن آتش که بالا میرود دودش
نمی دارم مثال اتش پر دود خویم را
شکیبا شمیم
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر :سه شنبه ۱۸ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۷ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
سوگ . . .
وای رویا رها چرا ردر رخواب ها مردید
وای دریا ها چرا با آب ها ، مردید
چشمه های مست واماندید از رفتن
از دمیدن مانده، چون مرداب ها مردید
چون گل گلدان شدید ای عشق های خام
پیش بیماران و در تشناب ها مردید
در رگ تان راگ ها در نغمه ها بودند
در گلو پوسیده در آلاب ها مردید
چون پلنگ خسته بی عشق در شبها
بی جهش بر ماه، بی مهتاب ها مردید
از تپش های دل تان نیز پس ماندید
بی نفس پشت نفس در تاب ها مردید
کشته تقدیس های مردگان گشتید
چون خدای مرده در محراب ها مردید
آهوان مست صحرا های جان بودید
پوست بر دیوار یا در قاب ها مردید
مست سیراب سراب رنگ گردیدید
غرق خشکی گشته با بی آب ها مردید
زنده برخیزید رؤیا های خوابیده!
باورم ناید چنین در خواب ها مردید
فاروق فارانی
ویسبادن
۲۰۲۲
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر :سه شنبه ۱۸ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۷ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
مرواریدِ عشق
یک چمن نرگس برایت ارمغان آورده ام
از بهارِ آرزوهایم نشان آورده ام
غنچهُ نورسته و قلبی پر از مهر و وفا
شاخه های یاسمن با ارغوان آورده ام
تا بخوانم از نگاهِ مهربان ات رازِ عشق
اخترِ تابنده را از کهکشان آورده ام
از میانِ باغهای دور و سر سبزِ خیال
عطرِ گیسوی نگاری دلستان آورده ام
آسمانی از ستاره، بحری مرواریدِ عشق
از برای دیدن ات ای مهربان آورده ام
تا کنم فرشِ قدمهایت دلِ افسرده را
یک سبد لطف و صفا، روح و روان آورده ام
مریم نوروززاده هروی
ششم آگست ۲۰۲۴ میلادی
از مجموعهُ”پاییز”
هلند.
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر :سه شنبه ۱۸ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۷ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
آزادی
ای آزادی !
زیر برف کدامین زمستان
خفته ای
که آرزو هایت
هنوز
به امتداد
فصل یاءس و نامیدی
یک به یک
رنگ باختند
و من به کدامین کتاب
ایمان بیاورم
که مرا به جرم
پرواز
حلق آویز نکنند.
میترا وصال
لندن
۲۴ دسامبر ۲۰۲۴
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر :سه شنبه ۱۸ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۷ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
وادی خیال
دل می‌بری و هیچ نگفتم ، بمان کجا !
اصلاً مهم نبود به من اصل ماجرا
من کیف زنده‌گی به هوای تو می‌برم
فرقی نمی‌کند که نشستیم از هم جدا
دنیا اگر چه راه بخوان‌اش نمی‌دهد
حیف است که بی‌تلاش کنم دامنش رها
آتش زدی به جان و فروکش نمی‌کنی
دانی! به پاس عشق نگفتم گلم چرا
روزی به ساحل نگه‌ام می‌کشانم‌ات
تا غرق هر کرانه کنی با خودت مرا
در وادی خیال و تمنای زنده‌گی
با یک بغل ترانه صدا می‌کنم تو را
تا آشنا شوی به نفس های آخرم
بگذار هر چه بود ، بیارد سرم خدا
شاذیه عشرتی
۶ دسامبر ۲۰۲۴
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر :سه شنبه ۱۸ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۷ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
