۲۴ ساعت

تازیانه  

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر :  دوشنبه ۴ حمل  ( فروردین ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۴ مارچ  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

تازیانه  

در  دست  ما  کبوتر و  گنجشک لانه زد

 در  فکر  نیز   خار   مغیلان   جوانه   زد

 دلهای ما چو جنگل وحشی شد و درآن

شیروپلنگ وگرگ وسگ وگربه خانه زد

 هرکه گذشت! کودک و پیر و جوان ز راه

 با سنگ  دست داشته ما را نشانه زد

بر فرق ما همیشه شب و روز پشت هم

 تقدیر  زد ، خدا  زده  و  هم  زمانه  زد

  هرچه دروغ  بود و  غلط  بود  واعظا

 آنرا برای  مردم  مسکین  نشانه  زد

 گفتند  ما  برای  شما  کار  می‌کنیم!

هرکس به سهم خویش به ما تازیانه زد

#محرابی_صافی

نه تنها «زن»

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر :  چهارشنبه  ۲۲ حوت  ( اسفند ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۲ مارچ  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

هشتم مارچ ۲۰۲۵

تقدیر ما

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر :یکشنبه  ۱۶  جدی  ( دی) ۱۴۰۳  خورشیدی  – ۵  جنوری   ۲۰۲۵  میلادی – ملبورن – استرالیا

تقدیر ما

به غم   عجین  شده  تقدیر  ما و  بود و نبود

 چگونه می‌شود این بخت واژگون، خشنود؟

 چگونه   می‌شود    آرام    لحظه‌ای     گیرد

فغان   و  ناله  و    اندوه  چشم‌ های    کبود

 به پیش   پنجره‌ایم   و   ندیده‌ایم    به    جز

 دریچه‌ های  غم و  چشمه‌ های  خون‌ آلود

 تمام   زندگیم   تلخ  ، تلخ،   تلخ    شده  …

 که هم درود  به غم  مبتلاست  هم   پدرود

 به جانِ خسته‌ی رنجور خویش،   بی‌ وقفه

_ زدم به دست خودم زخم‌های  بی‌  بهبود

 ز بس‌که سینه‌ی پر درد قسمتم خون شد!

به جز کبوتر من ، هر  پرنده بال گشود  ….

 نوید الله محرابی صافی

موج بهجت ز شهر کوچیده

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر :یکشنبه   ۱۱ قوس (آذر) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۱ دسامبر ۲۰۲۴ میلادی – ملبورن – استرالیا

    موج بهجت 

 ز شهر کوچیده 

آه…روزی به گور  می‌کوچم

قبر من را  به تاک   بسپارید

عاشقِ بیت، بیت   من مرده

غزلم  را  به  خاک   بسپارید

دفترم  را  به  آتش  افکندند

شهریارِ    زمانه‌ام    ،  پیرم

بعد از این بوی غصه خواهم داد

قلمم  را  شکسته     تقدیرم

شعر  در  دفترم   تمام  شده

حال  با یک اشاره  می‌کوچم

از سپیدار خشک خانه‌ی مان

چون پرستو دوباره می‌کوچم

فکر؛  در درد  و غم  فرو رفته

قلب حتی ز سینه بیرون است

بوی   ا ندوه    کهنه    می‌آید

واژه‌هایم شکسته در خون است

غم به کرسیِ خانه تکیه زده

موج بهجت ز  شهر   کوچیده

بند، بندِ ترانه  های  خوشی

بس‌که کابوس دیده پوسیده

نیمه شب بود،ماه جاری بود

ناگهان   ابر   با   غبار   رسید

با خودم  درد دل  نمی‌ کردم

فکر چون نقشه  های تازه کشید

با خودم  در  کنار  دریا  و . . .

صحنه‌های قشنگ  دل زنده

مکث تا کردم و  دقیق شدم

ماهیان بود  و  موج رقصنده

لحظه‌ای  بی‌ خیال معضل‌ها

باز  درگیر  یک  سرود   شدم

غزلم  را  به  خاک  بسپارید!

