۲۴ ساعت

گرفتىم روحِ دشمن را نشانه

شدم فرداى عزت را رسانه

نمى بینم میانِ همصدایان

شگردِ خاموشى ها را بهانه

کجا شد آنکه مى کرد آنچه مى کرد

سرِهرکوچه اما خود سرانه

کجا شد آنکه مى زد بانوان را

به پشتِ بامِ نفرت تاریانه

نمى یابم به ذلت زورِ بازو

دلش ترکیده همراهِ مثانه

حواسم درشنا گردیده وارد

به بحرِ آرزو تا بى کرانه

کدورت رخت بربسته ازآنرو

شده قهر من ودل کودکانه

نمىیابى اثر ازدزد و رهزن

به لخشک. یا به بنیاد وکمانه

هریوا گشته رشکِ باغِ فردوس

پرازبارانِ بوى رازیانه

زده پرازفضا تاباغِ ملت

فرشته در هواى آب ودانه

دوباره بلبل بستانِ زاغان

سرِهرشاخه سرداده ترانه

نمى یابى به جز ازخیر وخوبى

به اوبه وبه شافلون ودهانه

شراب عشق و شور وشوق وشادى

کشیده سر زهر سو درمیانه

بلند ازباره ى احساسِ مردم

صداى فیرِ تیرِ شادیانه

میانِ محفلِ عاشق تباران.

به دست دلبران چنگ وچغانه

حقیقت جاى باطل را گرفته

به توفیقِ خداوندِ یگانه

گذشته آنکه گاوپیر مى دید

به خوابش بى نهایت پندوانه

به دیوانم نیابى بیتِ نفرت

شده شعرِ شعورم عاشقانه

زده درسرزمینِ جنگ جهّال

ضمیرِ عاطفه ازنوجوانه

ریاست را نه پولِ زیر میزى

وزارت را؛ نه حرفِ چون وچانه

نه دیگر چاپلوسى پیش ارباب

فتاده ازبغلها هندوانه

نمى ریزد به هرسوخونِ سرباز

چنان دیروز ودیشب ناشیانه

پدر تابوت خالى پسر را

نمى گیرد ازین پس روى شانه

چپاول رخت بربسته ازین خاک

شده پر ازهمآوایى خزانه

فزون ازآنچه مى آید به ذهنت

اگر دوران نگردد ظالمانه

معاشِ زندگانى بى کم وکسر

به مردم.مى رسد هر شب سرانه

خروشِ سیلِ جاء الحق چه زیبا

کشیده برسرِ باطل زبانه

به ریش خویش خندیده خیانت

ندارد رو که برگردد به خانه

شکسته پهلوى داعش تباران

به زورِ گرزِ ایمان؛جاودانه

..
چه مى بینم میان موجِ. رویا

برِ خودرا مگرداده ؛ زمانه
…
نورالله وثوق
…
١٣:٨یک شنبه ۵حوت/اسفند١٣٩٧ خورشیدى