برکه زلال
چشمان تو
برکه زلالیست
که سبزه های وحشی
در کناره هاش می رقصند
و قصه زیستن را تکرار می کنند
چشمان تو
آن دو مسافر سبکبال
که هویت عشق را
پاسداری می کنند
و سوغاتی دوستداشتن را
در آغوشت رها می سازند
چشمان تو
هدیه ایست خدایی
چون خورشیدی درخشان
در سرزمینی که هنوز
یاد آور مهرست و وفاداری
و با واژه های رنگین
آیه های عشق را تلاوت می کنند
چشمان تو
آن دو باشنده کوچه های راستین
که از شامگاهان کدورت به دور
و نوازشگر فرشتگان عشق اند
در ظهر گاهان طلایی
آری چشمان تو
آن دو کتابیست خوانا
در ناپیدا ترین لحظه هام
که نور می پاشند در ستون های دانایی
و عبور می کنند
از دیوار اندیشه های شکسته وغیر صمیمی
هما طرزی
۲۸ دسامبر ۲۰۲۴
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : دوشنبه ۱۷ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۶ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
آیینه ی تمام نما
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : دوشنبه ۱۷ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۶ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
دل ِ محکم
حالا که سال ِ نو شده من غم نمی خرم
اشک ِ خلل به دیده ی بی نم نمی خرم
مژگان ِ خشک و روشنی چشم من خوشست
لخت ِ جگر چو قطرۀ شبنم نمی خرم
صلح و صفا و عشق و محبت شعار ِ من
جنگ و فساد و حیله که یک دم نمی خرم
زاهد برو که مطلب ِ تو چیز ِ دیگرست
حور و بهشت و چشمه ی زمزم نمی خرم
من با خدای ِ خویش دلم راست کرده ام
افسانه های ِ کهنه و مبهم نمی خرم
اشیای دلفریب و هوای ِ بلندِ نفس
هرچند گشته بیش فراهم نمی خرم
من از کمانِ چرخ هزاران ستم کشم
بر زخم ِ تیر ِ عشق ز مرهم نمی خرم
قلبم چو آتش است مگر آه ِ داغ را
برسینه قفل کرده و همدم نمی خرم
خوشبختی ام ز مکتب عرفان عاجزیست
بهر ِ نگین ِ عشق که خاتم نمی خرم
مال و متاع چه کار همایون فروختم
جز عشق ِ یار در دل ِ محکم نمی خرم
همایون شاه عالمی
سوم جنوری ۲۰۲۵
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : دوشنبه ۱۷ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۶ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
داستان دو پنسل در بدخشان
یکی روزی برفتم در بدخشان
به کوه های بلند و آسمان سان
همه مردم به پا استاده بودند
به عزم رزم ها آماده بودند
ازان سو لشکر قهار ِ روسان
کشیدی بر رخِ شان تیغِ بُران
به هردره به هردشت و به هرکوه
بیاوردی سپاهِ خود به انبوه
نکردی رحم بر مرد و زن پیر
کشیدی کودک و برنا به زنجیر
منم بودم یکی از جنگجویان
نه با تیر و تفنگ و نى پَلَخْمان
سلاح ِ من کتاب و پنسلم بود
ورق هایی ز أوراق ِ دلم بود
شدم بالا به کوهی آسمانسا
که باشم ساعتی پنهان زغوغا
کنم بیدادِ مظلومان فراموش
به آوازِ غزالانش نهم گوش
ز بلبل بشنوم راز ّ گلان را
ز آهو داستانِ عاشقانِ را
ببوسم روى و موی لاله هایش
دلم را یخ کنم با ژاله هایش
به آهنک و نوا و شور کبکان
به سوزِ هی هی و هیهای چوپان
ز موسا و ز چوپانش بپرسم
ز فرعون و زایوانش بپرسم
ز یاقوتش ، ز لعلش ، لاجوردش
ز مردانِ قوی کوهنوردش
بزیر کهکشان و ماه تابان
خورم أب زلال از چشمه ساران
ببینم دختران ِ روستا را
که می آرند بوی آ شنا را