مثل سیگار کهنه  دود شدم….

       نوید الله محرابی صافی

 با من تمام عالم دل فتح می‌شود !

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : سه شنبه ۶ قوس (آذر) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۲۶ نوامبر ۲۰۲۴ میلادی – ملبورن – استرالیا

 با من تمام عالم دل

                      فتح می‌شود !

شعری بداهه‌ام! که به هرجا   فراهمم

 احساس بیت،  بیت قشنگ و  منظّمم

 شاعر شدم، خدای غزل‌های  با نمک

مضمونِ    تاب‌دار     خیالی     دمادمم

 مانند ابر تیره که   باران   گرفته است

 غم‌نامه‌های  خسته‌ی   ماهِ   محرّمم

گاهی بهار سبزم و گاهی   خزانِ زرد

 گاهی بهشت نابم و  گاهی   جهنّمم

 دندان به سیب می‌زنم و   رانده می‌شوم

حوّا اگرچه نیست…، ولی من که آدمم!

با ضربه‌های پیهمم   از خواب می‌پرم

 هر شب خودم؛ برا ی  خودم ابنِ ملجمم

 تهمینه‌ها ز شعر  منی ساده   زنده شد

 تفسیر قصّه،  قصّه‌ی سهراب و رستمم

  شمشیر من به خونِ غزل جوش می‌خورد

 تا جنگجوی    ظالم    خطّ ِ    مقدّمم

 از چاه رفته، رفته به زندان رسیده‌ام

 پیغمبرِ زمانِ خوشی  ، بند در غمم

 با من تمام عالم دل فتح می‌شود !

 چون عشق پا برهنه‌ام و فخر پرچمم …

 ۱۴۰۳/۰۹/۰۵

#محرابی_صافی

این‌ جا تمام خاطره‌ها پر پرک شدند!

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : یکشنبه ۲۹ میزان  ( مهر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۲۰ اکتوبر   ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

     این‌ جا تمام خاطره‌ها

                پر پرک شدند!

غمگین نشسته  اند و  گرفتار  کوچه ها
با  بغض  وحشیانه‌ی   بسیار  کوچه ها
چون طفل بی‌گناه که گم‌گشته زیر خاک
جا  مانده   زیر لنگر   دیوار   کوچه ها
شب رفته ، صبح  آمده ، اما  هنوز هم
درگیر وهم و همهمه  هر بار  کوچه ها
لالاییِ  به گوش  غزل‌   ها   نمی‌ رسد
از درد و غم پر است به خروار کوچه ها
آیینه ‌ها شکسته ، غم ‌انگیز و خیره سر
آیینه ‌وار   خسته  و   بیمار  کوچه  ها
در دام وحشت است،به چنگال بی‌ کسی
در روز روشن  و به شب  تار کوچه ها
درکوچه‌ها سکوت و غم و رنج،سال‌هاست
من مانده‌ام دو سه نخ سیگار،کوچه ها
این‌ جا تمام خاطره‌ها پر پرک  شدند!
هی گریه می‌کنند به تکرار کوچه ها . . .

 نوید الله محرابی (صافی)

زخمِ ناسور

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : چهارشنبه ۲۵ میزان  ( مهر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۶ اکتوبر   ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

