تاریخ نشر: دوشنبه ۳۰ دلو (بهمن) ۱۴۰۲ خورشیدی – ۱۹ فبروری ۲۰۲۴ میلادی – ملبورن – آسترالیا
حکمت (هروی) شاعر آزاد اندیش و مستعد
قیوم بشیر هروی:
تمیم حکمت هروی مصلح (حکمت هروی) فرزند زنده یاد دکتور میر زمان الدین مصلح و ماهرو (اشرفی) مصلح در سیزدهم حوت ۱۳۵۴ هجرى شمسى در شهر باستانى هراتِ افغانستان چشم به جهان گشود.
مدتی پس از تهاجم نظامی سوسیال امپریالیسم شوروی در افغانستان در حالیکه تازه ششمین بهار زندگی اش را سپری نموده بود با همه اعضاى خانواده اش در ماه سنبله ۱۳۶۱ هجرى شمسى به ایران هجرت نمود و در آنجا شامل مکتب گردید . هنوز صنف سوم ابتدایی را به اتمام نرسانیده بود که با تمام اعضای خانواده در سال ۱۳۶۴ هجری شمسی به شهر ملبورن آسترالیا مهاجرت کرد و بعداز ختم دوره ی ابتدایی و لیسه دراین شهر وارد دانشگاه “موناش” شد و پس از کسب لیسانس در علوم اجتماعی (فلسفه و سیاست) و فوق لیسانس در رشته ی سیاست بنابر علاقه ى فراوان به کسب معلمى سند دانش نامه فارغ التحصیلى در رشته ی آموزش و پرورش در سطح لیسه ها را نیز از همان دانشگاه به دست آورد. سپس در سال ۱۳۸۲ هجرى شمسى به تدریس مضامین فلسفه، تاریخ، اجتماعیات، ادبیات و زبان انگلیسی در لیسه آغاز کرد و تا کنون هم به صفت آموزگار مشغول تدریس است.
حکمت صاحب پنج فرزند از جان عزیزتر به نام هاى طاهره، افسانه، آناهیتا، آرین و جویا است.
حکمت را بیشتر از یک دهه است که می شناسم ، او انسانی است آرام ، آزاد اندیش ، با احساس، مهربان و همچنین پرکار و پر تلاش.
علاقه مندی حکمت به شعر و شاعری به ایام نوجوانی او بر می گردد و از همان آوان نوجوانى با علاقه ی شخصى و تشویق زنده یاد پدرش که از شاعران نامدار و میهن دوست کشور بشمار میرفت به خواندن و مطالعه ی اشعار بزرگان شعر دری- پارسی آغاز کرد و بعد از وفات زنده یاد پدرش همچنان با علاقه و تپ و تلاش شخصی خود به مطالعه نظم و نثر درى – پارسی ادامه داد.
حکمت از آغاز تا حال تجارب زیادى را در سرودن اشعارش کسب کرده است و در اوایل به قول خودش با مشکلاتی ناشی از کم تجربه گی در شناخت ادبیات درى – پارسی مواجه بود، چنانچه برای نقد و بررسی علمی و ته بنایی اشعارش چند سفری کوتاه مدت، اما بی نهایت مثمر به تهران انجام داد و ازرهنمود های ارزشمند و ارزنده، شاعر شهیر افغانستان زنده یاد استاد عبدالکریم تمنا (تمنا هروی) مستفید گردید و خود را از آن زمان به این سو در پیشرفت و توانایی سرایش اشعارش برای همیشه با کمال افتخار رهین آن همه نقد و صحبت های دقیق، ژرف و آموزنده ی آن استاد بزرگوار، فرهیخته و ورجاوند می داند.
اشعار او اکثرآ امید بخش و چون آیینه ای است که شخصیت شاعر را متبلور می سازد ، چنانچه خودش شعر را یک وسیله ی مؤثر و شیوه ی پر حلاوتی برای بیان اندیشه هایش می داند و بنا بر این بهترین معرّف اندیشه های اجتماعی، فلسفی و سیاسی اش اشعار اوست. نمونه های از اشعار حکمت در ماهنامه ى وزین “آرمان” نشریه ی افغان های مقیم آسترالیا اقبال نشر یافته است . بامید مؤفقیت های مزید حکمت عزیز، اینک توجه خوانندگان محترم ۲۴ ساعت را به نمونه ای از کلام این شاعر گرانقدر و مستعد جلب می کنیم:
“پوچ گاه”
ماییم و این بساط و تمنای هیچ و پوچ
بر جان هم فتاده به سودای هیچ و پوچ
دیروز ما به غصه‌ی امروز شد هدر
امروز هم به غصه‌ی فردای هیچ و پوچ
در قیل و قالِ غفلت و اوهام و انتزاع
بیهوده خاست غلغل و غوغای هیچ و پوچ
ذلت نگر که سخت درین پوچ‌گاهِ سست
سر سوده‌ایم اینهمه در پای هیچ و پوچ
بر هیچ سفله خاست به پا بهرِ اشتهار
بنشسته مجمعی به تماشای هیچ و پوچ
فریاد من جداست ز غوغای آن و این
دارم فغان زدست سخن‌های هیچ و پوچ
گاهی به روی دهر بخند از صمیم دل
شاید شود به خنده مداوای هیچ و پوچ
ساقی بیار رفته پیا‌پی پیاله را
تا پر شود به کثرت می، جای هیچ و پوچ
هر لحظه‌ای که بی تو نفس می‌کشم عبث
باشد ز هر لحاظ به معنای هیچ و پوچ
(حکمت) به منجلابِ تعلّق قدم منه
ارزش نداشت حسرتِ دنیای هیچ و پوچ