بِروبَم شبنمِ گلها به مژگان
در آغوشم بگیرم عشقه پیچان
بتونی و فلاکس را ببوسم
گلاب و سوسن و نرگس ببویم
بگیرم در بغل گلهای زنبق
که چون چشمان آهو هست ابلق
میان ِ کُرد هاى رشقه و گل
میان ّ سبزه و نسرین وسنبل
میان ناله و فریاد مرغان
میان قرچه و قمری و زاغان
بخوانم شعر مخفی بدخشی
برای اهوان مست ِ وحشی
به دره دره اش رقصان کنم دل
ز نورِ مهر و مَه تابان کنم دل
درانجا بود بیدی سبز و خرم
نشسته زیر آن اطفال با هم
همه در پهلوی هم درس خوانان
بنام ِ صنفکی بودند شادان
مربی را بکردم احترامی
و تقدیرش نمودم با سلامى
نشستم پهلوی أطفال زیبا
همه شان دلکش و محبوب و رعنا
ولی کفش و کلاه و پیرهَنْشان
نشانی بود از فقر و مِحَنْ شان
بگفتم کیست در بین شمایان
که “إزادی” نویسد بهرِ مایان
ولی صرفا دو تا از بین آنها
شروع کردند بنویسند املا
دگر اطفال با چشمان و ابرو
همی دیدند پنسل های آن دو
به حیرت پرسیدم از استاد علت
فقط این دو همی دارند جرئت ؟
و یا در صنف این دو لا یقانند ؟
دگر أطفال از نا لایقانند ؟
مربی با وقار و با تَأنی
بگفتا ای عزیز ما خلیلی
همه املا و انشا خوب دانند
همه خط و عبارت خوب خوانند
ولی در بین این اطفال اصغر
فقط دو پنسل است ، الله و اکبر
اجازه ده همه نوبت بگیرند
و آنکه هر یکی زیبا نویسند
کشیدم من خجالت از سؤالم
که فقرِ ملتم را من ندانم
ولی در دل امیدی گشت پیدا
که این دو پنسل است امیدِ فردا
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر :یکشنبه ۱۶ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۵ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
تقدیر ما
به غم عجین شده تقدیر ما و بود و نبود
چگونه میشود این بخت واژگون، خشنود؟
چگونه میشود آرام لحظه‌ای گیرد
فغان و ناله و اندوه چشم های کبود
به پیش پنجره‌ایم و ندیده‌ایم به جز
دریچه های غم و چشمه های خون آلود
تمام زندگیم تلخ ، تلخ، تلخ شده …
که هم درود به غم مبتلاست هم پدرود
به جانِ خسته‌ی رنجور خویش، بی وقفه
_ زدم به دست خودم زخم‌های بی بهبود
ز بس‌که سینه‌ی پر درد قسمتم خون شد!
به جز کبوتر من ، هر پرنده بال گشود ….
نوید الله محرابی صافی
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : یکشنبه ۱۶ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۵ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
خدا را سپاس که اولین سروده ام در سال ۲۰۲۵
در وصف خدای عالمیان میباشد .
حمد !
ای شاهد هست و روز گـاران
از تست خجسته چـــرخ دوران
هرصبح سپیـده روشن از تست
تـــابــنــدۀ مهـــر و مـاه تــابــان
گــرخواهی شود زمین گلستان
ورخواهی کــنی جهانی ویران
صبح کــه فـــروغ تــو نـــدارد
گم گشته دهــرو زار و حیــران
درراه تــو عــاشــقــان بسیـــار
سرهابه کف است وجان بفرمان
مــرغـــان چمــن ز شوق ویـادت
درعشق تواندسحرگه خوشخوان
ای مــالـک هست و بـــود عـــالم
بـرهردو جهان تویی، تو سلطان
در وصــف تــو دایمــا (عزیزه)
بنویســد وجـــان و دل به فرمان
عزیزه عنایت
۴ جنوری ۲۰۲۵
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : شنبه ۱۵ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۴ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
نفرین مکن این سنگ را . . .