    زخمِ ناسور

ظاهراً   مثل  اسپکی     چوبی
باطناً   بند  ،    بند    پوسیدم
درد ورنجم زبسکه  بسیار است
آدمِ   گیچ   و   دل    پریشانم
زرد  و زارم ،    خزانِ   طولانی
بخت و تقدیر پرغمم این است
ریختن باز  قسمتم  شده است
من  همان  خاک   زیر   بارانم
زندگی‌ام    شبیه  سنگ  شده
آنقدرسخت وسرد وغمگین است
یوسفم  با  همین   تفاوت که
بسته  در  میله  های  زندانم
زخم  های   شدید   قلبم  را
جز خودم هیچ کس نمی‌فهمد
خنده در لب به دل همیشه غم است
شاعرِ  گریه  های    پنهانم  !
خار در   پای  من   فرو  رفته
راه رفتن  چقدر  جانکاه است
دشمنِ خویش  گشته‌ام هر شب
با خودم  دست  در  گریبانم
پدرم  سوی  من  که  می‌بیند
در  دلش  رنج   تازه   می‌آید
من درختم که  حال  پیر شده
با دو سه شاخه های   لرزانم
تا که غم کوچ کرده گم گردد
چاره‌ای نیست و باز  می‌ کوشم
چاره‌ای نیست و کوششم  عبث است
قسمتم خون شده‌ست  !  می‌دانم!
بسکه غرقم به  بحر   تنهایی
سایه‌ام نیز  دشمنم  شده  است
از خودم باز  پرسشم   این  است
کافرم ، گبر   یا    مسلمانم؟
شعرها پاره ،پاره ، پاره  شده
شعرها درد  و  رنج   می‌زاید
در فرارم  به  سوی  خوشبختی
از خودم  نیز  هم   گریزانم
حرف حرفم  چقدر  پر  درد است
همه  مکتوب  دفترم  خون  است
سیل  اندوه   در تنم  جاری‌ست!
زخم ناسور کابلستانن . . . 

نوید الله محرابی ( صافی )

کمین گاه

تاریخ نشر : دوشنبه ۱۲ سنبله ( شهریور ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۲ سپتامبر   ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا 

کمین گاه

آسمانم ! سردم  و  تاریک  و   پر آهم بیا
من دلم تنگ است،دل تنگم، بیا ،ماهم بیا
تا بچرخد خنده‌ای  روی  لبم ، آهوی  من!
شیر پیرم ، لحظه  عمداً  کمین ‌گاهم  بیا
من عزیزِ تو شدم هم تو  عزیزِ  قلب من
مثل یوسف مانده‌ام در بند،در چاهم، بیا
می‌شود تر چشم‌هایم نیمه شب درفکرتو
رد شدی از کوچه‌ای ما چشم در راهم بیا
دیدنت با قیمتِ جان هم به دست آید خوشم
گاه گاهی  راهزن  شو ،لیک در راهم بیا
می‌روم،دنیا برایم جز غم ورنجش نداشت
گر پریشانی،دلت تنگ است، همراهم بیا
آخری عمرم اگر چیزی ز من  پرسند، من!
دیدنت را ازخدا یک لحظه می‌خواهم ،بیا

نوید الله محرابی (صافی)

به یادت گریستم

تاریخ نشر : جمعه ۵  اسد ( مرداد ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۲۶ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

به یادت گریستم

در کنج  و در کنار  به   یادت  گریستم
غمگین  و بی قرار  به  یادت  گریستم
ای زادگاه  خوب من ای فخر شعر من
هر روز  بی  شمار  به  یادت  گریستم
وقتی که من مهاجر و بی خانمان شدم
چون   بلبلِ هزار  به   یادت   گریستم
دور از  تو همچو کاه سرِ راه گشته ام
پامال   روزگار،   به    یادت    گریستم
بی تو  تمام  ثانیه   ها   درد   می کنند
درمانِ  قلب   زار  ، به  یادت  گریستم
از میله  های محکم  زندان که بگذریم
حتی  به  شا خسار   به  یادت  گریستم
ای خانه‌ی  صفای  دل  افغانستان  من
چون  موج  آبشار   به  یادت  گریستم
هرشب ز درد دوری ات ای جان خزیده ام
در بسترم  چو مار ، به  یادت گریستم
دستی زمان به وصل “من وتو” نمی رسد
در غربت  ای دیار   به  یادت  گریستم
امروز هم گذشت،ولی همچو روز قبل!
“پنهان  و آشکار  به  یادت  گریستم ”
صافی شکست شاخه‌ی پر جوش عمر تو
در شعر  بار بار  به  یادت  گریستم …

نوید الله محرابی ( صافی )

بویِ محبت

تاریخ نشر : سه شنبه ۲  اسد ( مرداد ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۲۳ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

بوی محبت

نامت مقدّس است  و چه نیکوست مادرم

این واژه پر طراوت و خوشبوست مادرم

زیباییِ تمام   غزل    های   من    تویی !