در این غریو و این خروش این کیست خوابیده خموش
از عشق سیلی زن به او، اندیشه را بیدار کن
خشم خدا طاغی شده، بر لاشه ها ماتم مکن،
شیطان چراغی برفروز، شب بیشه را بیدار کن
وقتی درخت بارور سم میوه می آرد به بار
بر شاخه اش آتش بزن ، رو ریشه را بیدار کن
اکنون که قلب سنگ ها، بهر شکستن می زند
نفرین مکن این سنگ را ، آن شیشه را بیدار کن
پهنای صحرا ره نبست، گر کوه بنشیند چه باک؟
عشق و جنون جولان بده رو تیشه را بیدار کن
فاروق فارانی
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : شنبه ۱۵ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۴ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
جـــــور دورا ن
نـــی حـــــد یـــث د رد هـــجــــرا ن مـیــکــنـــد
قـــصــــه هــــا ی جــــــور د ورا ن مـیــکــنـــد
ا ز جــــــدا ئـــی هـــــا، شـــکـــــا یـــت دا رد ا
حـــــــزن فـُــــــر قـــت را، حــکــا یـــت دا ردا
نــــی هـــمـــی گــــویـــد، کــه ای یــا را ن مــن
دوســـــتـــــا ن وهــــــم، هـــــــــوا دا را ن مــن
تــــا جـــــدا گـــــرد یـــد م، ا ز جـــمـع شـــمـــا
خــــوا ر گــــرد یـــده، شــــد م د ر زیــــر پــــا
نـــی ز جُــــرم ســـر کــشــی شـــــد بــــوریــــا
مــــن زد ســـــت خــــا ئــــنــــا ن بـــی خـــــد ا
تــــرک مــلــک و مــیـــهــنــم بــنــــمــــــوده ام
روزوشــــب خــــون جــگـــر، بـس خـــورده ام
درد نـــی، هــــم د رد ا یــن مِـســکــیــن بـبـیــن
حــا ل مــا بــیــچــا رگا ن، غـــمــگــیـن بـبـیــن
درد نـــی از نـیْــسِـــــتــــا ن، ا ز مــــن وطــــن
حـــا ل مــــا هــــرد و ، پــر ا ز رنــج و مِــحَـــن
نـــی بـــرای نــیـْـــسِــــتــا ن، دا رد فــــغـــا ن
مــــن بــــرا ی مــیــهــنـــم، تـــر د یـــد گــــا ن
نــــی زیـــــا را ن قـــــریــــــن خــــــود جـــــدا
مــــن ز مــلـــک و ســـر زمــیـــن خــود جــــدا
نـــــی بــــــــرا ی نـــــــــی، دا رد شــــور و آ ه
مــــن بـــــــرای طـــفـــلـــکــــا ن بـــی گــنــــاه
طـــفـــلــکـــا ن بـی کـــس و بــی خـــا نــمـــا ن
شــــکـــوه هـــــا دا رند ا ز جـــــور ِزمــــــا ن
ا شـــک ریــــزم مـــــن، بــــــرای بــــیــــوه ای
کــــــو نـــــدا رد نــــا ن خــــوردن، مـــیــوه ای
بـــی غـــــذاء بــا شــنـــد، هــمــه طـفــلا ن ا و
شـــــد ت ســــرمـــــا بــگـــیــــــرد، جــــا ن او
مــــن بـــگـــــر یــــم، ا ز بـــــرا ی آ ن پــــد ر
دا ده وی ا ز د ســــت خــــود چــنــد یــن پـســر
مـــن هــمــی گــــریــم، بــرا ی پــیــــره مــــرد
رفــتـــه کـزا و، قــــــوهء کـــــا رو نــــبـــــرد
بــی کــــس و تـــنــهـــا، فـــتـــا ده گــوشــــه ای
در جــــوا نـــی بـــوده، شـــیـــر بــیـــشـــــه ای
مـــن بـــگـــــریـــم، از بــــرا ی شـــهـــــر هـــا
ا ز بـــم و مـــو شـــک، شــــده ویـــرا نـــه هـــا
ا ز مــظـــا لــــم هـــا ی خــلـــقـــی پــرچــمـــی
وز مــجــــــا هــــــد نـــــا م ِ نـــنــــگ آ د مـــی
مـــن هــمــی گــــریـــم، زد ســت طــا لــبــــا ن
مُــفـــتــَضَــح کـــرد ند، ا فــغــا ن در جـهـــــا ن
مـــن نـــدا نــــم از کــــدا مــیـــن، د رد وغــــم
قــصـــه هـــا خــــوا نـــم بــــرا یــت ، بــا زهــم
حــیــدری و نــی یــکــــــدل، یــــک صــــــــد ا
عــرض حــا ل خـــود نـمـــود نـــد، بــا خــــد ا
کـا ی خـــدا ونــد گــا ر هـجـــــرا ن و وصــا ل
کـــن زلــطــفــت وصــل ِمــا، ای ذوالــجـــلا ل
پوهنوال داکتر اسدالله حیدری
۲۳ فبروری ۲۰۰۶
سیدنی – استرالیا
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : شنبه ۱۵ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۴ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
چرا ؟
۸۰ الف
بگو با من چرا این حد تلاطم می کند دریا ؟
چرا پیدا شود پنهان ، چرا پنهان شود پیدا ؟
چرا دردی به دل اما سرشک از چشم سر کرده
چرا اشکی که می ریزد پریشان می کند دل را ؟
چرا هر دم گلوی بی کسی را بغض می گیرد ؟
چرا در بین آدم ها چنین آدم شود تنها؟
چرا گل خار دارد خار هم گل در کنار خود ؟
چرا زیباست با زشتی چرا زشت است با زیبا ؟
چرا سنگ است در آب و چرا آب است در سنگی
چرا خرماست با خسته ، چرا خسته ست در خرما؟
چرا صبح است و خورشیدی ، چرا خورشید در صبحی ؟
چرا صحراست پر لاله ، چرا لاله ست در صحرا؟
چه بی یاری و بی زاری ، نه خواب است و نه بیداری
چرا رسوا شود عاشق ، چرا عاشق شود رسوا ؟
چرا شام است مهتابی ، چرا مهتاب در شامی ؟
چرا دنیاست پر آدم، چرا آدم در این دنیا ؟
من و این حد نمی دانم ، چه سازم با نمی دانم ؟
چرا داناست بس نادان ، چرا نادان شده دانا ؟
منم سیر از خودم دیگر، چه بی حاصل چه نادانم
نه شور هستم نه شیرینم ، نه زهر هستم نه هم حلوا
شکیبا شمیم
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : شنبه ۱۵ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۴ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
نقارۀ جنگ
نـوای ســال نــویــن تـا نقـارۀ جـنگ است
به خون خلق دودست ستمگران رنگ است
به طبل دشمنی و جنگ روز و شب کوبند
چو اختیار به دست سلاح و سرهنگ است
ز بـوق اهـریمـنـان مـرگ میکـشـد فـریاد
زهیکه سازِ اهورای دل خوش آهنگ است
کتاب و خامه و دیوان و دفتر از بین رفت
جهان تهی شده ازنور عقل و فرهنگ است
زرحم و عاطفه دلهای ظالمان خالی است
درون سیـنۀ غـارتگـران مگـر سنگ است
بـه کودکانی که از آب و نـان محـروم انـد
پیام سال سـران مـرگ ودشنه ودنگ است
بـه تـار دار سـتمگــر در فلـسـطـیـن بـیــن
هــزار هــزار ســر کــودکان آونـگ است
عصا بـه گـردن انـسـان مار زخـمی گشت
بـه دسـت دشـمن نـسـل بـشــر تفـنگ است
تـریـشـه یی بـه مـالـک قـاصـبـان نـدهـنــد
جهان بـه چـشم حسودان بـدگهر تنگ است
ز بس که زهـر در اذهـان شـرق میپاشـند