من چشم ! سایه‌ی تو چو ابروست مادرم

اخلاص  بی نظیر  به  قلبت  شناور است

بویِ  محبتِ   تو  به   هرسوست   مادرم

عشقِ تو تا به رگ رگ من رقص می کند

یعنی  درخت   مهر  تو   انبوست   مادرم

پروردگار   داده   به    تو   قلب  مهربان

مهرت  نشانه   های  خودِ  اوست  مادرم

بعد از  خدا  دلیل خوشی های من تویی !

بعد  از   خدا  کلام  تو  نیکوست   مادرم

با  بودنِ تو فخر  جهان  می شوم ، چون

یک  ذرّه هم  دعای  تو  جادوست  مادرم

بر گفته  های  قلب  خود  اقرار می کنم !

دارم  همیشه  خاص  ترا  دوست ! مادرم

                  نویدالله محرابی ( صافی )              

شاعرِ دلخسته

تاریخ نشر : دوشنبه ۱ اسد ( مرداد ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۲۲ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

شاعرِ دلخسته

شاعرِ دلخسته و  گمنام   می  خواهی  ، منم

صید بی جان  در میانِ  دام  می خواهی ،منم 

دفترم   جایی  برای   مشق  ؛  کم   می آورد 

مرغ خوش خوانِ به کنجِ بام می خواهی،منم 

از    میانِ     شاعرانِ    نام    دارِ    نیستم

رند و بی باک و کمی بد نام می خواهی، منم 

با  نگاهی  تاب  دارم   یکه   تازی   می کنم 

آن شرابِ را که شب در جام می خواهی، منم 

شاه بیتِ    شهریار   و    عشقری    افغانیم 

قیل و قال و  ناله‌ی خیام   می خواهی ، منم 

رد نمودی  مرحبا !  خواهندگانِ  خویش  را 

آنِ را در لحظه‌ی  انجام    می خواهی ، منم 

کامیابی   را    ندیدم    در  تمامِ  عمر  خود 

آدمِ  غم  پرور  و  ناکام  می خواهی‌  ،  منم

شاعرِمستانه  و مشهور  می یابی ،   ولی! 

شاعرِ دلخسته و گمنام  می خواهی، منم

نوید الله محرابی ( صافی )

بی حد دلم گرفت

تاریخ نشر : یکشنبه ۳۱  سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۲۱ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

بی حد دلم گرفت

در کوه و دشت و جاده‌ی هموار گریه کرد

بی‌ حد  دلم   گرفت  که  بسیار  گریه  کرد

مثلِ   کبوترانِ   که   در  دام  زخمی  اند!

احساس  ماند  دانه  به  منقار،  گریه کرد

 مانند تک درخت که پیر است وخشک،خشک

بی‌ ریشه  مانده ،  بی بر و بی‌بار گریه کرد

گل  وقت رفتنش   شد  و هی  باد ها  وزید

گل وقت  رفتنش  شد  و هر خار گریه  کرد

با  غم   کنار   رود   نشستم   ،  سرودمت

با سوز و  آه و زمزمه … گیتار گریه  کرد

قلبم گرفت ، رفت به یک  گوشه  تا نشست

چون  طفل تکیه  کرده  به دیوار، گریه کرد

نعشی خودش به دوش خودش ماند،کس نبود!

دل در عزای  خویش به خروار گریه کرد….

نوید الله محرابی صافی