به هـر طرف نگـری فتنه های افرنگ است
ز جـنگ زرّوی ای قـلــدران کنید پـرهـیز
که دهـر در دهـن انفـجـار بیگ بنگ است
ز پـیـر واقـف تـاریــخ درس عـبرت گـیـر
سـر سـران سبک مغـز کاملـن منگ است
زهی ز نـو کنیم سـاعـت جهـان را کـوک
تعـادل از هنر هـار مونیکِ دنگ دنگ است
بـه پـشـتِ رخـشِ تهمتن گـذار زیـن زری
که اشتـران و خـران پلاستیکی لنگ است
جهان ز عشق و محبت اگـر شود سرشار
زشش جهت همه جلوۀ شوخ وشنگ است
به گوش دل اگـر نغمه های نـوروز است
به جنتری زمان سـالـیـان هـمآهنگ است
رسول پویان
۳۰ ذسامبر ۲۰۲۴
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : شنبه ۱۵ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۴ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
مخمس
عمریست دلـــــــم پُــــر بود از رنج زمانه
غم بر ســـــرِ غم میــــزند از غصه جوانه
آرامــــی و آزادی شعـــــــار است و فسانه
خرسنــــدی مگر گــــــم بنموده رهی خانه
روز است ولی پـُـــــر شده از رنگ شبانه
—————————————
آفـــــــاق ز آفــــــات و جنون پر شده بینی
دل در بــــــر و احســــاس مکدر شده بینی
یــــــارانِ وفــــــــــا کیش ستمگر شده بینی
اهــــــلِ ادب و فضل محقــــــــر شده بینی
زاهـــــــد ز پـیء مرکبِ جهل است روانه
—————————————
میــــــراثِ وطن یکسره بــــر باد فنا رفت
از سینه ی کوه ها گهر و لعل و طلا رفت
سلطان به ســـــرِ دار شد از شهر گدا رفت
تا گشت نیـت رحمت ام از سوی خدا رفت
شرمنـــدگی را نیست دگـــــر شرم و بهانه
—————————————
نیـــک و بد این طایفــــه از هـــم گله دارد
آتش بـــه درونِ دل شــــان ولــــــوله دارد
در بـــــــاورم این کینـــه به خود قافله دارد
از مـــــا دو جهان عشق و وفـا فاصله دارد
از دلبــــــری و یــــــاری نمی بینی نشانه
—————————————
در مـــــدرسه ها حـــرفِ تهی ناف شنیدیم
از مهتــــــر این مُلک بســــی لاف شنیدیم
در شــــاًن بــــدان یکسـره اوصاف شنیدیم
سخت است گپِِ مـــــردمِ اجـــلاف شنیدیم
خوشـــــگویی نبــــاشد سخنِ بـــی ادبــانه
—————————————
محمود چه قـــــدری دگـــری میکنی فریاد
از دستِ همین طایفـــه ی خود سر و شیاد
با دشمنِ دیــــــرین نشـــــود این وطن آباد
باید که فــــرو ریخت اول خــــانه ی صیاد
تا زندگی زیبــــــــا شود از شعــر و ترانه
احمد محمود امپراطور
سه شنبه ۱۰ جدی ۱۳۹۸ خورشیدی
۳۱ دسامبر ۲۰۱۹ ترسایی
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : دوشنبه ۱۰ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۳۰ د سامبر ۲۰۲۴ میلادی – ملبورن – استرالیا
محبت
به کابل
خورشید نگاهات
آرام آرام
دریاچه ی عشق را خشکید
بی صدا ،
زمین های خشک
در تراکم سرزمین بیگانه
به رطوبت کوچه
های پاک می اندیشم
و به خانه های کوچک
و باغچه های پر گل
که مهر را آبستن بود
هما طرزی
نیویورک
۱۸ جولای ۲۰۱۳
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : دوشنبه ۱۰ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۳۰ د سامبر ۲۰۲۴ میلادی – ملبورن – استرالیا
کودک احساس
۷۹ الف
یادم نرود امروز ، یادم نرود فردا
باید کفنی پوشم ، باید بروم تنها
یادم نرود با خود ، شیر و عسلی گیرم
یک کاسه پر از زیتون ، یک کاسه پر از خرما
آبی برسانم گر ، امروز به یک تشنه
فردا بزند موج و ، بهرم بشود دریا
یادم نرود عشقی ، دسته بکنم چون گل
معشوق سر راه و ، خالی نبرم دل را
یادم نرود شعری ، کز مهر سرودستم
تا کودک احساسم ، محشر بکند بر پا
یادم نرود گیرم ، پیراهن گلدارم
تا عطر بپاشانم ، در باغچه ء گلها
یادم نرود شمعی ، اینجا بکنم روشن
چون راه دراز آید، روشن شودم آنجا
یادم نرود گرمی ، اندر دلی اندازم
تا سرد وزد چون باد ، آنگه نخورم سرما
یادم نرود سقفی ، از عشق بنا سازم
یادم نرود فرشی ، هموار کنم دیبا
یادم نرود گندم ، خروار کنم گاهی
خروار سر خروار ، آنروز شود پیدا
یادم نرود مجنون، این سوی شوم کس را
آن سوی شود بهرم ، هر گوشه پر از لیلا
یادم نرود مادر ، لبخند زنم سویش
تا ساعت طوفانی ، لبخند زند مولا
یادم نرود دانم ، دنیاست پر از لطفش
یادم نرود باید ، خود را بکنم زیبا
یادم نرود کارم ، هر روز یکی دانه
تا سر زند هر روزی،صد سبز در آن دنیا .
شکیبا شمیم
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : چهارشنبه ۱۲ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۱ جنوری ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
از دوستانی که اسامی شان از قید قلم مانده پوزش می طلبم ، قابل یادآوریست که نام های تعدادی از عزیزان با اسم کوچک شان و برخی با اسم فامیلی درج شده است.
سال دگر شد مبارک بود
بر همه یاران تبارک بود
واه که چه زیبا و چه شور آفرین
وقتی تو باشی به عزیزان قرین
لطف خدا شامل حال تو باد
در همه جا حتی به روز معاد
من که غریبم و به غربت حزین
دور ز وطن گوشهء روی زمین
دفتر فیسبوک صمیمانه شد
مکتب و دانشگه و گل خانه شد
همره و هم بازی و پروانه ای
هم سخن و هم دل و جانانه ای
جمله بیافتم به مرورِ زمان
هر یکی از کنج و کنارِ جهان
آصف ما با حسنی جان ماست
نوری و عسکر ز یاران ماست
نام ظفر بود بمن آشنا
هموطن این شاعر درد آشنا
مردِ ظفر مند توانای ما
شاعر آزاده ای ما وای ما
بین عزیزان دگری است فروغ
آنکه به شعرش نپسندد دروغ
شاعر آزاد و خوش اندیش ما
هموطن و همره و هم کیش ما
رمزِ سخن سنجی جوهر ببین
گنجی پر از دانه ی گوهر ببین
من ز تمنا سخن آموختم
دیده به گلزار و چمن دوختم
شادی روح او تمنای من
یادِ او در سینه ی شیدای من
نام ثناء شاعر ِ شیرین سخن
دور ز وطن گشته نمایان بمن
خاطره هایی ز پدر بر دلش
از وطن و از چمن و حاصلش
مکتب بیدل که بود لاله گون
از دل زرغون بشنو چند و چون
او که ز بیدل سخن آموخته
چشم به ا لفاظ کهن دوخته
شعر فرحتیار مدام دلپذیر
طنز او همواره بسی بی نظیر
نام توکل که بود نازنین
بر سخن و حرف دلِ او ببین
شور و صفا بهر شما آورد
او سخن از لطف خدا آورد
حضرت استادِ محبت اسیر
همچو سخا خوش سخن و بی نظیر
نعمت ترکانی ماست خوش کلام
بر او رسانم به هزاران سلام
حضرت پرتو صفا بخش ماست
شاعر نو آور جانبخش ماست
نعمت مختار که تا زاده شد
راهِ صعب شعر کمی ساده شد
شاعر بی ترس خدا دادی است
در پی ویرانی بیدادی است
نام حکیم هموطن خوب ما
شاعر خوش طینت و محبوب ما
طارق و اشراقی و هم باختری
زیبا سرایند سرودِ دری
واهب و درویش و شکیلا چنان
حضرتِ اشکبار و زریر همچنان
نعمتِ پژمان که زیبا سراست
شاعر آزاده به شور و نواست
همچو علی یار بدلم است قرین
حرف او گردیده بدل ها شیرین
شعر همایون که بدلها نشست
شبنم و پروانه به گلها نشست
ظاهر ما لالا عظیمی بود
رستمی هم ظاهر نامی بود
تازه گی و ردِ شقاوت ببین
در غزل هر دو طراوت ببین
شعر حکیمی غزل دلرباست
نغز و شیرین و سخن باصفاست
کاشفی آن شاعر درد آشناست
طاهری و هروی همرای ماست
صدیق و میرزایی و الماس بلخ
جملگی شیرین بکنند کام تلخ
احمدی و بهمن و پیوندِ ما
از شهر کابل تا به غوربند ما
شعر جبین و فریدون چنان
باعث آرامش روح و روان
احمد محمود و رؤوفی ما
واعظی و خنجری صوفی ما
نام ستیز نقش دو بیتی شده
هر سخنش بسته به بیتی شده
نزهت ما شاعر شیرین سخن
هرسخنش دور ز رنج و محن
احمد زرگر پور و محمد ببین
پیرو و دلباختهء احمد ببین
نام وثوق است چنان با یقین
شعر و کلامش چنان انگبین
صامدی و حیدری غوغا کنند
ره به دل هر کسی پیدا کنند
بلخی و میوند و وصال هر کدام
صافی و طرزی همیش مستدام
داؤدِ عاشوری رفیق من است
حکمت مصلح عقیق من است
هر یکی با شعر نشاط آور اند
شاعری از وادی نام آور اند
زهره صابر و شمیم همچنان
هردو سرایند. سلیس و روان
مریم و پروانه ی شیرین سخن
همچو خلیلی ز دیارِ کهن
فاروق فارانی و هم آرزو
هرچه بخوانیم ازین و ازو
نغز و دلانگیز و دلارا بود
از وطن و وادی و ماوا بود
دوست دگر شاعر درد آشنا
همچو زمانی و گل روشنا
ناله ی بهنام ترابی بخوان
داغ برادر که بوده نوجوان
شعر لیان شعر دل انگیز بود
انوری از شعر لبریز بود
عادلی و فیضی و کهسار چنان
همچو بقایی و عنایت روان
حرف رؤوف و سخن باوری
نغز و شیرین است کلام ِ دری
شعر قریشی و سپهر دلنشین
فرحت و یحیی و هنایش چنین
صابر مرحوم و صبا در کلام
هردو سخنور ز هری والسلام
سایت هنر پرور نقش آفرین
مهدی ما است به دلها قرین
روز و شب هردم صفا آورد
شعر و سخن از همه جا آورد
جان ( بشیر) باشد و جانان او
سال نو و جمله عزیزان او
قیوم بشیر هروی
ملبورن – آسترالیا
اول جنوری ۲۰۲۵
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : دوشنبه ۱۰ جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۳۰ د سامبر ۲۰۲۴ میلادی – ملبورن – استرالیا
بوسه ای خیالی
در کشت زار گندم، من ساده خو گرفتم
از عطر خوشه هایش، بوییده بو گرفتم
بی پرده با نگاهی، درگوش من صدایی
از یار آشنا یی ، بی جستجو گرفتم
دیدم به این حوالی، در کوچه های خالی
صد بوسه ای خیالی ، از روی او گرفتم
گم گشته از دیارم ، دور از شما و یارم
بنشین دمی کنارم ، بغضی گلو گرفتم
با واژه هایی خسته، بیتی به هم شکسته
شعرِ زهم گسسته ، من ساده خو گرفتم
جنرال ظاهر عظیمی